Bardzo ważnym, a być może jedynym warunkiem udanych relacji damsko-męskich jest oddzielenie od rodziców. I odwrotnie: przyczyną separacji (kiedy „nie dogadywali się”, „rodzinna łódź wbiła się w codzienność” itp.) jest także separacja. Dokładniej, jego brak. Co to jest i dlaczego jest tak ważne? Rozwiążmy to. Separacja (z łac. Separatio) - separacja. Dla wyjaśnienia: wewnętrzne, psychologiczne odłączenie/oddzielenie od rodziców. Krótko mówiąc, separacja to ruch w stronę dojrzałości psychicznej i niezależności. Możesz oczywiście wyjechać z domu do innego miasta, a nawet kraju. Będzie to jednak tylko separacja fizyczna, a nie psychologiczna. W fizyce, jeśli cząsteczki ulegają rozpadowi, wówczas w wyniku ich rozpadu wytwarzana jest energia. I odwrotnie, jeśli powstają cząsteczki, wymaga to energii. W ten sam sposób tworzenie i utrzymywanie partnerstwa wymaga energii, która powstaje w wyniku odłączenia się od rodziców. Kiedy już nie musisz słuchać taty w sprawach zawodowych, współczuj mamie, idź do dziadków i w ogóle posiedzieć z nimi do końca życia. Oznacza to, że osoba niejako przejmuje uwagę i energię z relacji dziecko-rodzic i przekierowuje ją na działania zawodowe i budowanie relacji z mężczyzną lub kobietą. Bardzo ważne jest tutaj, aby nie było poczucia winy i zmartwień. Bo chcesz poznać młodego mężczyznę, iść na dyskotekę ze znajomymi, a nie jechać z mamą na daczę. Te uczucia pochłaniają energię, mnóstwo energii. Normalnie ta energia powinna wystarczyć zarówno na działania zawodowe, jak i na relacje. Jeśli jest deficyt, to zazwyczaj jesteśmy w stanie zrealizować się tylko w jednym obszarze: albo w pracy mamy udaną karierę i zarabiamy dużo pieniędzy, albo w naszej rodzinie wszystko jest w porządku, a dom jest pełen komfortu i ciepło. Trudno nam połączyć te dwa kluczowe obszary. Bardzo ważne jest, aby rodzice promowali separację. Co oznacza „przyczynił się do”? Więź rodzic-dziecko jest jak pępowina. Początkowo pępowina łącząca dziecko z matką, gdy znajduje się w jej brzuchu, ma charakter fizyczny. Otrzymuje pokarm przez pępowinę. Następnie po urodzeniu pępowina staje się psychologiczna: dziecko nadal jest karmione przez rodzinę - wsparcie, miłość, a także różne zasady i programy. A to pozwala mu dostrzec wytyczne i na tej podstawie stworzyć własne „ja”. Dobrze, gdy stopniowo zaczyna brakować pępowiny psychicznej. Wszystko tutaj jest takie samo jak w fizjologii: kiedy łożysko przestaje spełniać swoją niezbędną funkcję, wówczas dziecku ważącemu 3,5 kg nie pozostaje nic innego, jak tylko się urodzić - odżywianie wewnątrz matki już nie wystarcza. W ten sam sposób powinna wyschnąć psychologiczna pępowina: ważne jest, aby rodzice dawali mniej pieniędzy, dystansowali się emocjonalnie, mniej robili razem (spacer, świętowanie, wyjazd na wakacje). W wieku 18-20 lat nie ma już mowy o wspólnym wypoczynku: rodzice spędzają czas i wypoczynek osobno, dorosłe dziecko osobno z przyjaciółmi, dziewczyną/chłopakiem. Rodzice jednoczą się ze sobą maksymalnie, wzmacniając siłę siebie jako pary, jakby popychając (tutaj najważniejsze nie PCHANIE, ale PCHANIE!) swojego dorosłego syna lub dorosłą córkę: „Wynoś się!” A dorosłe dziecko nie czuje się już bardzo dobrze w środku, ale obok tej pary, jak trzecie koło u koła. Wygląda na to, że nie ma pracy. I nie pozostaje mu nic innego, jak wejść w dorosłe życie. W rezultacie obie strony odnoszą korzyści: więź między rodzicami jako małżonkami tylko się wzmacnia. Na ogół rozpoczynają „złoty wiek”, „erę renesansu” w swoim związku. A dziecko wzmacnia się w swojej wewnętrznej dorosłości, wchodzi w społeczeństwo, aby tam wyrazić siebie i zrealizować się. Jest to, że tak powiem, idealna opcja. Ale dzieje się też inaczej. Przyjrzyjmy się dwóm najczęstszym przypadkom 1) Rodzina niepełna. Mama jest jedyną osobą, która „ciągnie” dzieci. Opcja: „Jak żyć i zapewnić sobie utrzymanie. Jak ogarnąć wszystko: uciec z pracy do domu, dać każdemu coś do picia, nakarmić, położyć wszystkich do łóżka. Manicurezrób to sobie w nocy - jeśli starczy Ci czasu i energii. Nie, nie ma już nikogo. OK. I to nie jest złe.”2) Rodzina jest kompletna. Ale tata nie jest zbytnio zaangażowany w życie rodziny. Wszystko jest jakoś bardziej albo w pracy, albo w garażu ze znajomymi, albo na ulubionej kanapie przed telewizorem. To znaczy wydaje się, że formalnie istnieje, ale psychologicznie nie istnieje. A formalnie istnieje też rodzina. Ale wydaje się, że rodzice żyją na różnych planetach. To pewne: „Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus” :) Podobnie jest, gdy podczas konsultacji pytasz o rodzinę swoich rodziców, a klient oszczędnie odpowiada: „Wychowałem się w rodzinie pełnej . Relacje między rodzicami były normalne. Krótko mówiąc, jak wszyscy. Nic specjalnego. W obu przypadkach matka najprawdopodobniej albo pełni podwójną funkcję (dla siebie i dla tego faceta), albo przejmuje rolę ojca, zaczyna odgrywać rolę męską. I wtedy miejsce matki okazuje się wolne (w pierwszym przypadku względnie, w drugim – absolutnie). A dziecko doświadcza niedoboru matki. Mama jest jak żywa osoba - brakuje jej komunikacji. Matki są jak energia miłości, uwagi, troski. Istnieje wewnętrzne poczucie, że nie jesteś przepełniony tymi wszystkimi uczuciami. To jest stan niedoboru. Jakaś wewnętrzna pustka, dziura i dusza dziecka pyta, czeka na tę właśnie miłość – szczególnie macierzyńską. Poszukuje akceptacji: „być akceptowanym takim, jakim jestem”, opieki: „chcę, żeby się mną zaopiekowano”, wsparcia: „być wspieranym w trudnych chwilach”. To właśnie daje poczucie bezpieczeństwa. A gdy jest bezpieczeństwo, pojawia się poczucie spokoju, pewności życia, stabilności. Wydawałoby się, że z wiekiem to poczucie powinno się zmniejszać. Ale nie! Chęć bycia z mamą pozostaje bez względu na wiek, a co więcej, tylko rośnie. Im mniej to pragnienie jest zaspokojone w dzieciństwie, tym bardziej jest odczuwalne w wieku dorosłym. Ale nie możesz stworzyć pary z matką, a wszyscy wokół ciebie mówią: „Czas, abyś się ożenił”. A teraz Ona, już dorosła, szuka lub czeka na mężczyznę. Jednak mając wewnętrzną dziecięcą potrzebę kontaktu z matką jako obiektem miłości i kobiecą potrzebę kontaktu z matką jako kobietą, nieświadomie szuka mężczyzny. postać macierzyńska w mężczyźnie, której brakowało jej w dzieciństwie. Im silniejszy jest jej związek z postacią rodzicielską, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo, że stworzy produktywne partnerstwo. I tutaj nie ma żadnego znaczenia, czy połączenie jest dodatnie, czy ujemne. Siła połączenia nie ma znaku! Połączenie niekoniecznie jest przywiązaniem pozytywnym (połączeniem bezpośrednim, kiedy wszystko jest takie dobre, szczere, bliskie). Może to być związek bardzo sprzeczny lub odległy (z ukrytymi żalami i roszczeniami, z niewyrażoną agresją, z niechęcią do bycia jak twoja matka i niechęcią, aby twój mąż był taki jak twój tata). W obu przypadkach (przy jeszcze silniejszym powiązaniu negatywnym) pępowina psychologiczna jest zbyt silna i okazuje się, że kobieta nie szuka w mężczyźnie mężczyzny, ale matki. Którego Kobiecość jest bardziej rozwinięta niż Męskość. Aby był tak miły, uważny, rozumiał i dobrze ją czuł. Nie przysięgałem. Przeklinanie - nie daj Boże! Ogólnie biały, miękki, puszysty. Jest przy nim ciepło i spokojnie. Ogrzewa. I to jest początkowy etap związku, ale czas mija, kończy się okres bukietu cukierków (zwykle 1 rok, maksymalnie 1,5). Po czym te relacje muszą zostać przekształcone (tak jak inne). I zamień się w INTERAKCJĘ, a nie tylko pozostań oczekiwaniem bezwarunkowej miłości od drugiej osoby przez nieokreślony długi czas. To zaczyna niepokoić mężczyznę. A Jej idealizacja znika. Kiedy nagle okazuje się, że wcale nie jest mamą-tatą, a już na pewno nie idealną mamą-tatą. I nie może dać bezwarunkowej miłości. Zaczyna się na niego obrażać, twierdzić: „Zmieniłeś się, byłeś inny!”, zaczyna rozmawiać o Nim z przyjaciółmi. Zamiast rozwiązywać sytuację w parze, następuje odgrywanie relacji z boku. W parze narasta wzajemne rozczarowanie i napięcie, które nie może trwać długo. I wtedy sytuacja zostaje rozwiązana na trzy sposoby: 1) On i Ona pozostają razem, ale dystansują się od siebie – opcja, gdy jesteśmy razem,.