Bajka powstała na prośbę rodziców podczas wykładu. Stwierdzony problem: dziecko martwi się o swój wygląd, a dokładniej o to, że nie ma markowych ubrań. Konieczne jest, aby dziecko czuło się przynależne do jakiejś grupy. Można powiedzieć, że w tym okresie ważniejsze jest dla niego mówienie „my” niż „ja”. Faktem jest, że do 16 roku życia (a czasem dłużej) z reguły nie ukształtowała się jeszcze samowystarczalna osobowość. Dlatego ktoś, kto nie należy do tej czy innej grupy, może czuć się samotny i nie na miejscu w tym życiu. Co więcej, komunikacja dla nastolatka jest kluczową siłą napędową życia. Inną rzeczą jest to, że ich sympatie mogą dziwić dorosłych. Tymczasem wygląd to najprostszy i najbardziej zrozumiały sposób na odróżnienie „nas” od „obcych” – można nawet powiedzieć, najstarszy. Sięgają po nią ci, którzy nie potrafią jeszcze zorganizować grupy według bardziej zrównoważonych zasad, czy to pasji muzycznej, czy sportowej. Niestety, na tym etapie dziecko częściej nie akceptuje napomnień rodziców, zwłaszcza jeśli nie ma alternatywnej grupy rówieśniczej. Dlatego na początek możesz spróbować wstrząsnąć jego pewnością, że kpina jest słuszna. A potem – staraj się znaleźć firmę, w której będzie pasował. Ponieważ nasz bohater interesuje się sportem, odpowiednia może być dla niego następująca historia: „Na gorącej sawannie żył młody lampart. Był najszybszy i najsilniejszy w okolicy. Niejednokrotnie pokonał zwierzęta, które przychodziły z nim konkurować. Zwycięstwa nie trwały jednak długo: rywale udali się na swoje ziemie, a lampart został sam na wiele kilometrów. Nie było z kim porozmawiać o tym, jak wiatr delikatnie rozwiewa wełnę podczas biegu, jak szybko nogi napełniają się siłą i jak wspaniale jest czuć swoje zwycięstwo... I jakimś cudem nasz bohater szedł sawanną i zobaczył stado pawiany naprzód. Był zachwycony – oczywiście było tak wielu nowych znajomych, że na pewno znajdzie wśród nich tych, którzy chętnie nawiążą z nim kontakt. Radośnie rzucił się w stronę pawianów, a małpy otoczyły go i roześmiały się. „Co to za plamy na twojej skórze” – pytają? I ogólnie ma jakiś dziwny kolor! Spójrz, nicości, jacy jesteśmy piękni: czerwone twarze, oczy ukryte gdzieś w głębi, chwiejny chód. Podziwiaj, jak pięknie filcowana jest nasza wełna – nie taka jak Twoja, jest gładka i błyszcząca.” Lampart zdenerwował się i poszedł dalej. Szedł, aż znalazł się w dużej dolinie. Gdzie wraz z innymi mieszkańcami sawanny bawiły się szybkie i silne lamparty. Wśród nich byli ci, z którymi walczył nasz bohater. Od razu rozpoznali zwycięzcę i zawołali go na swoje miejsce. Od tego momentu zaczęła się ich przyjaźń.” Wskazówki dla gawędziarzy Nie ma sztywnych zasad tworzenia bajek. W razie potrzeby rodzice mogą wprowadzić swoje postacie. Najważniejsze jest utrzymanie ogólnej linii historii, określenie problemu, który niepokoi dziecko. W pierwszym przypadku jest to potrzeba podkreślenia cech wieku w taki sposób, aby dziecko widziało siebie z zewnątrz. W drugim przypadku należy maksymalnie podkreślić zalety dziecka, a dokładnie te, których jest ono świadome. Jednocześnie grupa, która świadomie odrzuca chłopca, nie pojawia się w najlepszym świetle – może się to wydawać niepotrzebne. Jednak „gradacja kolorów spodni” nie jest najlepszym wskaźnikiem oddzielenia „nas” od „nich”. Takie grupy rzadko są stabilne. Oznacza to, że niemożności porozumienia się z osobami, które nie mają wspólnych zainteresowań, trudno nazwać wielką stratą dla chłopca. Niezależnie od tego, czy korzystasz z baśni autora, czy komponujesz własne improwizowanie, pamiętaj o przygotowaniu słuchacza. Najcudowniejsza historia opowiedziana w pośpiechu, podczas kłótni, a tym bardziej kłótni, okaże się pustym szokiem powietrza. Nie bez powodu bajki zawsze opowiadano wieczorami, kiedy słuchaczy nie trzeba było już niczym rozpraszać. Ale nawet w nowoczesnych warunkach możesz stworzyć podobną atmosferę w domu - przynajmniej na krótki czas. Lub, opcjonalnie, zorganizuj „bajkową” edukację podczas wycieczki na łono natury, po tym, jak dzieci dobrze się bawią. Jeszcze lepiej, jeśli opowieść lub.