Rozpoczynam serię artykułów poświęconych takiemu zjawisku, które stało się popularne jak narcyzm. Materiałowi teoretycznemu będę towarzyszyć ilustracje i przykłady literackie. Chętnie porozmawiam o tym, co jest napisane i odpowiem na pytania, jeśli znam odpowiedź. Uwielbiam dyskusje i debaty, często formułuję w nich coś inaczej, jaśniej dla innych i dla siebie. Liczę na owocne dyskusje i Wasze historie. Często spotykam się z rozumieniem narcyzmu jako absolutnego zła, które paraliżuje życie wszystkich wokół. Zwłaszcza dla dzieci, bo... oni są najbardziej bezradni i bezbronni. I jest w tym sporo prawdy: w dużej mierze wyraźny narcyzm faktycznie sprawia, że ​​człowiek jest niewrażliwy na ból innych, a co za tym idzie, nie jest w stanie nie powodować tego bólu. Ale jest też druga strona. Człowiek robi to nie dla dobrego życia, nie dla przyjemności, ale z własnego, niezwykle trudnego do zniesienia bólu. To, co narcyz robi partnerowi lub dziecku, jest tylko niewielkim odbiciem tego, co robi sobie. I to budzi we mnie wielką sympatię dla tych ludzi. Nie neguje to bólu tych, którzy znajdą się w relacji z taką osobą. Wielokrotnie widziałam przed sobą kobiety, które wyszły z relacji z osobą, którą wielu określiłoby jako narcystyczną, i które próbowały uleczyć rany powstałe w tych związkach, dzieci wychowujące się w rodzinach narcystycznych. Jednak nie wszystkie traumy są spowodowane przez narcyzów. I myślę, że warto się dzielić. Przecież robiąc z narcyzów największe zło, tworzymy etykietę, piętno, którym później ranimy innych ludzi i siebie, jeśli usłyszymy to słowo o sobie. Spotkałem ludzi, którym terapeuci mówili, że ich charakter jest narcystyczny, co stało się dodatkową raną. Czytałam posty osób, które starają się uniknąć tej „infekcji” w swoich relacjach z dziećmi. Brak jasnych kryteriów w połączeniu z popularnością tego terminu powoduje, że zadanie unikania przejawów narcyzmu jest przytłaczające, a w obliczu pewnych cech charakterystycznych dla „narcyzów” trudno okazywać sobie szacunek i życzliwość. I to jest główny cel tego cyklu tekstów: rozważenie zjawiska narcyzmu z różnych stron, aby móc nie tylko potępiać, ale także współczuć, nie tylko złościć się, ale także współczuć, nie tylko bać się, ale i rozumieć takich ludzi. Traktuj ich i swoje narcystyczne przejawy miliej i z większym szacunkiem. Każdy z nas ma cechy narcystyczne: jest to chęć poczucia się wartościowym, chęć otrzymania szacunku, uznania ze strony znaczących osób, wrażliwość na ocenę i krytykę, pragnienie sukcesu i osiągnięć w różnych obszarach. Cechy te są przydatne w przystosowaniu się do życia. Przejawy narcyzmu stają się patologiczne, gdy zaabsorbowanie utrzymaniem poczucia własnej wartości przyćmiewa inne zadania do tego stopnia, że ​​osobę można uznać za zaabsorbowaną sobą. Z reguły w oddzielaniu norm od patologii zajmują się profesjonaliści: psycholodzy, psychoterapeuci, psychiatrzy. Nie wszyscy ludzie cierpiący na poczucie własnej wartości są zorganizowani narcystycznie. „W przeciwieństwie do klasycznego neurotyka, który uważa się za nieistotnego, niepotrzebnego i niezasługującego na miłość i akceptację innych, narcyz znajduje się w konflikcie między poczuciem własnej nieistotności a wielkością. Jeśli neurotyk jest przekonany, że jest „bezwartościowy”, to narcyz tylko się domyśla i stara się zwalczyć to uczucie, udowadniając całemu światu coś przeciwnego albo swoimi nieustającymi osiągnięciami, albo depresją. W odróżnieniu od neurotyka potrafi otwarcie krytykować, tłumić i walczyć o władzę, która przynosi uznanie” (I. Mlodik). Kolejną zasadniczą różnicą jest to, że narcyzi w większości nie są nasyceni, a neurotyczna niezdolność do doceniania siebie można stopniowo zmieniać właśnie dzięki doświadczeniu wartości zgromadzonej w związkach. Nie zawsze da się łatwo odróżnić tę pierwszą od drugiej.