Moje dziecko jest „nastolatkiem”. Jednym z głównych problemów, z jakim często spotykają się rodzice, jest to, że w okresie dojrzewania dzieci stają się bardziej wycofane, niekontrolowane i celowo sprzeciwiają się dorosłym. Z reguły dzieje się tak dlatego, że rodzice zbytnio martwią się o swoje dzieci: o ich bezpieczeństwo lub o naukę. Ale dziecko jest już dorosłe i uczy się brać odpowiedzialność za własne decyzje. Z reguły nastolatek chciałby poprosić rodziców o radę, jak najlepiej wdrożyć własne pomysły i decyzje. Chce komunikować się z rodzicami „jak równy z równym”. Ale często rodzice, martwiąc się o swoje dziecko, starają się kontrolować wszystkie działania swojego dziecka. Nastolatek, licząc na pomoc rodziców, spotyka się z wieloma zakazami i odbiera to jako brak zaufania. Dlatego głównym zadaniem rodziców nastolatka jest znalezienie w sobie siły, aby przyznać, że ich dziecko jest już dorosłe i zasługuje na to, aby rozmawiać z nimi „dorosłym językiem”. Co oczywiście rodzice powinni wiedzieć , wszystko zależy od konkretnej sytuacji i konieczny jest sposób oddziaływania na dziecko. Dobierz indywidualnie. Istnieje kilka możliwości komunikowania się rodziców z dzieckiem: Stwórz nietypową sytuację, w której nastolatek będzie oczekiwał z Twojej strony oporu i nieufności, a w zamian. otrzymuje szczerość i pomoc w rozwiązaniu swoich problemów. Wspieraj jedno z hobby swojego dziecka, okazuj zainteresowanie hobby i hobby. Stwórz rodzinną tradycję (jeśli jeszcze nie istnieje), kiedy rodzina, spotykając się wieczorem, dzieli się wydarzeniami co przydarzyło się każdemu z nich w ciągu dnia. Najważniejsze: doceń szczerość swojego dziecka, szczere zainteresowanie jego problemami. Naucz się komunikować z dzieckiem na równych zasadach, ton rozkazu nie będzie działał na Twoją korzyść. Daj jasno do zrozumienia, że ​​go rozumiesz. Nigdy nie naśmiewaj się z niego, nie naśmiewaj się z jego uczuć i nie bagatelizuj ich znaczenia. Staraj się traktować swoje dziecko z szacunkiem, pamiętaj o jego wrażliwości i bezbronności. Nie denerwuj się ani nie agresywnie, zachowaj spokój i powściągliwość. Pamiętaj, że twoja niegrzeczność spowoduje jego reakcję. Nie mów o obiekcie pasji swojego dziecka pogardliwym, obraźliwym tonem, w ten sposób go upokorzysz. W żadnym wypadku nie powinieneś niegrzecznie i kategorycznie zrywać relacji z nastolatkami, ponieważ oni wciąż uczymy się porozumiewać ze sobą przyjacielu i najczęściej nawet nie myślimy o niczym złym. Zaproś jego (jej) dziewczynę (przyjaciółkę) do siebie, poznaj go - to pozwoli ci uzyskać obiektywny, bardziej wiarygodny, i nie bezpodstawne, wyobrażenie o tym, z kim spotyka się Twoje dziecko. Lepiej, jeśli pozwolisz im spotykać się w domu, aby nie musieli szukać przypadkowych i wątpliwych schronień na randki. Opowiedz im o sobie, swojej historii pierwszej miłości - to pomoże Ci znaleźć wzajemne zrozumienie z dzieckiem. Jeśli potrafisz nawiązać z nim przyjazne stosunki, będziesz miał okazję nie tylko kontrolować jego zachowanie, ale także wpływać na jego działania. Pamiętaj, że z jednej strony nastolatek pilnie potrzebuje pomocy rodziców, gdy się z nim spotka z wieloma problemami, a z drugiej strony stara się chronić swój wewnętrzny świat intymnych przeżyć przed bezceremonialną i niegrzeczną ingerencją i ma do tego pełne prawo.