Od autora: Ataki paniki są dziś jednym z głównych powodów, dla których ludzie zwracają się o pomoc do psychologa. Powiedziałbym, że jest to plaga i nieszczęście naszych czasów. Czy wszystko jest takie beznadziejne? Atak paniki przychodzi nagle. Sekundy i minuty ciągną się jak w zwolnionym tempie. Horror zamienia ich w lepką wieczność. Serce bije jak szalone, masz wrażenie, że zaraz wyskoczy z klatki piersiowej. Pocą Ci się dłonie, kręci Ci się w głowie, całe ciało spowija lepki strach i masz wrażenie, jakbyś nie był już sobą, ale kimś bezbronnym, który stracił oparcie pod stopami. Jeśli rozpoznajesz siebie w tym opisie, najprawdopodobniej ataki paniki są Twoim częstym gościem. Jedna z klientek opisała stan podczas ataku jako poczucie całkowitej izolacji, jakby znajdowała się w pozbawionej powietrza próżni. Wydawało jej się, że się udusi, ale nikt nie mógł jej pomóc, mimo że w porannym metrze otaczało ją wiele osób. Wyobrażała sobie straszne obrazy własnej śmierci, ale otaczający ją ludzie zdawali się być oddzieleni od niej niewidzialną barierą lub zasłoną i zdawali się nieobecni. Skąd bierze się strach przed taką siłą, pozornie niespodziewanie? Dlaczego towarzyszą temu tak silne bolesne objawy cielesne, których wspomnienia powodują dreszcze i strach przed nagłym atakiem z nową siłą Wiadomo, że ataki paniki same w sobie nie są niebezpieczne, po prostu mijają i trwają 15 lat -20 minut, a następnie ustępują. Cała trudność polega na tym, że człowiek całkowicie traci orientację w przestrzeni, czasie i, co najważniejsze, w swoim wewnętrznym świecie. Czuje jedynie grozę, że dosłownie „rozpadnie się” na kawałki, jakby stał się ofiarą nagłego ataku i bardzo trudno mu się ponownie „pozbierać”. Te 15-20 minut dosłownie zamienia się w wieczność i są bardzo trudne do zniesienia. Aby zobrazować strukturę naszej psychiki, wyobraźmy sobie cały zespół. Według niektórych klasyfikacji żyje w nas „wewnętrzny rodzic”, „dziecko” i „dorosły”, według innych naszą wewnętrzną rzeczywistość zamieszkują różne subosobowości lub wewnętrzne obiekty. Ta część wpada w panikę i czuje się całkowicie odizolowana atak paniki to nikt inny jak krzyczące dziecko. Pamiętaj, jak noworodek zaczyna i zwija się z płaczem, jest całkowicie bezradny, jeśli jest głodny, jeśli coś go boli, jest przestraszony, a w pobliżu nie ma opiekuńczego dorosłego, nawet jeśli matka opuściła pokój na bardzo krótki czas, a on nie widzi jej i nie słyszy, dziecko zdaje się tracić z nią kontakt, świat się dla niego zawali, przestaje odczuwać matkę jako osobę, która może mu pomóc i wybawić go z nieznośnej sytuacji. Bolesne doznania dosłownie rozrywają go na kawałki. Nieobecność matki odczuwana jest nie tylko jako nieobecność, ale jako atak, jako atak czegoś groźnego, niebezpiecznego, destrukcyjnego. Później dziecko kumuluje doświadczenie, że matka przychodzi i łagodzi poważny stan, karmi, uspokaja, uspokaja. rozgrzewa. Wtedy może spędzać coraz więcej czasu samotnie, mając w sobie poczucie połączenia z matką lub inną troskliwą osobą, wiedząc, że prędzej czy później ona wróci i pomoże z różnych powodów, w momencie ataku paniki, to samo krzyczące dziecko, które rozpaczliwie potrzebuje pomocy, wsparcia, wsparcia, ale nie znajduje go ani z zewnątrz, ani co najważniejsze w sobie. Dosłownie wypełnia całą przestrzeń mentalną i osoba wpada w panikę. Objawy fizyczne uderzają z taką siłą również dlatego, że w tym momencie człowiek zaczyna funkcjonować jak dziecko, które ma jeszcze bardzo niedojrzałą psychikę i przeżywa wszystkie swoje emocje „przez ciało” z tego czy innego powodu, silne i opiekuńcze „wewnętrzny dorosły” okazuje się niedostępny, jest albo sparaliżowany, albo umiejscowiony gdzieś na zewnątrz. Z reguły osoby cierpiące na ataki czują się spokojniejsze i pewniejsze, jeśli towarzyszy im ktoś bliski. Następnie funkcję tę przejmuje krewny, małżonek lub przyjaciel.