Miłość bezwarunkowa – jest bezwarunkowa, gdyż uczucia miłości można doświadczyć bez żadnego potwierdzenia z zewnątrz i specjalnie do tego stworzonych warunków. Stany i uczucia same w sobie są siłą napędową naszych działań i tworzą nasze emocjonalne tło, na którym żyjemy i wchodzimy w interakcje. Kiedy pozwolisz sobie doświadczyć tego cudownego uczucia, świat realny wokół Ciebie nie ulegnie zmianie, lecz Ty zmienisz się w stosunku do wszystkiego wokół Ciebie, w tym do wszystkich, zmiany na lepsze są bardzo dotkliwie i subiektywnie odczuwalne. Nasz system uczy ludzi, jak „osiągać”, „wybijać”, „wyrywać”, „kraść” coś bez pełnego zrozumienia „co?”, a pod tym kryje się pragnienie swobodnej ekspresji i otrzymywania miłości. Ale nasza świadomość jest zaprojektowana w taki sposób, że wszystko powinno być zgodne z prawem. Teraz, jeśli osiągnąłeś wysoką pozycję, to zgodnie z ideą świadomości możesz kochać siebie, jeśli masz „pełną” rodzinę, to jest to także potwierdzenie, że masz prawo kochać siebie, jeśli masz pieniądze i jest na nie popyt. W społeczeństwie wydaje się, że panuje tutaj wolność i możesz bezpiecznie pozwolić sobie na miłość. Ale to są sztuczki umysłu. Osoba, która nie nauczyła się akceptować i kochać siebie w ten sposób, nawet w najbardziej kryzysowym stanie, stwierdza: kiedy jest głodna, kiedy jest biedna, kiedy jest odrzucona przez społeczeństwo itp., ale kocha i obdarza uczuciem miłości z pozycji „bez względu na wszystko”, że zawsze będzie kochał siebie i świat szczerze i bezinteresownie, a raczej bezwarunkowo, nie stawiając sobie żadnych ograniczeń. Do tego czasu jego miłość do samego siebie nie jest wcale miłością, ale wysiłkiem, aby ją osiągnąć. Bardzo często ludzie osiągający wartości społecznie istotne nie są usatysfakcjonowani, lecz starają się coraz bardziej rozszerzać i zapuszczać korzenie w strefach wpływów, zastępując równowagę wewnętrzną i uczucie miłości cennymi zabawkami, które czasami nie są dla nich osobiście istotne; nawet nie wiedzą, czego tak naprawdę potrzebują, są wartościowe, bo w środku jest dziura, której nic nie jest w stanie wypełnić. Człowiekiem kieruje strach przed utratą wszystkiego i ponownym zakazem kochania siebie. To wielka iluzja i sposób na manipulowanie masami. Niszczycielska iluzja prowadząca donikąd. Ponieważ osoba, która szczerze siebie kocha, nie boi się niczego stracić, ma w sobie pełnię i harmonię, a wszystkie jego działania są już przepełnione dobrocią i miłością, otaczający go ludzie nieświadomie to odczuwają i sami przyciągają się do niego, aby być zaangażowani w ten błogi stan swobodnie realizowany przez niego. Nie boi się nikogo urazić, bo nie ma takiej głębokiej potrzeby podyktowanej jakimikolwiek lękami, ani też tak naprawdę nie boi się, że zostanie „osądzony” przez innych ludzi, bo rozumie, że ludzie żyjący w stanie dysharmonii odnajdą go wszędzie, nawet jeśli po prostu usiądzie przed nimi i będzie milczał, i tak będą myśleć, że on myśli, a także prawdopodobnie robi coś, co zbiega się z ich wypaczeniami i zniekształconym wyobrażeniem o życiu. Nie ma to dla niego znaczenia, skoro akceptuje i kocha nawet ich, bo tylko ci, którzy kochają i akceptują siebie w różnych stanach, mogą zaakceptować i zrozumieć odmienne stany innych ludzi. A ci, którzy są otwarci i równie szczerze kochają siebie i żyją z tego, mogą po prostu usiąść naprzeciwko siebie i po cichu dzielić się tą miłością. Przecież miłość nie wymaga szczególnej formy wyrazu, ogromnej wiedzy intelektualnej i tak dalej, itp., itp. (odpowiednio zastąp). Miłość albo istnieje i wszyscy ją nieświadomie odczuwają, albo jest wciśnięta i ukryta głęboko pod warstwami złudzeń społecznych, a one przejmują kontrolę - i także rozprzestrzeniają się na pole grupy nieświadomej i ludzie też czytają i zaczynają ocierać się o siebie te same wypaczenia, w nadziei, że zostaną zaakceptowane i wreszcie pozwolono im kochać.