Od autorki: Odpowiadam na pytanie subskrybenta na mojej stronie VK. Starałam się odsłonić sedno, niemal jak wróżka „zaocznie” :)) :)) Odpowiedź na pytanie subskrybenta o relację z młodym mężczyzną „całkowicie pozbawionym empatii”. pytanie 1: czy jest to wrodzona czy nabyta cecha charakteru, odpowiedź: raczej jedno i drugie. dziecko urodziło się z pewnymi warunkami charakteru, na przykład tendencją do wycofania się. ponadto w środowisku rodzinnym nastąpiło wydarzenie „wyzwalające”, które rozwinęło kształtowanie charakteru na wzór autyzmu (izolacja, brak kontaktu towarzyskiego, na zewnątrz czasami wydaje się, że taka osoba nie potrzebuje nawet komunikacji z bliskimi ludźmi). jakieś wydarzenie związane z odrzuceniem dziecka przez rodziców spowodowało traumę. ponieważ istniał „odpowiedni” grunt dla tej traumy (odrzucenie). a dalszy charakter zaczął się kształtować na podstawie wrodzonego temperamentu i traumy, która się wydarzyła. pytanie 2: nie możesz lub nie chcesz rozmawiać od serca, odpowiedź: znowu jedno i drugie? pierwotne – nie ma takiego doświadczenia, wtórne: nie ma jeszcze chęci zdobycia tego doświadczenia, albo nie ma zasobu. pytanie 3: skąd taka bliskość, tajemnica? odpowiedź: nie znam całego spektrum relacji, jest to trudne oceniając „na podstawie zdjęć i zaocznie”, być może odpowiedź kryje się w stwierdzeniu „wszystkie próby sprowadzają się do mojego monologu i mojej histerii”… Mogę się mylić… trudno powiedzieć na pewno. Pytanie 4: mogłoby ma to związek z trudnym dzieciństwem? Odpowiedź: zdecydowanie! Jeśli dziecko dorastało w atmosferze zaufania i widziało mamę i tatę „rozmawiających od serca”, jest miejsce, w którym może się tego nauczyć. jeśli nie, efekt jest inny... pytanie 5: jak się zbliżyć i uspokoić. Młody człowiek nie jest w nic zaangażowany, nie interesuje się związkami. okazuje obrzydzenie lub wykorzystuje. Odpowiedź: aby naprawdę się zbliżyć, konieczny jest warunek - gotowość obojga partnerów do zbliżenia się. intymność jest ryzykiem. nie każdy na to idzie. a jeśli w pobliżu doszło do urazu, osoba może o tym zdecydować dopiero po kilku miesiącach terapii. niestety nie ma innego wyjścia. Jeśli dojdzie do gangreny kończyny, to kończyna zostanie odcięta, nie ma innego wyjścia. A właśnie dlatego, że nie ma intymności, zostaje wykorzystanie i manipulacja – namiastka intymności, bo czegoś potrzeba do zrobienia w związku, buduje je najlepiej jak potrafi, zgodnie z nauką...wstrętu...To sygnał stłumionych uczuć. które? Nie wiem! być może ból, strach, niepokój, złość, uraza… cokolwiek. powstają w związkach, jak z partnerem. ALE powstają w stosunku do partnera właśnie dlatego, że w pierwszym związku - z rodzicem, doszło do traumy. kontuzja chce się zagoić, wraca i ciągle szuka podobnych sytuacji w nadziei na wyleczenie. i na koniec, jak się uspokoić: zrozumieć, że: 1) Nie mam siły zmieniać kogoś innego i nieważne, jak bardzo chcę, on będzie tylko sobą. i albo zaakceptuję tę rzeczywistość i jego prawdziwą, albo poszukam innego partnera, którego będę w stanie zaakceptować. 2) on nie musi być taki jak ja. możemy być razem będąc różni - jeśli można znaleźć sposób, aby być razem, zachowując nasze różnice 3) główne pytanie, które zawsze zadaję sobie na terapii: DLACZEGO TO ROBISZ? dlaczego miałabyś spróbować zrozumieć jego, a nie siebie? Dlaczego miałbyś marnować na to swój czas i energię? Dlaczego potrzebujesz tej relacji w swoim życiu? Po co ci te problemy i trudności? Co jest nie tak w tej relacji z tobą? może w ten sposób poczujesz swoją inteligencję, siłę, wyższość, charakter, odporność? Może w ten sposób uświadamiasz sobie potrzebę kontroli i brania na siebie dodatkowej odpowiedzialności? skąd zatem biorą się te potrzeby? Te pytania poprowadzą Cię do przepracowania TWOJEJ traumy i zachowań współzależnych. Po przepracowaniu TWOJEJ traumy przeżyjesz SWOJE życie i zobaczysz, JAK zmienią się Twoje relacje! Na 100%!!!! Mam nadzieję, że udało mi się odpowiedzieć na pytania :)) Serdecznie dziękuję za zainteresowanie! :)