Kiedy ktoś mówi, że w życiu nie ma radości, oznacza to, że albo nie ma kontaktu ze swoim naturalnym, wewnętrznym dzieckiem, albo jest bardzo słaby, albo jest bardzo słaby , wolna), to ta część nas, która całkowicie swobodnie i spontanicznie wyraża w życiu swoje emocje, w tym radość. To właśnie ta część nas, która interesuje się wszystkim, chce odkrywać i poznawać ten świat, chce się radować i być szczęśliwym! Często ta część naszej osobowości nie jest akceptowana i jest tłumiona, najpierw w rodzinie, potem w przedszkolu, a potem w szkole. Po pomyślnym sformatowaniu osobowości otrzymujemy w rezultacie zaadaptowanego dorosłego, który wyrósł z adaptacyjnego dziecka, przyzwyczajonego do przestrzegania pewnych zasad i bycia dobrym, wygodnym, nie popisującym się nikomu, nie wtrącającym się, miłym, bezproblemowym, itp. Najprawdopodobniej wszyscy słyszeliście następujące zwroty: „Uspokój się, będziesz uchodził za mądrego”, „Bądź ciszej niż woda, niżej niż trawa”, „Jestem ostatnią literą alfabetu” itp. Wszystkie te wiadomości pochodzą od dorosłych, których naturalne dziecko również jest tłumione. I robią to nie ze złośliwości, ale dlatego, że kiedyś zostali sformatowani także przez innych dorosłych, którzy również żyli z wewnętrznymi ograniczeniami i nie pozwolili się zamanifestować. I po to, aby radość ponownie wkroczyła w Twoje życie ważne jest, aby znaleźć w sobie takie radosne i wolne dziecko, które przyszło na ten świat, aby radować się i pokazywać swój potencjał twórczy, tkwiący w nim z samej natury. Ważne jest również, aby znaleźć w sobie dziecko przystosowane, które musiało spełnić pewne wymagania zasady, które go teraz ograniczają, krępują i nie pozwalają mu w pełni wyrazić siebie na tym świecie. Ważne jest, aby usunąć z niego wszystkie ograniczające przekonania, które go krępują i uniemożliwiają wyrażenie siebie. W miarę pracy poprawi się Twoja więź z naturalnym dzieckiem, a wraz z nią pojawi się więcej pozytywnych emocji, takich jak: zainteresowanie, inspiracja, ciekawość, żartobliwość, psoty, a także radość i szczęście. Ćwiczenie do samoanalizy i samooceny. terapii. Teraz usiądź wygodnie i zrelaksuj się. Zaufaj sobie i swojej nieświadomości i wyobraź sobie 2 obrazy. Pierwszy obraz to ta część twojej osobowości, która jest przyzwyczajona do bycia „dobrą” dla wszystkich, zadowalania wszystkich i bycia poprawną. Jak wygląda ta część Twojej osobowości i wyobraź sobie drugi obraz – to ta część Ciebie, która przyszła na ten świat, aby robić to, czego chce, co jest dla niej interesujące, aby móc się w tym realizować? świat i bądź szczęśliwy. Jak wygląda ta część Twojej osobowości. Którą część lubisz najbardziej? Z którą częścią swojej osobowości, tą wygodną czy naturalną, czujesz się bardziej połączony? Co chcesz powiedzieć swojej wygodnej części siebie? Dlaczego chcesz mu/jej dokładnie to powiedzieć? Jak on/ona reaguje na Twoje słowa? Co sądzisz o tej części swojej osobowości? Chcesz coś dla niego zrobić? Teraz przyjrzyj się tej części siebie, która całkowicie spontanicznie, naturalnie i swobodnie wyraża siebie i swoje uczucia w tym świecie. Jak się czujesz w związku z tą częścią siebie? Co chciałbyś powiedzieć tej części swojej osobowości? Przedstaw sobie te 2 części siebie i spójrz z zewnątrz na to, co się z nimi dzieje? Pozwól im na interakcję ze sobą. Co widzisz? Następnie przejdź do swojej wygodnej części swojej osobowości i niejako całkowicie stań się tą częścią siebie, wejdź w tę rolę. Możesz najpierw przygotować osobne krzesło i umieścić tam obraz swojej „dobrej” części, a następnie przenieść się tam, aby lepiej skoncentrować się na procesie introspekcji. Jak się tu czujesz? Jak się czujesz? Jak w tym stanie patrzysz na siebie, innych ludzi i otaczający Cię świat? Według jakich zasad i zasad żyje ta część ciebie? Skąd wzięły się te zasady i zasady? Kto ci je dał? Czy czujesz się komfortowo, żyjąc według tych zasad? Co tracisz, co rezygnujesz akceptując te zasady? Czy warto? Czego naprawdę teraz chcesz? Jak można to osiągnąć, wdrożyć? Następnie ruszaj 👈