Nerwica jest zaburzeniem neuropsychicznym wywołanym psychologią (nie pełnoprawną chorobą), które powstaje w wyniku naruszenia szczególnie znaczących relacji życiowych osoby z powstaniem intrapersonalnego konfliktu psychologicznego (bezproduktywnego i irracjonalnie rozwiązanego), objawia się w w postaci licznych objawów (bez objawów psychotycznych), często uczucia napięcia nerwowego, niepokoju, lęku, fobii, obniżonego nastroju, bezsenności, zaburzeń funkcjonowania wielu układów organizmu (wahania ciśnienia krwi i tętna, zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego i układu oddechowego) , przyspieszony oddech, zaparcia i/lub biegunka, wzdęcia itp.) itp.), zaburzenia wrażliwości skóry, ogólne osłabienie, zmęczenie, ból o różnej lokalizacji (głowa, klatka piersiowa, brzuch, okolice serca itp.), swędzenie skóry. Nerwica może powstać także pod wpływem chronicznego niezadowolenia z życia, trudnych doświadczeń, przeciążenia w sferze psychofizycznej podczas długotrwałej realizacji trudnych do osiągnięcia celów życiowych w obliczu nieodwracalnych strat i innych czynników psychotraumatycznych. Przyczyny nerwic: Najczęstszą przyczyną nerwicy jest czynnik stresu psychicznego (ostry lub przewlekły), który jest związany ze specyficznym postrzeganiem stresu i osobowością pacjenta (ponieważ nie u wszystkich osób nerwica nabywa się w tych samych stresujących sytuacjach). Kiedy łączy się kilka czynników; obecność stresu, niezdolność jednostki do samodzielnego rozwiązania powstałego problemu, zaczyna tworzyć się konflikt intrapersonalny (między różnymi formacjami mentalnymi w duszy osoby), który z czasem tworzy objawy nerwicy. Objawy pod względem czasu wystąpienia mogą nie być związane z czasem narażenia na psychotraumę (stres w życiu człowieka), może też nie być logicznego związku pomiędzy objawami a samą sytuacją stresową (przykłady: wymioty podczas stosunków seksualnych są zabronione u osób wysoce moralnych. Objawy poważnej ogólnej słabości, z niezdolnością kobiety do samodzielnego poruszania się podczas rozwodu z mężem. Fobie i lęki w przypadku zakłóconych relacji z innymi. Obsesyjne myśli z niechęcią do wzajemnego wykluczania się wyborów w sferze znaczących relacji osobistych itp.). Każda osoba cierpiąca na nerwicę może mieć swój własny, czysto indywidualny zestaw objawów (ponieważ w nerwicy najważniejsza jest indywidualna reakcja jednostki, a nie powszechność konfliktu). Jeśli podsumować wszystkie konflikty intrapersonalne, to można je ująć w jedną ogólną formułę: „Pragnę czegoś, nie mogę tego osiągnąć, ale nie mogę też zrezygnować z pragnienia posiadania tego” (przez „to” i „to” mamy na myśli wszelkie pragnienia, duchowe, materialne, społeczne). Konflikt intrapersonalny to obecność w podświadomości stałego niezaspokojonego pragnienia lub pragnień, sprzeczności w poglądach na życie i dalszy wybór jedynego prawidłowego zachowania w życiu. Większość neurotyków charakteryzuje się sprzecznym zachowaniem i ciągłymi wątpliwościami co do wyboru ścieżki życia (od drobiazgów po fatalne decyzje). Ich zachowanie można częściowo opisać przysłowiem: „Jeśli gonisz dwie zające, nie złapiesz ani jednej”. Najczęściej nerwica występuje u osób z predyspozycjami do niej; jest to zwykle uwypuklenie charakteru, trudny los życiowy, trudne dzieciństwo, problemy w rodzinie w okresie rozwoju osobowości (w dzieciństwie i okresie dojrzewania). Akcentowanie charakteru (A.E. Lichko) to skrajny wariant normy, w którym następuje nadmierne wzmocnienie indywidualnych cech charakteru, w wyniku czego ujawnia się selektywna podatność na pewien rodzaj wpływów psychogennych przy dobrej, a nawet zwiększonej odporności na inne. Ważne jest, aby zrozumieć, że nerwica często nie ma jednej przyczyny, zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej (osobistej). Dlatego jej diagnostyka nastręcza obecnie pewne trudności, nawet specjalistom bezpośrednio stykającym się z tego typu chorobą.zaburzenia. Ponadto objawy nerwicowe mogą być objawami wielu innych zaburzeń, psychopatii, psychoz, chorób organicznych i somatycznych. Bez pełnego obiektywnego badania przez powiązanych specjalistów czasami niemożliwe jest postawienie diagnozy nerwicy. Oczywiście Istnieje wiele form nerwicy. Uogólniając, można je podzielić na reakcje nerwicowe, samą nerwicę i neurotyczny rozwój osobowości.1) Reakcje nerwicowe – powstają w odpowiedzi na ostrą sytuację stresową (utrata bliskiej osoby, nieoczekiwany zwrot wydarzeń życiowych w skrajnie niekorzystnym kierunku, ostry konflikt z otoczeniem), może wystąpić wielokrotnie, gdy dane stresujące wydarzenie się powtórzy, chociaż pomiędzy stresami człowiek może prowadzić zupełnie zdrową i harmonijną egzystencję. W tym przypadku objawy pojawiają się gwałtownie w odpowiedzi na psychotraumę (lęk, depresja, bezsenność, zaburzenia jelitowe, zaburzenia sercowo-naczyniowe itp.). Jeśli niemożliwe jest samodzielne rozwiązanie sytuacji, z reguły zamienia się ona w nerwicę. Przemija łatwiej niż inne rodzaje nerwic. 2) Nerwica - objawy trwają dłużej i mogą pojawić się nie tylko w odpowiedzi na ostrą sytuację traumatyczną, ale także na chroniczną stresującą sytuację życiową. Zaburzenia pojawiają się stopniowo lub gwałtownie, ale nie są przejściowo związane ze stresem zewnętrznym. Człowiek, podobnie jak większość otaczających go ludzi, nie jest w stanie określić związku między chorobą a stresem, ponieważ... jest nieświadoma i irracjonalna. Z reguły wymaga długotrwałego leczenia od 2 miesięcy do 2,3 lat. 3) Rozwój osobowości nerwicowej - występuje z reguły przy długotrwałym istnieniu nerwicy (6-9 lat). Objawy przechodzą z kategorii bolesnych objawów do cech charakteru, stając się integralną częścią osobowości i życia takich ludzi. Dlatego pojawiają się długo po zniknięciu stresującego wydarzenia i bez obecności konfliktu intrapersonalnego (który był przyczyną ich wystąpienia). W takim przypadku leczenie jest bardzo trudne. Leczenie Nerwica jest odwracalną chorobą człowieka, która dobrze reaguje na leczenie psychoterapeutyczne. Farmakoterapia służy jedynie jako katalizator procesu psychoterapeutycznego i w żadnym przypadku w przypadku nerwic nie może być uważana za główną formę terapii. Czasami zdarzają się przypadki samodzielnego wyzdrowienia z nerwicy w wyniku rozwiązania konfliktu w wyniku aktywnego rozwoju osobistego, utraty znaczenia sytuacji konfliktowej, powrotu do pierwotnego stylu życia itp. Niestety rozwój osobowości neurotycznej jest trudny do leczenia psychoterapeutycznego osoba nie rozpoznaje przyczyny nerwicy, wtedy naturalnie w przypadku wystąpienia objawów zwraca się do licznych specjalistów, są to kardiolodzy (zmiany tętna i ciśnienia, dystonia wegetatywno-naczyniowa V.S.D.), neurolodzy (ból, VSD, drętwienie, silne osłabienie, drgawki, zaburzenia mowy, tiki, drżenie mięśni, skurcze mięśni itp.), gastroenterolodzy (zespół jelita drażliwego R.R.K. nudności, wymioty, ból), endokrynolodzy (zmiany temperatury ciała, wahania poziomu hormonów), ginekolodzy (bóle, dyskomfort, suchość pochwy, ból podczas stosunku płciowego), specjaliści chorób zakaźnych (gorączka, nieprawidłowy stolec, wymioty), pulmonolodzy (duszność, trudności w oddychaniu), alergolog (swędzenie skóry, wysypka itp.), okuliści (niewyraźne widzenie, mimowolne łzawienie), laryngologów (chrypka głosu, guz w gardle), w tym magików, czarowników, korektorów bioenergii, hipnotyzerów itp. (ze wszystkimi powyższymi objawami). W tym wypadku wszystko zależy od profesjonalizmu lekarza, który musi dostrzec brak realnej przyczyny zaburzeń w organizmie i zaproponować konsultację z psychoterapeutą oraz od umiejętności przyznania się pacjenta, że ​​nie ma on wady fizycznej, lecz psychicznej. nieład. Główną metodą leczenia nerwic i reakcji nerwicowych jest psychoterapia. Obecnie istnieje wiele obszarów i metod pomocy psychoterapeutycznej. Najważniejszą rzeczą, którą musisz zrozumieć, jest to, że dzielą się one na patogenetyczne (tj..