W sieciach społecznościowych pojawiają się posty o bezwarunkowej miłości do dziecka, o miłości rodzicielskiej „mimo i pomimo”, o tym, „jak dawać miłość zawsze i wszędzie” entuzjastycznie komentowali. Uważa się, że nie ma czegoś takiego jak za dużo miłości. W Rosji rodziny są w większości skupione na dzieciach, tj. skierowany do dzieci. Dzieje się tak z wielu powodów. W takich rodzinach dziecko jest w centrum wszystkiego, a świat rodziny budowany jest z niego i wokół niego. Artykuły i posty o braku miłości rodzicielskiej, jej wpływie na stan psychiczny dziecka i jego powodzenie w życiu są dobre i prawidłowe. Ale wszystko powinno być z umiarem. Jestem pewien, że miłość można zdusić, miłość można zatruć, miłość może uczynić dziecko kaleką (w sensie psychologicznym, a może nie tylko), w przypadku gdy jest tylko miłość, ale nie ma porządku lub jest go niewiele. W rodzinie w stosunku do dziecka ważna jest równowaga „porządek miłości” „Ukochane” dzieci (kiedy równowaga jest zachwiana w stronę „miłości”) są od razu widoczne w konsultacjach rodzinnych. Nie widzą/czują granic z drugiej (same nie zbudowały), nie mają umiejętności komunikacyjnych (dlaczego mama/tata „wszystko załatwi”), zachowują się bez względu na sytuację społeczną (w końcu dużo im wolno). „szukają siebie na tym świecie”, „nie chcę ingerować w jego rozwój”). Pozwala im być centrum rodziny, resztę członków rodziny ciągnie jak marionetki, kiedy tylko chcą. Łatwo przypisują swoje myśli innym członkom rodziny i są zakłopotani, gdy ktoś inny może myśleć i zachowywać się inaczej niż ich wyobrażenia. „Dlaczego nie zapytali mnie o pozwolenie?” Szczerze wierzą, że ich rodzice żyją wyłącznie dla nich. A nie mają i nie mogą mieć żadnych innych zainteresowań poza dzieckiem. „O czym jeszcze możesz pomyśleć? Jak zdecydowałeś się o siebie zadbać, mam badania?” Podczas konsultacji dzieci są również natychmiast widoczne, gdy równowaga „miłościowo-porządkowa” zostaje zachwiana w stronę „porządku”. dzieci napięte, pozbawione emocji. Wydaje się, że są tu i teraz, ale jakby ich nie było. Trudno im wyrazić się w świecie, boją się popełniać błędy. Potrafią zachować bardzo duży dystans, trudno im nawiązać kontakt, mają nieodpowiednią samoocenę. Są niekochani. Stawiano im wiele wymagań, a bardzo mało miłości. Nie są połączeni ze sobą, ze swoimi zasobami, ze swoją siłą. Ważne jest, aby akceptować dziecko bezwarunkowo, ważne jest, aby kochać dziecko właśnie takim, a nie ze względu na jego dobre zachowanie czy przyjemne cechy osobowości. Ważne jest jednak, aby oprócz miłości dawać dziecku inne ważne wsparcie (czytaj „porządek”) w życiu: zrozumienie swojego drugiego (a nie pierwszego) miejsca w rodzinie (wszak przyszedł na świat po rodzicach); . Do 10. roku życia bądź posłuszny prawie bez zastanowienia. W wieku 10-12 lat - z pewnym stopniem swobody. Od okresu dojrzewania korzystaj z opcji niestosowania się do zasad ustalonych przez rodziców, ale dwustronnej umowy między rodzicem a dzieckiem. Pierwszeństwo relacji małżeńskiej przed rodzicielską (zawsze). Na przykład w łóżku małżeńskim nie powinny znajdować się trzy osoby. To łóżko jest tylko dla dwojga. Przynależność dziecka do tej konkretnej rodziny jest przez nie odczuwana i przeżywana poprzez rodzinne rytuały i historię rodzinną. „Jesteś nasz, jesteś z nami”. Daje to potężne wsparcie i wsparcie. Osiągnięcie równowagi „porządku miłości” wcale nie jest łatwe. Aby to osiągnąć, należy zachować ostrożność podczas pełnienia funkcji rodzicielskich. Zacznij śledzić swoją relację z dzieckiem, spróbuj spojrzeć na to, co dzieje się między Wami, z punktu widzenia utrzymania tej równowagi. Przynajmniej pomyśl i obserwuj. Ważne jest też, aby być konsekwentnym rodzicem. Jeśli rodzic jest „burzliwy”, nie logicznie stawia dziecku swoje żądania, zostaje wyrzucony z brzegu „miłości” na brzeg „porządku”, nie należy oczekiwać od niego stabilności i dobrostanu psychicznego dziecko, mądrość i roztropność!