Myślę, że nieprzypadkowo nazwa tego przeżycia emocjonalnego pokrywa się z określeniem fizjologicznej reakcji człowieka na uraz fizyczny. Tak jak złamanemu kolanu czy złamanej ręce towarzyszy ból fizyczny, tak samo krzywda wyrządzona sobie jest naznaczona bólem psychicznym. Co więcej, ból pojawia się w momencie, gdy powstały uraz psychiczny jest bardzo znaczący i (lub) nagły i nie można go doświadczyć poprzez aktualizację żadnego innego uczucia lub emocji (na przykład złości, złości, wstydu, poczucia winy itp.). ból moim zdaniem nie jest odrębną emocją, ale złożonym zjawiskiem emocjonalnym. Innymi słowy, działa jako wtórny przejaw emocjonalny, wywodzący się z radzenia sobie z prostymi emocjami i uczuciami. Ból pojawia się w wyniku trzymania uczuć w granicach siebie. Jednocześnie agresja zatrzymanych uczuć w wyniku inwersji autystycznej stwarza niezwykle silną presję na Ja, które po pewnym czasie zostaje zalane niezróżnicowanymi afektami [1]. Stres psychiczny staje się tak silny, że jest na granicy nie do zniesienia. Co więcej, im silniejsze napięcie, tym trudniejszy jest proces uświadomienia sobie uczuć, które je tworzą. W ten sposób błędne koło zamyka się, tworząc wyjątkowo poważny chroniczny dyskomfort, który nazywa się bólem psychicznym. Ból paraliżuje kontakt i wszystkie zjawiska z niego wynikające, w tym także jaźń. Wszelkie przejawy życiowe zanikają, ponieważ całe powstające pobudzenie psychiczne jest pochłaniane przez lejek utworzony przez zamknięty dynamiczny cykl bólu. Być może dlatego zjawisku bólu często towarzyszy utrata świadomości jakichkolwiek perspektyw na przyszłość, umiejętności cieszenia się i czerpania przyjemności, apatia i poczucie beznadziei; to drugie może konkurować z chęcią życia. Myślę, że jest to jeden z czynników decydujących o znaczeniu i roli bólu psychicznego dla fenomenologii i dynamiki zachowań depresyjnych i samobójczych. Dla uzupełnienia analizy zjawiska bólu psychicznego należy zauważyć, że powstaje on w wyniku zachowywanie nie tylko (a może nie tak bardzo) „negatywnych” uczuć (gniew, wściekłość, smutek, poczucie winy itp.), ale także „pozytywnych” (czułość, miłość, przyjemność itp.). Co więcej, na przykład odwrócenie agresji czułości i miłości może mieć bardziej patogenny skutek [2]. Ból spowodowany blokowaniem tych przejawów emocjonalnych jest odczuwany znacznie trudniej, ponieważ wpływa na najbardziej archaiczne elementy jaźni. Doświadczenie psychoterapeutyczne podpowiada, że ​​im wcześniejsze uczucia (dokładniej ich zablokowanie) tworzą ból, tym głębsze są z nim związane zaburzenia psychiczne i tym gorsze są rokowania terapeutyczne. Strategia terapeutyczna w pracy z bólem psychicznym jasno wynika z opisanej fenomenologii. Najważniejsze jest umiejscowienie bólu na granicy kontaktu, co pozwala na przywrócenie praw i funkcji procesu przeżywania. Jeśli okaże się, że możliwe będzie osobiste przekazanie swojego bólu drugiej osobie, to w tym momencie ból okaże się znośny („jeśli ból nie zniszczył terapeuty, to dam radę go przetrwać”). Ten punkt wyznacza początek procesu doświadczania, w którym ból w czystej postaci może nie być obecny długo. Wkrótce może się okazać, że za bólem kryje się jakieś inne uczucie, którego można doświadczyć także w kontakcie z drugą osobą. Zatem psychoterapia bólu psychicznego okazuje się podobna do oczyszczenia „stajni Augiasza”, podczas której klient uwalnia blokowane do tej pory znaczne pobudzenie, pojawiają się pragnienia i przywracana jest zdolność cieszenia się życiem. Witalność zostaje przywrócona, odzyskując siebie od śmierci. [1] Odwrócenie agresji zatrzymanych uczuć paraliżuje dynamikę mentalną na granicy kontaktu. A ponieważ to właśnie na granicy kontaktu realizowana jest funkcja świadomości i zaznaczania pobudzenia powstającego w kontakcie, to zachowane przejawy emocjonalne.