W dzisiejszych czasach modne jest mówienie o lęku. Modne jest hojne obsypywanie innych terminami i ćwierkaniem w ptasim języku nauki. Dzięki temu specjalista wygląda na bardziej godnego szacunku. Z punktu widzenia specjalisty oczywiście, podobnie jak w przypadku depresji, o lęku można mówić bez końca. Możesz to nazwać jak chcesz. Świętością jest wierzyć, że masz rację, a inni się mylą lub po prostu zazdroszczą, że nie widzą istoty rzeczy i ich nie lubią. Skrajności, czarno-białe, wybiórcze myślenie... Jak tu nie zakorzenić się niepokój?! Obwiniaj siebie, a raczej swój mózg (tak, niektórzy wyjątkowi ludzie wierzą, że są zdani na siebie, żyjąc z dala od mózgu, skoro go nie mają). nie widzę), przez to niewłaściwie reaguje na otoczenie i jest negatywnie nastawiony – najlepszą opcją jest pokazanie swojej bezradności wobec sfery emocjonalnej jednostki. Moim dzisiejszym zadaniem nie jest wygłaszanie kolejnego nudnego wykładu. Po czym będziesz zbyt leniwy, aby przeczytać go ponownie, aby zrozumieć, o co chodzi z powodu obfitości niezrozumiałych słów. Dziś chcę tylko porozmawiać o lęku i tym, co w ogóle z nim nie jest związane Chociaż współczesny klient czasami wie więcej niż początkujący psycholog. Po zapoznaniu się z niezdarnymi metodami pracy z hackerstwem ofiara zaczyna uczyć się rozumieć, za co została potraktowana. Ostatecznie dawny klient, na którym początkujący psychologowie przeprowadzali eksperymenty lub który dyplomy kupił na platformach internetowych, po miesiącu szkolenia osiąga cel, którego niedoszły specjalista nie był w stanie osiągnąć – zostaje swoim własnym psychologiem, kiedy jest to pożądane nie pokrywa się z rzeczywistością, pojawia się niejasne uczucie. Możesz to nazwać jak chcesz. Zwykle jednak lubią przyklejać etykietkę jako objaw lęku i zaczynać przyklejać etykietkę diagnoz. Te same uczucia i doznania można nazwać inaczej. Na przykład miłość również ma w ciele sto odcieni i symptomów. I mało kto nazwie lękiem miłosnym, bo te stany trudno pomylić. Choć jedno nie wyklucza drugiego, w Gestalt za stan lękowy uważa się stłumione pobudzenie, któremu towarzyszy naruszenie rytmu oddychania. Podoba mi się ta definicja. Jest to zrozumiałe, nie wywraca głowy, nie jest głębokie i zrozumiałe dla zwykłych ludzi. Tym, którzy lubią mądrzejsze definicje, radzę przeczytać Wikipedię, lekturę, która rodzi więcej pytań niż odpowiedzi i chęć mimo wszystko zalecić palenie czegoś słabszego…” Lęk jest indywidualną cechą psychologiczną, która objawia się skłonnością człowieka do częstego przeżywania poważnych niepokój ze stosunkowo drobnych powodów.” Czy z tej definicji wszystko jest jasne? Mam na przykład kilka pytań: 1) Dlaczego jest to cecha indywidualna?! Łatwo jest się spotkać i martwić jednocześnie! A wtedy łatwo staje się cechą grupową, specyficzną cechą grupy odniesienia. 2) Dlaczego jest to w ogóle cecha psychologiczna, a nie np. społeczna czy genetyczna, fizjologiczna?! Rozumiem, że psychologia stara się zająć swoje miejsce pod słońcem. Ale jeśli tak się stanie, pojawią się problemy z formułowaniem i wyrażaniem myśli, wówczas miejsce, które zajmuje, zostanie jej zabrane. 3) Dlaczego dokładnie skłonność, a nie potrzeba? W przypadku lęku nieświadomie szukamy niebezpiecznego obiektu, który wywołuje nieprzyjemne doznania. Kiedy jest obecny (w rzeczywistości lub w wyobraźni), niepokój przekształca się w strach. Okazuje się, że lęk jest próbą zaspokojenia potrzeby bezpieczeństwa, a nie tendencją do doświadczania czegokolwiek! Każda potrzeba może zostać niezaspokojona, ponieważ sam impuls wzbudzenia może zostać zablokowany. Nie opieram się na precyzyjnych danych naukowych, nie cytuję wiarygodnych źródeł, proszę o wyrozumiałość wobec tego, co piszę. Taki jest mój punkt widzenia, nic więcej. Dziwi mnie, że ostatnio miotają się z lękami i depresją jak głupcy z moździerzem, żonglując faktami, pojęciami i definicjami tak, jak im wygodnie. I często wtrącają się gdzie nie muszą. Tam, gdzie ich kompetencje się wyczerpują i pojawiają się granice, gdzie kategorycznie nie zaleca się pójścia do Psychologa dopiero po uzyskaniu statusu.