Patrzę wstecz i widzę... Moje pierwsze problemy psychologiczne pojawiły się jedenaście lat temu, kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z psychologią. To nie były tylko problemy, ale prawdziwy kryzys, który trwał przez kilka lat.. Z poczuciem bezsilności i niemożnością znalezienia wyjścia... Z masą chorób... I przez cały ten czas jedyne, czego chciałam, to wrócić do poprzedniego stanu, w którym żyłam przez 27 lat mojego życia. To stan spokoju i pewności siebie. Kiedy dzieje się wszystko, czego pragniesz. Kiedy szybko znajdziesz wyjście z trudnej sytuacji. Kiedy doświadczasz różnorodnych emocji, a one nie stanowią dla Ciebie problemu... Absolutna pewność siebie – Wszystko robię dobrze! Czuję! I to sprawia, że ​​moja dusza jest szczęśliwa i jednocześnie spokojna! Im więcej dowiadywałam się o problemach psychologicznych, tym więcej ich odnajdywałam w sobie. Po szkoleniu na psychologa klinicznego dużo czasu zajęło mi dojście do siebie. Widziałem objawy i zaburzenia u bliskich osób... Kiedy po raz pierwszy spotkałem tę osobę, mój mózg postawił diagnozę... To było okropne! Radość gdzieś zniknęła i z pewności siebie prawie nic nie zostało... Nieustanne poszukiwania... Pojawia się coraz więcej pytań... I wydaje mi się, że wypadłem z życia, ona jest blisko, ale ja nie poczuj ją, wypadła z potoku... Jak ryba wyrzucona przez falę na brzeg, a ona drży i z całych sił próbuje ponownie znaleźć się w wodzie. Tak, mam ciągłe poczucie, że „nie jestem w domu”, nie czuję się swobodnie… Mam totalny mętlik w głowie. I zaczynam rozumieć, że wszystkie moje problemy pochodzą z mojego umysłu. I zaczynam z tym walczyć... Praktyki i medytacje pomagają, ale nie na długo. Dzieci padają mi na kolana i wołają do zabawy, ale ja nie mam dla nich czasu. Jestem zajęta ważnymi sprawami, szukam odpowiedzi, myślę... A dzieci są takie głośne i radosne, mają tyle energii, tyle życia! To jest dokładnie to, co straciłem, to jest to, czego potrzebuję. Pierwszy przebłysk zrozumienia był jak łyk źródlanej wody... Poczułem, że jestem na dobrej drodze. Rozpoczął się kolejny etap - uwolnienie mózgu od obcych informacji, od całej zdobytej wiedzy... Wszystko wyrzuciłem – zauważa uniwersytet, przestał czytać książki i uczęszczać na seminaria. Zdałam sobie sprawę, że mogę odnaleźć siebie tylko w sobie. Wszystko, co uważałam za prawdę, okazało się jedynie snem, iluzją. Rozpadały się zamki pojęć zbudowane na wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych... Oddychanie stawało się coraz łatwiejsze.. Energia została uwolniona do codziennych czynności i osiągania celów. Zacząłem rozumieć, że jedynym miejscem, w którym pojawiają się problemy, jest moja głowa. Dzięki psychologii zawędrowałem do ciemnego, gęstego lasu i zatraciłem się w nim. I dzięki psychologii wyszłam z tego lasu i odnalazłam się na nowo. Ale to była już inna psychologia, kwantowa.