Od autorki: Neuropsycholog Maria Belova, Wraz z pojawieniem się i wprowadzeniem do życia codziennego różnych nowoczesnych środków technicznych, takich jak tablety, smartfony i inne gadżety, nasze życie niewątpliwie się zmieniło. Dziś dzieci nie wyobrażają sobie życia bez komputera i opanowują nowoczesne urządzenia już od chwili, gdy nauczą się chodzić. Czy to jest bezpieczne? Zupełnie nie. Regularnemu używaniu (nie mówiąc już o nadmiernym używaniu) towarzyszy szereg skutków ubocznych: zamazuje się widzenie (okulista na pewno zapyta, ile czasu dziecko spędza przy komputerze), trudniej zasnąć, trudniej się obudzić do góry (neurolog zapyta, czy dziecko gra w nocy na telefonie), kręgosłup jest skrzywiony (chirurg narysuje typowy obraz dziecka pochylonego nad stołem przy komputerze stacjonarnym lub leżącego wspartego na jednym ramieniu przed komputerem) tabletu lub laptopa). I oczywiście neuropsycholog z pewnością powie, że nerwowość Twojego dziecka i utrata zainteresowania komunikacją mogą bez wątpienia wiązać się z nadużywaniem gadżetów. Zwłaszcza jeśli jednocześnie dziecko częściej przebywa w pozycji leżącej – siedzący tryb życia prowadzi do spowolnienia metabolizmu i złego krążenia, nie dochodzi do wystarczającej stymulacji pierwszego bloku mózgu – czyli struktur zapewniających prawidłowe funkcjonowanie mózgu. utrzymanie tonu i postawy roboczej niezbędnej do pracy, a stąd pojawia się niekończące się zmęczenie, dziecko ma trudności z koncentracją i w ogóle wykonuje niepotrzebne ruchy. Ponadto dla dziecka zaangażowanego w grę komputerową izolacja staje się nawykowym mechanizmem radzenia sobie ze stresem; dziecko będzie mniej wrażliwe i empatyczne w stosunku do innych; najważniejsza będzie dla niego ucieczka w iluzoryczną wirtualność i zapanowanie nad nią. Z jakimi dziećmi neuropsycholodzy najczęściej spotykają się obecnie na swoich zajęciach? Ostatnio wzrosła liczba dzieci „problematycznych”, w praktyce są to dokładnie te same dzieci zmęczone, które nie wytrzymują obciążeń szkolnych, doświadczają chronicznego niedoboru tlenu, rzadko przebywają na świeżym powietrzu, mają trudności z planowaniem własnych zajęć i ich etapów, i mają niewielki dostęp do dobrowolnych działań, regulujących złożone formy zachowań i aktywności. W rezultacie produktywność aktywności poznawczej maleje wraz z mobilnością procesów mentalnych. Ale zdolności motoryczne palców są dobrze rozwinięte: jednak w tym tempie tylko dwa, a nawet jeden - jeśli tablet jest nadużywany! Oczywiście takie dzieci są często rozproszone, odrabianie zadań domowych zajmuje im dużo czasu i pozostają w tyle za ogólnym tempem zajęć. Oznacza to, że ogólna wydajność spada. Kolejną ważną rzeczą jest to: według współczesnych danych średnie wskaźniki tempa i objętości opanowania programów szkolnych i przedszkolnych są znacznie zmniejszone. Nie jest tajemnicą, że nasze babcie znają (i przekazują przez lata!) znacznie więcej poezji niż my, a nawet więcej niż nasze dzieci. I uwaga, nie mówimy o dzieciach z nieprawidłowym rozwojem lub obecnością patologii, ale o stosunkowo „zdrowych” dzieciach z tzw. Nieregularnym rozwojem (jest to nadal norma warunkowa). Co się zmieniło? Wydaje się, że przyczyn należy szukać nie tylko w systemie edukacji, ale także w samej kulturze. Ile osób uważa, że ​​jest to problem? Oczywiście w społeczeństwie utrwalony jest stereotyp na temat niekorzystnego wpływu tabletu na delikatną psychikę dziecka. Mimo to większość rodziców nadal ucieka się do korzystania z tabletu jako sposobu na uspokojenie dziecka (choć w rzeczywistości jest to tylko chwilowa zmiana), niszcząc w ten sposób podstawy do opanowania i rozwijania przez dziecko metod samoregulacji emocjonalnej i behawioralnej. Oznacza to, że kontrolowanie swojego stanu psycho-emocjonalnego przez dziecko będzie trudne lub niedostępne, co osiąga się poprzez wpływanie na osobę za pomocą słów, mentalnościobrazy, napięcie mięśni i kontrolę oddechu. Być może ten stereotyp społeczny wynika po części z faktu, że sformułowanie „gra na tablecie” często kojarzy się z „strzelcami”, czyli tzw. „strzelcami”, zawierającymi sceny krwawych masakr i nieumotywowanej przemocy. A co z grami logicznymi? Czy znasz „gry przygodowe”, gry słowne, łamigłówki, zadania logiczne, łamigłówki, programy edukacyjne dla dzieci (opanowanie kolorów, kształtów, podstawowych pojęć matematycznych)? Może więc wszystko zależy od rodzaju gier? Oczywiście gry edukacyjne mogą nauczyć Twoje dziecko na przykład rozróżniania kolorów! Jeśli jednak dostrzeże je dopiero na ekranie telefonu, to nie jest faktem, że tę wiedzę i umiejętności będzie mógł choć w pewnym stopniu zastosować w życiu ze względu na swoją izolację od rzeczywistości. Twórcy gier, których jednym z najważniejszych zadań jest notabene „wciągnięcie” w grę, wykorzystując cechy własnej psychiki, zapewniają dziś najbogatsze środowisko wizualno-obiektowe w płaszczyźnie wirtualnej, redukując w ten sposób zdolność dziecka do wyobrażania sobie. Rzecz w tym, że aby dziecko mogło się w pełni rozwijać, wystarczy, że będzie się bawiło i rozwijało w realny, fizyczny sposób. Gra to aktywność, podczas której odtwarzane są relacje społeczne między ludźmi. W prawdziwej grze obowiązują zasady dla dziecka, zasady wewnętrznego samostanowienia, samokontroli. Urządzenie elektroniczne ograniczy dziecko jedynie do jego możliwości funkcjonalnych, ustanawiając w ten sposób regułę, ale jest mało prawdopodobne, że nauczy go postępowania według tej reguły i, co niezwykle ważne, nie nauczy go samodzielnego wypracowywania tej reguły, zasada samokontroli. Ważne jest, aby gra na urządzeniu elektronicznym nie polegała na wymianie akcji. Kiedy dziecko posługuje się działaniami instrumentalno-obiektywnymi, w jego działaniach pojawia się sensowność i celowość, powstaje obraz działania, a wykonanie jest doskonalone do pełnej zgodności. Aby w rzeczywistości czesać włosy lalki, dziecko przystosowuje ruch dłoni do narzędzia – grzebienia. Aby szczotkować włosy lalki na tablecie, wystarczy nacisnąć przycisk. Już niedługo nie będzie musiał w ogóle angażować się w żadne procesy poznawcze, gdyż pamięć motoryczna będzie pracować dla niego na poziomie zautomatyzowanym. A jakość wykonanej akcji nie będzie zależała od siły naciśnięcia przycisku. Treść gry na urządzeniach elektronicznych nie będzie w stanie zapewnić multimodalności obiektu (pełnego jego zrozumienia za pomocą zmysłów: analizatora dotykowego, słuchowego, smakowego itp.), ponieważ jest prezentowana w większym stopniu wizualnie. Gry nie będą mogły także służyć jako przedmiot zastępczy (gdy dziecko bawi się w rzeczywistości, może mu przysługiwać substytut „kij zamiast termometru”). I to jest przez chwilę ważne dla kształtowania się funkcji znaku świadomości! (Kombinacja dźwięków „k -u” zastępuje się pisemnie literami „k” i „u” w języku rosyjskim, ale w języku hiszpańskim na przykład jedną literą „q”). Pomaga dziecku na drodze do zapoznania się ze światem przedmiotów i działań - dorosły jest wzorem do naśladowania, jest także źródłem wsparcia emocjonalnego. Tablet też może chwalić, ale jeśli roboty i nowoczesne interfejsy zaczną zapewniać nam wsparcie emocjonalne, wszyscy zamienimy się w społeczeństwo aleksytymików – tych, którym trudno znaleźć słowa na wyrażenie swojego stanu emocjonalnego. Komunikacja na żywo oferuje szeroką paletę reakcji emocjonalnych, składającą się zarówno z elementów werbalnych, jak i parawerbalnych, a także wartościujących, wyrażających postawę na poziomie cielesnym i werbalnym. Dzięki temu jesteśmy w stanie wykryć sarkastyczny nastrój, choćby najmniejsze zmiany intonacji. Używanie skrótów i emotikonów jako nieodzownych atrybutów komunikacji online pozbawia nas możliwości przekazania prawdziwego stanu emocjonalnego rozmówcy, a wręcz odwrotnie