Uczucia adoptowane to uczucia, których doświadczamy, ale nie należą do nas, ale do członków naszego systemu rodzinnego: mamy lub taty, dziadków, pradziadków, pradziadków itp. Uważa się, że pod wpływem siedmiu pokoleń naszych przodków w okresie rozwoju wewnątrzmacicznego i w pierwszym roku życia dziecko nie oddziela stanu emocjonalnego matki od stanu własnego. Emocje dziecka są ściśle powiązane z emocjami matki. Jeśli w tym okresie matka znajdowała się w stanie ciężkim, depresyjnym (np. przeżywała stratę bliskiej osoby, zerwanie relacji z ojcem dziecka itp.), wówczas dziecko utożsamia się (identyfikuje) z tym częścią matki i jej uczuć. Następnie osoba może doświadczyć poważnych ataków melancholii i smutku, nie czuć się bezpiecznie, popaść w depresję i nie rozumieć, czego chce. Kolejny przykład przyjętych uczuć przekazywanych w rodzinie. Moja prababcia straciła męża w czasie wojny, ale nie mogła przejść przez proces żałoby, bo musiała być silna i wychować swoje dzieci. Część jej uczuć została zamrożona, stłumiona i w tej formie przekazana córce, później wnuczce i prawnuczce. W efekcie całe pokolenia kobiet żyją w stanie „zamrożenia”, chłodu, nie mają kontaktu ze swoimi uczuciami i nie potrafią ich wyrażać, doświadczają trudności w nawiązywaniu bliskich relacji z mężczyznami. Oznaki przyjętych uczuć: 💔Przeżywane uczucie w kategoriach adekwatności, intensywności, czasu trwania nie odpowiada obiektywnym sytuacjom;💔W Twoim osobistym doświadczeniu nie było sytuacji, w których mógłbyś doświadczyć takich uczuć;💔Nie rozumiesz, czego chcesz, nie masz kontaktu ze swoimi uczuciami, masz trudności z dzieleniem się swoimi uczuciami i uczuciami innej osoby nie można żyć, reaguj. Dobrym rozwiązaniem w tej sytuacji byłoby zobaczyć, że to uczucie nie należy do ciebie i odłączyć się od niego. Następnie możesz skontaktować się ze swoimi prawdziwymi uczuciami i potrzebami i zająć się tym, co naprawdę ważne.