W tym artykule zwracam się do małżeństw, które obecnie przechodzą trudny okres i wydaje się, że nie ma gdzie uzyskać pomocy. Do tych, którzy czują, że miłość przeminęła i czeka ich tylko nudna codzienność. Dla tych, którzy czują, że miłość umarła…..Pewnego razu, wybierając drogę zwaną „rodziną”, wkraczamy na ciernistą ścieżkę. Może uczynić z nas człowieka doskonałego lub całkowicie rozpuścić naszą osobowość pod wpływem drugiej osoby. Cykl rodzinny zaczyna się od momentu spotkania mężczyzny i kobiety. Jest to spotkanie dwóch osób, które dążą do zaspokojenia osobistych potrzeb kosztem drugiej. Wchodzimy w relacje nadmiernie zależne. Staramy się pozyskać w partnerze wszystko, czego nam brakuje, tracąc tym samym zdolność do stania na własnych nogach. Nieświadomie szukamy bratniej duszy, która jest najbardziej odpowiednia dla osobistych sfrustrowanych i nieświadomych potrzeb. Nie wszystkie pary dogadują się ze sobą w ten sam sposób. Niektórych przyciągają czyjeś myśli, wydają się nam ekscytujące, interesujące i tak zrozumiałe. Inne pary mogą odkryć, że na wczesnych etapach randkowania poczuły kontakt na poziomie duchowym, a komunikacja była łatwa i łatwa, pełna ciepłego uczucia i uczuć miłości. Większość ludzi zaczyna od wyraźnego pociągu fizycznego, który porywa nas z całą pasją. Na tym etapie wciąż trudno nam sobie wyobrazić, że czeka nas jeszcze wiele lekcji, które można zrozumieć jedynie poprzez doświadczenie. Miłość jest uczuciem bardzo złożonym, gdyż niesie ze sobą ciężar nadziei wynikających z poprzednich doświadczeń miłosnych, także tych z dzieciństwa. W przypadku mężczyzn może to być postawa wobec matki, która może nie być w stanie w pełni sprostać swoim matczynym funkcjom. Dla kobiet są to skojarzenia z ojcem, który był dobry lub zły, uważny lub zdystansowany. Możemy odczuwać silny pociąg do kogoś, kto ma podobne doświadczenia życiowe lub traumę. I rzeczywiście tak jest. Jedna z moich klientek próbowała zbudować związek z mężczyzną, który we wszystkich swoich parametrach nie odpowiadał obrazowi idealnego mężczyzny rodzinnego, ale cierpiał na tę samą chorobę, która ich połączyła. Nieświadome motywy zwyciężyły nad oczywistymi brakami. Jeśli nasza nieświadomość upiera się, że postępujemy właściwie, wówczas nasz świadomy umysł może jedynie racjonalizować dokonany przez nas wybór. Nasze relacje odzwierciedlają wszystkie niedokończone procesy w nas samych. W świetle romantycznej miłości wady drugiej osoby wydają się zamazane lub nieistotne. Siła miłości nie jest równa jej głębokości. Można namiętnie zakochać się w obrazie jakiejś osoby, chociaż w rzeczywistości osoba i obraz bardzo się od siebie różnią. Cały problem polega na tym, że jesteśmy zaślepieni naszymi własnymi projekcjami; rzadko widzimy drugiego takiego, jakim jest, doceniając jego głębię i szlachetność. To tak, jakby połączyć postać naszego partnera z tłem naszej miłości do niego. Ale stopniowo granice drugiej osoby stają się wyraźniejsze, a różowe okulary zaczynają pękać do wewnątrz. Na początku wydaje nam się, że z naszym partnerem wszystko w porządku, ale... Jeśli trochę tam usuniesz i dodasz trochę w innym miejscu, okaże się, że jest bardzo dobrze. Będzie idealnie. Ale gdy tylko zaczniemy coś zmieniać w związku, konflikty są nieuniknione. Relacje z partnerami to szansa na przepisanie scenariuszy relacji i odkrycie zdolności do kochania. Przychodzi taki etap, kiedy trzeba porzucić dotychczasowe podejście do siebie, poglądów, zasad, projekcji i poznać się na nowo. Miłość to spotkanie „Ja” i „Ty”. Jeśli para nadal będzie próbowała zachować poprzedni format związku, przywrócić „żywe uczucia”, jego rozwój zatrzyma się. Para albo ogłasza rozejm, pochlebiając sobie myślą, że zły pokój jest lepszy niż wojna. Można się przekonać, że ogólnie związek jest zadowalający, ale w szczególności jest po prostu nie do zniesienia. Albo walczą na śmierć i życie, pozostawiając bitwę z wieloma skargami, roszczeniami i nieporozumieniami. W istocie jest to walka o uczciwość, którą – jak nam się wydaje – odebrał nam partner. Ani pierwsza, ani druga opcja nie ratuje sytuacji. Próbowanie„Zachowywanie relacji” prowadzi do kumulacji błędów, które zakłócają rozwój relacji i prowadzą do stagnacji i degradacji. Taki stan rzeczy może trwać latami, a życie rodzinne może wydawać się walizką bez rączki. Lub prowadzi do przerwy, co zdarza się częściej. Ciągłe poszukiwanie miłości i dążenie do niej oddala nas od niej „Zdolność kochania i przebaczania nie jest funkcją przedmiotu miłości, ale funkcją samej miłości” E. FrommNadejście kolejnego etapu ewolucji relacji staje się traumatycznym przeżyciem. Zaczynamy się od siebie oddalać i zdajemy sobie sprawę z obecności dystansu, odczuwamy brak jedności i komplikacje w związkach. Pojawia się izolacja i samotność. Entuzjastyczne i bystre zastępują to, co zwyczajne i codzienne. Relacje zamieniają się w smutny dramat. W tym okresie wydaje nam się, że miłość umarła. Nie ma już podziwu, przestajemy widzieć boską zasadę w innym. Nie ma poczucia nowości i magii, nie ma dawnej spontaniczności. Stan lekkiego upojenia ustąpił miejsca kacowi. Na pierwszy rzut oka wygląda to na bolesne przeżycie, jednak w rzeczywistości mówimy o poszerzeniu świadomości. Cena jest wysoka: utrata ideału, cierpienie i rozczarowanie, emocjonalne zamknięcie. Wydaje się, że nie ma już energii na utrzymywanie relacji. Nie ma dawnej iskry, czegoś, co pomogłoby ożywić uczucia, przywrócić pociąg seksualny i tych zakochanych ludzi, którymi kiedyś byliśmy. Czas cofnąć się i przyjrzeć, z jakimi zadaniami weszliśmy w związek, co doprowadziło nas do takiego rezultatu i czy partner potrafi połączyć funkcje, które chcemy mu przypisać. Najgorsi wrogowie człowieka nie życzyliby mu takich kłopotów może przynieść mu własne przemyślenia. Wschodnie przysłowie Najlepsze, co możesz zrobić w tej sytuacji, to zachować spokój. Powrót od nieświadomych motywów do świadomości. Zaakceptuj to, co się dzieje, jako fakt i wejdź na ścieżkę osobistego rozwoju poprzez odpowiedzialność. Być odpowiedzialnym nie oznacza być zobowiązanym, ale móc odpowiadać za siebie. Będziesz musiał na nowo nauczyć się doświadczać swoich uczuć i wyrażać je w zdrowy sposób. Bez prób zastąpienia swojego prawdziwego „ja” fałszywym i zobaczenia tego samego w innym. Trzeba pogodzić się z tym, że nie będziesz mógł wrócić na start, nie wejdziesz dwa razy do tej samej rzeki. Zadaniem tego etapu jest przekształcenie bólu i cierpienia wynikającego z przeszłej miłości w szansę na rozwój osobisty. Nie cierp, obserwując więdnięcie boskiego wyglądu wybranej osoby, popadanie w banalną rutynę i stan beznadziei. Lub nawet całkowicie porzucić niechcianego „Boga”. Im ważniejsze stają się relacje, tym mniej jest w nich wolnych przejawów. Typową sytuacją jest sytuacja, gdy para stwarza pozory miłości do innych, ale wewnątrz pary istnieje wypalone pole wzajemnych pretensji. Z biegiem lat przestajemy postrzegać naszego partnera jako wyjątkową osobę, z jego osobistą historią i unikalnymi dla niego cechami. Widzimy przed sobą maskę „małżonka”, w stosunku do którego nawarstwiliśmy wiele przekonań, oczekiwań i wymagań. Całkowicie zapominamy o osobie, w której się kiedyś zakochaliśmy, nie dostrzegamy jej osobowości. Poczucie nowości i lekkości zniknęło, pozostały jedynie stereotypy „mąż” i „żona” z ogromną listą funkcji i obowiązków. „Nie kochasz mnie”, „nie interesują cię moje uczucia”, „myślisz tylko o sobie” – ludzie piszą takie napisy na maseczkach swoich partnerów i codziennie czytają te same wiadomości, nabierając jeszcze większego przekonania, że ​​im mają rację. Najdrobniejsze przejawy czułości i troski nie są widziane bez ogródek, a to, co otrzymuje, jest brane za oczywistość. Ważne jest, aby nauczyć się zaglądać pod maskę i dostrzegać tam obcego: osobę wyjątkową, z kolosalnym światem wewnętrznym, z. jego wspomnienia z dzieciństwa, marzenia i tajemnice, przekonania i traumy. Człowieka, który kiedyś był mały, dziewiczy, który ufnie patrzył na świat i rozmawiając o kim z przyjaciółmi, zwracałbyś się do niego po imieniu, a nie „mężem”, do czego przywykłeś przez lata. Uświadom sobie, że takiej drugiej osoby nie ma, nigdy nie było i nie będzie. Nadszedł czas na ponowne zapoznanie się. Niedojrzała osoba zakochuje się, a dojrzali ludzie tworzą miłość. Miłość jest.