Dzisiaj na sesji psychoterapeutycznej połączyłam dwie metody i wspólnie z klientem uzyskałyśmy ciekawy efekt. Ale najpierw trochę teorii. Istnieje wiele różnych teorii osobowości, które opisują wewnętrzny świat człowieka. I myślę, że wszystkie są wspaniałe, ponieważ każdy z nich bada pewne ważne aspekty ludzkiej duszy. Dziś nie ma jednej teorii, która mogłaby wyjaśnić wszystko, co dzieje się w życiu psychicznym człowieka. Być może jest to kwestia przyszłości, kiedy nauczymy się poszerzać naszą świadomość i będzie zawierała niemal halograficzny obraz osobowości. Wśród wielu teorii znajduje się taka, która opisuje osobowość składającą się z siedmiu „ja”. ”). W rzeczywistości, jak teraz zobaczysz, jest ich oczywiście więcej, ale istnieje siedem podstawowych „subosobowości”. Tak więc nasza Jaźń w procesie wzrostu rozwija następujące „płatki”: 1. Jestem „córką/synem”. Ponieważ mieliśmy rodziców i wciąż w środku, wchodzimy w interakcję z naszymi wewnętrznymi rodzicami. Co więcej, jest w nas „córka matki” i „córka ojca” (odpowiednio „syn matki” i „syn ojca”). Oczywiście są one nieco inne, ponieważ każda osoba ma swoją szczególną relację z matką i swoją szczególną relację z ojcem. Jeśli dziecko wychowało się w rodzinie zdrowej psychicznie, to te części są zdrowe, zaradne, ma z nimi kontakt, są dostawcami energii, kreatywności i miłości.2. Jestem „siostrą/bratem”. Z reguły zdecydowana większość ma braci/siostry, niekoniecznie krewnych – kuzynów lub dalekich, z nimi też nawiązuje jakiś rodzaj relacji. Czasami w rodzinie zdarza się smutne wydarzenie, gdy jedno ze starszych dzieci umiera, jeszcze przed narodzinami kolejnego dziecka. Zatem młodsze dziecko, które nigdy nie widziało starszego, również nawiąże jakąś wewnętrzną relację ze starszym, choćby dlatego, że zobaczy zdjęcia starszego i opowiedzą o nim pewne historie. I nawet jeśli rodzice starają się ukryć ten smutny fakt, dziecko „odczytuje” te informacje z systemu rodzinnego, ale są one dla niego zamknięte na poziomie racjonalnym i najprawdopodobniej zamienią się w jakiś nieświadomy strach lub somatyczny manifestacja.3. Jestem „dziewczyną/chłopakiem”. Tu i dalej nie będę wiele mówił, bo przez analogię widać, że mieliśmy relacje (dostatnie lub traumatyczne, toksyczne) z naszym przyjaznym otoczeniem.4. Jestem „studentem/studentem”. Ta część zostaje następnie przekształcona w „ja zawodowe”. Zdrowie tej części osobowości w dużej mierze zależy od sukcesów w pracy oraz wsparcia ze strony nauczycieli, kolegów, współpracowników i kierownictwa.5. Jestem „kobietą/mężczyzną”. Kiedy zdamy sobie sprawę, że należymy do żeńskiej lub męskiej połowy ludzkości i zaczniemy budować relacje z drugą połową.6. Jestem „żoną/mężem”. Zaczynamy opanowywać te role i odczuwać w nich swój sukces lub porażkę.7. Jestem „matką/ojcem”. W końcu stajemy się rodzicami i rozwijamy się w tej roli. Moja dzisiejsza praca dotyczyła właśnie tej ostatniej, siódmej „cząstki”. Wiele matek (myślę, że ojcowie też, ale z reguły mężczyźni rzadziej niż kobiety trafiają na terapię). ) mają tendencję do obwiniania się i karcenia za błędy, które kiedyś popełniły w stosunku do swoich dzieci. Na przykład matka może w sercu nakrzyczeć na swoje dziecko, a potem nie spać z tego powodu przez pół nocy, snując w niej monolog. głowę w stylu: „Jaką jestem matką? Tak. Czy to możliwe? Kiedy to się skończy? Za każdym razem, gdy na niego nakrzyczę, on się już mnie boi, to widać po nim!”. Słowa mogą się zmieniać w zależności w kontekście, ale to trochę to samo: wszystkie te słowa nie są poszukiwaniem rozwiązania, ale oskarżeniem siebie, powtarzającymi się obietnicami zmiany i znowu oskarżeniem, że nic nie wychodzi , kobieta-matka zaczyna żyć pod płytą poczucia winy. Tak, pod kuchenką: poczucie winy jest bardzo ciężkie. Zmiażdżona tą płytą, nie może się rozwijać, nie może się radować, nie może być szczęśliwa. Na pewno wiesz, doświadczyłaś tego!