Ma czterdzieści lat i jest od dawna żonaty. Poranek. Razem z żoną szykują się do pracy. Jego matka wychodzi na korytarz, podaje mu domowy posiłek, który może zabrać ze sobą na lunch, poprawia mu krawat i szalik i usuwa niezauważalne drobinki kurzu z rękawa. Z dezaprobatą patrzy na to, co ma na sobie, zaciska usta i wzdycha. Czy to troskliwe? Oczywiście, że opiekuńcza. Czy można to uznać za bierną agresję? Jak to możliwe? Przecież mama działa pod wpływem dobrych przeczuć? Już w dzieciństwie, kiedy uczymy się „poszerzać granice, zdobywać nowe terytoria i bronić własnych interesów”, rozumiemy, że bezpośrednią agresją wiele nie zdziałamy. w społeczeństwie - Nie przeklinaj, nie walcz! Jesteś dziewczyną! Nawet „nie wierz, nie bój się, nie pytaj” należy do tej kategorii. Nie pytaj – nie narzucaj się. Nie żądaj tego. Nie pokazuj się. Co w takim razie powinieneś zrobić? Ale potem uczymy się działać „omijając”. Wróćmy do przykładu z matką i dorosłym synem. Mama nie walczy. Być może naprawdę okazuje ciepłe uczucia, tak. Każda sytuacja jest wieloaspektowa, gdzie są agresywne działania? Jakie niewerbalne komunikaty matka przekazuje swojemu czterdziestoletniemu synowi tego ranka na korytarzu? - Oto jedzenie dla ciebie, tylko matka może cię prawidłowo nakarmić. Jesteś jeszcze małym synkiem, małym chłopcem. Pamiętaj to. A ja, jako dorosła kobieta, nie wierzę, że można się odpowiednio odżywiać. Tak, i nakarmię cię. - Pozwól, że wyprostuję twój krawat i szalik! Jesteś jeszcze mały, nawet nie wiesz, jak się odpowiednio ubrać. Wszystko w Tobie wymaga poprawienia. Ty sam nie jesteś w stanie. - A ta kobieta - twoja żona - ona też nie jest w stanie się tobą opiekować. Jesteście dziećmi. Potrzebujesz swojej mamy, żeby nie umrzeć z głodu i nie wyjść na ulicę bez ubrania? Ona. Ukryta agresja. Codziennie moja mama „przekonuje” syna – nie dorastaj, nie dorastaj, pozostań Moim chłopcem. Pozostań w domenie mojej matki. Nie stań się dorosły, nie żyj własnym, odrębnym, dorosłym życiem. A jeśli matka robi to na co dzień, to synowi nie tylko trudno się oprzeć, ale nawet to trudno zauważyć, bo tak było zawsze..