Mówiąc o depresji, poczuciu winy, lęku, przygnębieniu, człowiek nie rozumie, dlaczego tak się czuje i stara się znaleźć sytuacyjne wyjaśnienie swojego stanu, aby zrozumieć, co się dzieje w jakiś sposób. Dlaczego tak się dzieje? Uczucie to zawsze jest doświadczane bezpośrednio, na przykład możemy mówić o nieświadomej idei, ale nie o nieświadomym poczuciu winy. Faktem jest, że wbrew powszechnemu przekonaniu, że nieświadomość jest „kotłem zakazanych pragnień”, jest ona strukturą. Kiedy dziecko się rodzi, jest otoczone językiem, a dorośli rozmawiają wokół niego i do niego. Stopniowo zaczyna akceptować ten język, „rejestrować się” w nim. Nieświadomość składa się z idei, które można wyrazić jedynie słowami, tj. element znaczący, który z kolei można powiązać z afektem i doznaniem. Nieświadomość jest zbudowana jak język; nie możemy jej odczytać bezpośrednio. Zatem podczas wyparcia afekt i reprezentacja (werbalna lub obiektywna) zostają od siebie oddzielone, a w nieświadomości zostaje umieszczona reprezentacja, która łącząc się z innymi reprezentacjami stara się w jakikolwiek sposób wyrazić, także poprzez symptom neurotyczny objawu (na przykład tik nerwowy) dla psychoanalizy jest jedynym dostępnym dowodem wyparcia: na przykład tik może wynikać z stłumionych agresywnych myśli - w każdym razie jakaś idea związana z uczuciem lub pragnieniem jest tłumiona lub odsuwana na bok Dostęp do wypartych idei możemy uzyskać okrężną drogą, na przykład poprzez sny, przejęzyczenia, błędne działania. Objaw nerwicowy zaczyna pełnić rolę języka, niosąc ze sobą pewien przekaz dla Innego. W procesie pracy nad psychoanalizą można ten przekaz rozszyfrować. Należy jednak pamiętać, że struktura psychiki jest w nim zawarta nie jest w żaden sposób zdeterminowany pewnymi konkretnymi listami objawów, ponieważ te same objawy można znaleźć w różnych strukturach mentalnych.