Kłamstwo jest najbardziej nieprzyjemne, gdy jest czasownikiem) Pracowałem kiedyś jako psycholog w telewizyjnym projekcie „Wykrywacz kłamstw” Nigdy nie słyszałem tylu kłamstw i ich kłamstw uzasadnienia gdziekolwiek indziej. Ale teraz wykrywam kłamstwa „po zapachu” i od razu nie potrafię nawet określić, co, dlaczego i dlaczego, ale czuję to. Ludzie czasami kłamią bardziej, niż sami myślą. Kto lubi czuć się, jakby był kłamcą? Kilku ludzi. Wtedy w grę wchodzą różne rzeczy – nie kłamię, po prostu nie opowiadam historii; Nie kłamię, po prostu zapominam; Nie kłamię, po prostu tak się teraz czuję. Dopiero jakiekolwiek usprawiedliwienie – co jest uważane za oszustwo, a co nie – oznacza już próbę uniknięcia „kłamstwa”. Ludzie więc „myślą”, że bez kłamstwa będzie im trudniej żyć, a nawet będzie to niemożliwe. Każdy kłamie) Z różną częstotliwością. Ale kłamstwa zdarzają się zawsze z trzech powodów: - być - uzyskać - uniknąć Najbardziej świadome kłamstwo ma miejsce wtedy, gdy trzeba coś uzyskać lub czegoś uniknąć. Najmniej świadomy - być. Ale nadal pozostaje kłamstwem, a zadaniem uczciwości (przynajmniej dla mnie) nie jest rzucanie prawdy w twarz wszędzie i wszędzie. Uczciwość w tym przypadku powinna być pisana w cudzysłowie, bo w tej formie jest nie wartość, ale raczej szansa na uwolnienie się od napięcia, z którym nie da się sobie poradzić, lub zrzucenie odpowiedzialności za podjęcie jakiejkolwiek decyzji, za to, co się dzieje, na inną osobę. Uczciwość i szczerość to dla mnie nauka, jak nie żyć bez kłamstw , ale żyć tak, aby nie było potrzeby kłamać. A to wymaga przede wszystkim uczciwości wobec siebie – zauważenia, że ​​aby „być”, „dostać” lub „unikać”, trzeba kłamać. Nie jest to łatwe zadanie. Świadomość i rozpoznanie „ciemnej strony” w sobie. Bez kłamstwa nie dostaniesz tego, czego chcesz? A może bez kłamstwa nie unikniesz kary, wstydu i rozczarowania? Tylko poprzez kłamstwo możesz „być” - zrobić wrażenie, zostać uznanym za reagującego, być dobrym w oczach tego, którego okłamujesz. Zatem kłamstwo jest z jednej strony sposobem manipulacji rzeczywistością. Z drugiej strony ignorowanie rzeczywistości, wybór życia polega na stworzeniu iluzji wokół i wewnątrz siebie. Przecież każde kłamstwo nie pozostaje bezkarne. W tym okresie człowiek nie staje się „sobą”, okłamuje przede wszystkim siebie. Dodając do swojej rzeczywistości odrzucenie i nierozpoznanie siebie, budując fasadę, która pozwoli Ci być, otrzymywać, unikać. A potem doświadcza różnych nieprzyjemnych uczuć. Które też trzeba jakoś okiełznać – wyjaśnić, usprawiedliwić, stłumić. Wszystko do zrobienia, po prostu nie czuć. A błędne koło oszustwa pogłębia się. Kłamstwo samo w sobie nie pozostaje bezkarne. Niewiele jest sytuacji, w których zdrada samego siebie następuje bez konsekwencji. Po udanym oszustwie (byciu, przyjęciu, uniknięciu) poczucie rzeczywistości nadal dogoni, a świadomość (z całym kompleksem uczuć), że stało się to tylko dzięki nieprawdzie, iluzji, zaniedbaniom - także zwodzicielowi na zewnątrz może wyglądać na dość spokojnego i zadowolonego, ale w środku taka osoba najczęściej odczuwa wstyd, niepokój, samotność, bezbronność i niezadowolenie - ani z siebie, ani ze swojego życia. Stopień intensywności doświadczenia jest proporcjonalny do liczby kłamstw (sądząc ponownie z doświadczenia zawodowego). Ale jestem za uczciwością. Ale dla tego, który jest pierwszy przed tobą. Wtedy ona sama stanie się dostępna obok innych. Zmieni się poczucie siebie i pojawi się więcej możliwości - prawdziwe możliwości „bycia” i „otrzymywania”".