Dobry wieczór, drodzy przyjaciele! W ostatniej publikacji z serii „Szczerze o psychosomatyce” pisałam o gniewie i jego związku z takimi chorobami oczu, jak zapalenie spojówek i zapalenie rogówki, które objawiły się w moim życiu. Dziś zgodnie z obietnicą kontynuuję opowieści o gniewie. I następny w kolejce przykład osobisty – o tym, jak to uczucie, jeśli nie zostanie rozpoznane i przepracowane, może wpłynąć na naszą wątrobę. Właściwie to już 15 lat, od czasu moich pierwszych wizyt na treningach z użyciem M.S. Norbekova w 2002 roku wiedziałem o silnym psychosomatycznym powiązaniu naszych narządów, takich jak wątroba i oczy, ze sobą, a także o tym, że problemy z jednym lub drugim są oznaką niewyrażonej w nas złości. Ale, jak mówią, co innego wiedzieć, a co innego o czym regularnie pamiętać i stosować w praktyce. I dlatego w odpowiednim momencie (o którym będę dzisiaj mówił) nie przypomniałem sobie od razu o wydobyciu tej wiedzy z głębi własnego mózgu i wykorzystaniu jej zgodnie z jej przeznaczeniem, jak w dwóch poprzednich przykładach tego serii artykułów. Dzisiejsza historia przydarzyła mi się jakiś czas temu, od połowy marca do połowy kwietnia ubiegłego roku. W tym czasie we mnie mieszkał nasz najmłodszy synek, co oznacza, że ​​rejestrując się w ciąży, musiałam regularnie robić znacznie więcej badań, niż ma to miejsce w „normalnym” reżimie. Dzięki testom stało się jasne, jak moja niewyrażona złość może wpłynąć na wątrobę. Ale przede wszystkim, bo na początku nie myślałam jeszcze o żadnej złości. Właśnie przyszłam na umówioną wizytę ciążową - na której na podstawie wyników badań nagle okazało się, że moje stężenie bilirubiny nie mieści się w normie powyżej 60 (norma do 16, jeśli mnie pamięć nie myli). Widząc, że nie wyglądam na żółtą, wysłali mnie, abym pilnie powtórzył to badanie w nadziei, że w laboratorium zaszła pomyłka. Ale nie - tym razem liczby były już powyżej 80. Jednocześnie wykluczono infekcje takie jak zapalenie wątroby (ponownie badania krwi są obowiązkowe dla kobiet w ciąży). Nigdy nie cierpiałem na problemy z wątrobą (i odpowiednio bilirubiną ) nigdy wcześniej. Podczas mojej pierwszej ciąży wskaźnik ten ani razu nie przekroczył normy. W związku z tym dostałem skierowanie do gastroenterologa, do którego musiałem udać się po raz pierwszy w poprzednim życiu, z którym wróciłem do domu – umów się na wizytę do tego lekarza i przeczytaj informacje o bilirubinie w Internecie, na które się umówiłem do gastroenterologa nie na zbyt bliski termin, ale dlatego, że - Po ponownym zdaniu badania w płatnym laboratorium i całkowitym przekonaniu, że jest ono kilkakrotnie wyższe niż górna granica normy, zacząłem badać potencjalne przyczyny tej przypadłości. Jak stwierdzono powyżej, wykluczono infekcje. Możliwe pozostały różne rodzaje procesów zapalnych w wątrobie lub pęcherzyku żółciowym. Poszedłem na USG narządów jamy brzusznej, a także wykonałem różne inne badania, które przepisałem z artykułów internetowych (ALT, AST i inne badania wątrobowe, około 10 wskaźników - dla tych, którzy rozumieją, o czym mówimy) - na podstawie skutki tego wszystkiego z Z punktu widzenia fizjologii i funkcjonowania narządy również były w normalnym stanie. To było trochę dziwne. Pozostała (według moich osobistych wniosków w oczekiwaniu na wizytę u lekarza) ostatnia opcja, zwana „łagodną hiperbilirubinemią”. Jest to choroba dziedziczna, w której z powodu wadliwego genu poziom bilirubiny u danej osoby waha się od podwyższonego do tak wysokiego jak mój (a nawet nieco wyższego) bez wyraźnej przyczyny i bez towarzyszącej patologii. W okresach silnego wzrostu (przeważnie powyżej 120 jednostek) prowadzi się terapię objawową mającą na celu jego redukcję – aby uniknąć toksycznego uszkodzenia mózgu. Przyczyn tej przypadłości podobno nie da się w żaden sposób wyleczyć i pozostaje ona z Tobą do końca życia. Mój „obraz kliniczny” był mniej więcej podobny. Terapeuta w mojej klinice, który przepisałskierowanie do regionalnego gastroenterologa, wcześniej też postawiłem (i tam wprowadziłem) taką dokładną diagnozę. Ale kilka szczegółów mi nie pasowało. Po pierwsze, choroba ta powinna ujawnić się po raz pierwszy w okresie dojrzewania – jednak ja, będąc w ciąży z drugim dzieckiem, byłam już bardzo daleka od stanu nastolatki i nigdy wcześniej nie cierpiałam na podwyższony poziom bilirubiny. Po drugie, choroba ta jest dziedziczna, a gen ją wywołujący jest recesywny – zatem aby została mi przekazana, musiała być obecna u obojga rodziców. Nie skarżyli się także na podwyższony poziom bilirubiny, a nikt z bliskich nie zaobserwował takiej choroby. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko to wyglądało z medycznego punktu widzenia (tak, nie jestem lekarzem, ale nie będąc głupim, rozumiem wiele rzeczy w mojej głowie, w tym z medycznego punktu widzenia, a następnie znajdując potwierdzenie tego od zawodowych lekarzy) całkiem Dziwne. Poszedłem więc szukać potencjalnych przyczyn tam, gdzie jestem ekspertem – w mojej ulubionej psychologii. I po „wyruszeniu” dość szybko doszedłem do analogii na poziomie mózgu pomiędzy wątrobą, bilirubiną i uczuciem złości, które nie wyraża się w zdrowy sposób. Muszę powiedzieć, że w tym momencie byłem w pewnym, obiektywnie nie najprostsza, sytuacja, a niektóre jej aspekty, w szczególności działania człowieka, z którymi ze względu na charakter tej sytuacji musiałem chwilowo się pogodzić, wzbudziły we mnie dość silne emocje. Złość, między innymi dlatego, że wiele elementów jego (a raczej jej, skoro mówimy o kobiecie) zachowania było obiektywnie nie do końca w porządku wobec mnie. Jednak nasza komunikacja nie była interakcją o charakterze osobistym, dlatego też relacja ta mogła zakończyć się dopiero wraz z zakończeniem samej sytuacji. A wcześniej nie było takiego wyboru, jak nie komunikować się lub stawiać granice (w zdrowej wersji). Oznacza to, że dopóki sytuacja trwa, pozostaje być świadomym, żyć i wyrażać własne uczucia – o znaczeniu tych wszystkich procesów pisałam już nie raz. Łącznie z uczuciem złości. Co zrobiłem?.. Jeszcze bardziej „przekręciłem” się w myślach (przewijając myśli tam i z powrotem) na temat tego, jak to i to zachowanie danej osoby mnie niepokoi, dlaczego jest złe i nieprawidłowe, i jak bym się zachował, gdybym był na jej miejscu. W rezultacie mały powiew goryczy we mnie przerodził się w „tornado” złości i oburzenia - ale tego nie zauważyłem, ponieważ skupiłem swoją uwagę nie wewnątrz siebie, na sobie i swoich uczuciach, ale na zewnątrz - na zachowaniu innego. Tak naprawdę wielu z nas nie tak rzadko nadepnie na takie „grabie”. I podczas gdy nadal mentalnie myłem kości tej osławionej kobiety, to tornado, składające się z nieprzeżytej objętości uczuć, zwiększyło ilość bilirubiny w mojej krwi i powoli zatruwało mnie od środka, jak już zapewne się domyślacie, klatka piersiowa, jak w poprzednich dwóch historiach na ten temat Temat otworzył się po prostu. Kiedy nie udało mi się znaleźć żadnych jasnych medycznych przyczyn wzrostu bilirubiny, w końcu skierowałem wzrok z zewnątrz do wewnątrz – i zrozumiałem wszystko, co opisałem Ci w poprzednim akapicie. I zrozumiewszy, przeszedłem to wszystko bez większych trudności, stosując do siebie własną wiedzę zawodową i umiejętności. Uczucia zostały uznane, przeżywane i wyrażane w zdrowy sposób. W związku z tym zrewidowałem także swoje poglądy na temat ludzkich zachowań, które wcześniej wywoływały tak agresywną reakcję – ponieważ o wiele bardziej konstruktywne jest traktowanie innych z akceptacją i szacunkiem (bez względu na ich stosunek do Ciebie) niż z punktu widzenia oskarżenia i oceny . Tak, w niektórych sytuacjach mogła się obiektywnie mylić, w niektórych aspektach – to był tylko mój osobisty odbiór sytuacji, ale niezależnie od prawidłowości czy niepoprawności jej zachowania – miała i ma do tego prawo, a ja nie sędzia, który go oceni. Doszedłem mniej więcej do tego stanowiska - i mój wewnętrzny stosunek zarówno do kobiety, jak i do całej sytuacji stał się zauważalnie cieplejszy. Ponownie, analogicznie do poprzednich postów - wynik nie był przekonujący!..