Od autora: Artykuł ukazał się 3 października 2013 roku. na stronie internetowej „Mam pecha w śmierci, szczęście w miłości...” Dziś chciałabym porozmawiać o stereotypach, zasadach i postawach, według których żyli nasi rodzice, rodzice naszych rodziców i my żyjemy nadal. Żyjemy, czasem nawet nie zastanawiając się nad ich pochodzeniem i zgodnością z naszym światem wewnętrznym, z wizją otaczającego nas świata, oczekiwaniami, pragnieniami, możliwościami. Żyjemy, często wierzymy i kierujemy się tym, co jest całkowicie obce naszej percepcji, naszej pozycji życiowej i przez to często ograniczamy się, że tak powiem, uderzamy się w nadgarstek, zabraniając nam ani marzyć, ani kochać, ani osiągnąć sukces lub wierzyć w świetlaną przyszłość. Z jednej strony życie według stereotypów ukształtowanych w społeczeństwie oszczędza nasze własne wysiłki, ułatwiając w ogóle życie jednostki. Przecież nie da się zobaczyć świata i jego elementów we wszystkich szczegółach, zwłaszcza dla zapracowanej osoby, jaką dzisiaj wszyscy jesteśmy, ale z drugiej strony takie postrzeganie życia nie pozwala nam widzieć świata na swój własny sposób , wolne od stereotypów i postaw, co moim zdaniem zubaża nasze życie. Stereotypy pozwalają nam też z jednej strony mieć uporządkowany, spójny obraz świata, a z drugiej strony oddalają nas od realizacji naszych pragnień. Stereotypowy obraz świata ma swój urok, wygodnie uwzględnia wszystkie nasze przyzwyczajenia, upodobania, umiejętności, możliwości, przyjemności, marzenia i nadzieje. W tym świecie stereotypów i postaw ludzie i przedmioty w większości zajmują przypisane im miejsca i dlatego zachowują się w oczekiwany sposób, co pozwala nam poczuć się w tym ogromnym świecie jak u siebie w domu, poczuć się jego znaczącą częścią. Ale czasami ludzie, którym trudno jest pokonać barierę stereotypów narzucanych przez społeczeństwo, bliskich, bliskich, odrzucają wszystko, co nie mieści się w ich ideologicznej koncepcji świata i nie chcą realizować swoich celów, bojąc się, że będą wyglądać brzydko, odmawiają uczciwej rywalizacji , obawiając się, że zostanie napiętnowany karierowiczem, nowicjuszem itp. .d. Tak, porzucenie uformowanych nawyków, stereotypów, postaw jest trudne, a czasem bolesne, są one niesamowicie trwałe, niczym aromat naszych ulubionych perfum wnikają w skórę, ubrania, przenikają nasze rzeczy, duszę i proces ich zniszczenie może być złożone, bolesne i długotrwałe. Często proces ten wiąże się z irytacją, powoduje agresję, dyskomfort, czasami prowadzi do braku równowagi, równowagi psychicznej, załamań nerwowych, stresu, a wtedy uruchamia się instynkt samozachowawczy, który ma nas chronić przed możliwymi wstrząsami i niebezpieczeństwami związanymi z niszczeniem ustalonych stereotypy. Często staramy się ukrywać za stereotypem, bo dzięki temu czujemy się spokojni, komfortowo, a co za tym idzie – bezpieczni. Ale ile możemy stracić żyjąc według tych postaw, zasad i stereotypów, które są nam narzucane z zewnątrz, a które są dla nas zupełnie nieodpowiednie, przeszkadzają i tworzą bariery. Swoją drogą, kiedyś, nie tak dawno temu, jakieś 10 lat temu, sama bałam się pozwolić sobie na porzucenie niektórych stereotypów, które mi przeszkadzały. Ja na przykład mocno wierzyłam (teraz wiem z jakiego powodu i dziękuję czyjemu wpływowi), że jeśli chce się być szczęśliwym w rodzinie, to trzeba poświęcić szczęście i nawet nie kupiłam losów na loterię, żeby nie odciągnąć szczęście od związku, że tak powiem, w kierunku korzyści materialnych. Zupełnie jak ten Żyd z dowcipu: „Starszy Żyd całe życie modlił się do Boga, prosząc o dużą wygraną na loterii. Codziennie regularnie zanosił modlitwę z tą prośbą, aż w końcu znudził się tym Bogu. Jeszcze raz przyszedł do niego i błagał: „Chaim Abramowicz!” No cóż, daj mi choć jedną szansę! Kup przynajmniej jeden los na loterię!” Teraz wiem na pewno, że na świecie nie ma żadnych ograniczeń, możemy być szczęśliwi we wszystkim na raz: w rodzinie, w zawodzie, w dobrobycie materialnym, w relacjach z bliskimi, rodziną i przyjaciółmi, ze współpracownikami