Od autora: Opublikowano 07.07.2013 Źródło: Wszyscy od czasu do czasu oglądamy filmy, czytamy książki i czasopisma. Obserwujemy ludzi na ulicy, w kawiarniach, w pracy. Czasem zaglądamy przez okna i podsłuchujemy rozmowy. Czasami rozmawiamy o wspólnych znajomościach z przyjaciółmi, a nawet dzielimy się plotkami. Często kieruje nami ciekawość i zainteresowanie, a czasami po prostu chęć porównania życia innych z własnym lub dowiedzenia się, czym różni się sytuacja. Czasami w ten sposób się uczymy. I często, poznając doświadczenia innych ludzi, zastanawiamy się nad czymś w swoim życiu... Ten wywiad pojawił się spontanicznie, ale podsunął mi pomysł stworzenia serii podobnych artykułów. Dlatego jeśli ktoś z Was chciałby porozmawiać o swoim życiu lub podzielić się doświadczeniami, napiszcie do mnie, zrobimy to! PS Łatwo potępiać. Humanitarne jest zrozumienie, współczucie i wsparcie. Cześć! Mam na imię Irina i zapraszam do opowiedzenia historii mojego życia. Najpierw opowiedz mi trochę o sobie, o swoim dzieciństwie. Witaj! Nazywam się Aleksander, mam 30 lat. Urodziłem się i wychowałem w Kamensku-Uralskim. Jako dziecko nie różniłem się specjalnie od rówieśników, niczym się nie wyróżniałem. W latach szkolnych nie interesowałem się nauką, zawsze byłem nieuważny, nie uczyłem się dobrze materiału i byłem słabym uczniem. Pod wpływem znajomych w czwartej klasie zajęłam się łyżwiarstwem szybkim. Nie osiągałam wielkich wyników, ale lata spędzone w sporcie były dla mnie najlepsze. Jeździłem na zawody do różnych miast, podczas gdy moi koledzy z klasy zaczęli już palić i pić, a niektórzy próbowali czegoś poważniejszego. W tamtym czasie zupełnie mnie to nie interesowało, bo byłem zajęty sportem. Później zainteresowałem się sportami motorowymi, zacząłem interesować się motocyklami, zacząłem znikać w garażu i byłem szczęśliwy. W zasadzie złego słowa nie mogę powiedzieć o swojej młodości. Wtedy nawet nie myślałam poważnie o swoim życiu, o tym, kim się stanę i co będę robić. Byłem zadowolony z tego, co miałem! Do 9. klasy nie różniłem się specjalnie od innych, byłem zwyczajnym dzieckiem z porządnej rodziny o średnich dochodach. Czy możesz nam opowiedzieć o swojej rodzinie? Miałem dobre wychowanie, jestem za to bardzo wdzięczny moim rodzicom . Zrobili dla mnie wszystko! Moim wzorem do naśladowania zawsze był mój brat, jest ode mnie starszy o sześć lat, starałem się go podziwiać. Dobrze uczył się w szkole, uprawiał sport i był dla mnie idealnym bratem. Mam pełnoprawną rodzinę, w której jest matka, ojciec i starszy brat. A co się stało po 9. klasie? W czasie wakacji pojechałam z dalekim krewnym na wakacje i tam się to wszystko zaczęło. .. Wtedy po raz pierwszy w życiu spróbowałem alkoholu, ale nie, po prostu spróbowałem i szczerze się upiłem! Dziś rano obudziłam się na plaży, niczego nie pamiętając. Tam zacząłem palić papierosy. Poszedłem do 10. klasy w innej szkole. Już wtedy nie interesowałem się już sportem i zrezygnowałem z treningów, a mając dużo wolnego czasu, zacząłem spotykać się z nowymi znajomymi ze szkoły. Zaczął prowadzić rozpustny tryb życia, nie chodził na zajęcia, zamiast tego znikał na sali gimnastycznej, wpatrując się w dziewczyny ćwiczące wychowanie fizyczne, a wieczorami przesiadywał w piwnicy. Tam z ciekawości po raz pierwszy spróbowałem zapalić trawkę. Mimo że bardzo się bałam, zrobiłam to, bo palili to moi znajomi. Narkotyki od razu mi się spodobały; uwierzyłem, że właśnie tego mi potrzeba, żeby być szczęśliwym i mieć dobry nastrój. Zaczęliśmy palić w szkole, co podniosło naszą samoocenę. Nabrałam pewności siebie i wydawało mi się, że jestem niesamowicie fajna! Wtedy właśnie poznałem swoją pierwszą miłość. Mimo że sympatia była wzajemna, moje zainteresowanie narkotykami było silniejsze. Pieniądze, które brałem od rodziców na czekoladki czy kwiaty dla ukochanej, tak naprawdę wydawałem na trawkę. I od tego momentu wszystko zaczęło się rozpadać. Z taką postawą i zachowaniem jak moje, nie zostałam długo w nowej szkole, a po 10 klasie zostałam wyrzucona za słabe wyniki w nauce i złe zachowanie (udało mi się zalać podłogę, zamknąć nauczycieli, okraść kawiarnia itp.). I dziewczynaporzucił mnie, zanim poszedłem na studia, paliłem już dużo trawki i piłem piwo. W Sharaga poznałem nowych przyjaciół. Ja i moi przyjaciele uznaliśmy, że jesteśmy na tyle fajni, że na pierwszym roku zaczęliśmy odbierać stypendium trzeciorocznemu. Nie baliśmy się nikogo i niczego. W tym okresie zarobiłem pierwszy wyrok skazujący za kradzież motocykla – przyłapano mnie na pijaństwie i prawie wyrzucono mnie ze szkoły. Mój przyjaciel już wtedy brał heroinę i w pewnym momencie patrząc na niego stwierdziłem, że nie powinienem zostawać w tyle, bo jak tu zachować spokój bez „rozwoju”. I podjąłem decyzję. Od pierwszego razu ten lek wydał mi się okropny, bo ogarnął mnie bardzo silny strach. A myślałam, że nigdy nie stanę się narkomanem. Jakże się myliłem! Czas mijał, a już na trzecim roku często sięgałem po alkohol, marihuanę i heroinę. Mówisz o tym, że CZĘSTO zażywałeś heroinę. Czy jego używanie nie staje się stałym (codziennym) nawykiem – jak większości ludzi się wydaje? Nie, na pierwszym etapie zażywania nie byłem aż tak bardzo uzależniony i potrafiłem się opanować, jednak z czasem przerodziło się to w chorobę. Niezbyt przypadł mi do gustu ten haj, używałem go okazjonalnie, w weekendy. Byłem nawet przeciwny temu, żeby moi przyjaciele tak często strzelali. Są różni narkomani, uzależnieni od różnych narkotyków, mają różne upodobania, ale choroba jest jedna – uzależnienie! Dzięki Bogu, pod koniec trzeciego roku nie byłem jeszcze mocno uzależniony od igły i potrafiłem kontrolować swoje zażywanie , ale byłem już uzależniony. Po ukończeniu studiów przyjął mnie mój starszy brat, mieszkał wtedy w Jekaterynburgu i pracował w firmie budowlanej. Zmusił mnie, żebym dla niego pracowała. Nie wiem, jak potoczyłyby się moje losy, gdybym wtedy nie wyjechała z miasta, ale większość moich kolegów z klasy rozstała się i poszła do więzienia, a niektórzy w ogóle odeszli z tego świata. W Jekaterynburgu poznałam dobrych chłopaków, którzy mieli inne zainteresowania i plany na życie. W porównaniu z nimi byłem wieśniakiem, ale dzięki nim nauczyłem się później żyć jak normalny człowiek. Rozpocząłem naukę w szkole budowlanej, ponieważ lubiłem pracować przy montażu. Cóż, jak to ma miejsce w przypadku wielu studentów, prawie zawsze byłem dość pijany. Moje ówczesne zdrowie pozwalało mi pić i bawić się całą noc, a potem rano iść do pracy, jak gdyby nic się nie stało! Teraz rozumiem, że wtedy po prostu zastąpiłem narkotyki alkoholem, ale wtedy nawet nie podejrzewałem, że mam problemy. Mieszkałem w Jekaterynburgu przez około 5 lat. Czasami jeździłem do Kamieńska i z pewnym żalem patrzyłem na moich byłych przyjaciół. Myślałam, że już nigdy nie wrócę do narkotyków! Ale ponieważ byłem już uzależniony, zawsze czegoś mi brakowało. Upijałem się i wpadałem w śmieszne sytuacje: bójki, kradzieże, kontuzje i liczne złamania. Był taki okres, że bałam się pić, bałam się, że znowu coś się stanie, że coś namieszam. Potem znowu zacząłem palić trawkę. Ale to mi nie wystarczało, zacząłem palić stale, a gdy nie było już co palić, piłem. Jak można się było spodziewać, znów zacząłem okazjonalnie brać heroinę. Po ukończeniu studiów musiałem wrócić do Kamenska. Ale tam nic się nie zmieniło – nadal ci sami narkomani, tyle że po kilku kadencjach. Zacząłem próbować nowych narkotyków, bo nie lubiłem heroiny, a trawka już nie wystarczała, nawet w połączeniu z alkoholem. Po pewnym czasie wypróbowałem wszystkie niebezpieczne narkotyki i wybrałem te najlepsze dla siebie. W pewnym momencie spróbowałem amfetaminy, narkotyku tanecznego. I wtedy wydało mi się, że jest dokładnie tym, czego szukałem. Stworzyłem dla siebie wygodny sposób zażywania: w pracy paliłem trawkę, w weekendy bawiłem się w klubach na amfetaminie, a potem, żeby nie cierpieć. , Brałem heroinę i wszystko to rozcieńczałem alkoholem. Narkotyki ingerowały w moje życie, ale nie chciałam się do tego przyznać, wmawiałam sobie, że jestem szczęśliwa. Nigdy nie pracowałem w żadnej pracy dłużej niż 3-4 miesiące. Ale nie przeszkadzało mi to, uważałem, że tak właśnie powinno być. Zawsze chciałem nowych wrażeń, zacząłem próbować narkotycznych grzybów,tabletki i mieszanki do palenia. Było mi obojętne, czym mnie uderzą. Oczywiście moje życie osobiste nie układało się dobrze, zmieniłem dziewczynę w pracy i byłem z tego powodu zadowolony. Otaczali mnie tzw. „przyjaciele, którzy mieszkają razem” i wszystkie nasze rozmowy sprowadzały się do jednego. W pewnym momencie zaczęłam myśleć, że coś jest nie tak w moim życiu. Próbowałem rzucić narkotyki, ale zacząłem pić, albo co gorsza, pić i grać na automatach. Nie mogłam przestać, oszukiwałam siebie i wszystkich dookoła, ale nie mogłam się powstrzymać. Wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem uzależniony i nieważne od czego... Po prostu zmieniłem swoje uzależnienia, jedno na drugie. Miałem już wtedy dziewczynę (przyszłą żonę), a nawet dobrą pracę na stanowisku kierowniczym. Ale wszędzie musiałem grać role: w pracy byłem odpowiedzialny i pracowity, ale zaraz po tym biegałem do automatów. Wciągnęło mnie to tak bardzo, że straciłem wszystkie pieniądze. Straciwszy pensję, wróciłem do domu i wymyśliłem kolejną historię o tym, jak policjanci mnie zaakceptowali, lub coś innego niesamowitego, w ogóle udawałem ofiarę. Rezultat był zawsze ten sam – jeśli wygrywałem, to wydawałem te pieniądze na narkotyki i alkohol, myśląc, że to wciąż gratis; jeśli przegrał, upijał się ze smutku. I trwało to przez około dwa lata. Popadłam w ogromne długi, znajomi się ode mnie odwrócili. Moja przyjaciółka po moim kolejnym szaleństwie też mnie zostawiła, była po prostu zmęczona takim życiem. Ale wcale mnie to nie obchodziło, miałem obsesję na punkcie gry, nie dbałem o ludzi wokół mnie. Zawsze marzyłem o wygranej i nawet nie próbowałem przestać grać, podobało mi się to. I tak żyłem – grałem na automatach, okresowo zażywałem narkotyki i prawie zawsze piłem. Z braku pieniędzy zarobiłem jeszcze dwa wyroki za kradzieże, ale zawsze uszło mi to na sucho. Moi rodzice stale płacili za moje ogromne kary i niekończącą się liczbę prawników. Wspominam te czasy z przerażeniem; potem zaczęły się pojawiać myśli samobójcze. Nadal jakoś utrzymałem się w pracy, mimo że tam też narobiłem mnóstwo długów, przez co zapracowałem sobie na całkowitą nieufność kolegów. Rodzice nie wiedzieli, co ze mną zrobić, a ja nie widziałam wyjścia. Po prostu nie mogłam sobie poradzić z moim uzależnieniem. Moja przyjaciółka wróciła do mnie z silnej miłości i ja też ją pokochałem. Potem obiecałem jej, że przestanę grać. Ale uzależnienie było silniejsze. Pewnego dnia, na miesiąc przed Nowym Rokiem, znajomy podjął pracę na pół etatu. Przez cały miesiąc po pracy wyjeżdżała na drugi koniec miasta i codziennie zostawała tam do późna. Na 3 dni przed Nowym Rokiem ukończyła projekt i otrzymała przyzwoitą kwotę pieniędzy. Planowaliśmy tam spędzić wakacje i kupić mi zimowe ubrania. Ale kiedy mój przyjaciel był w pracy, wziąłem pieniądze i wszystko straciłem. Dla niej była to po prostu tragedia i zmuszeni byliśmy porzucić nasze plany. Czas mijał, ale nic się nie zmieniło. Udało mi się zdobyć kolejną kartotekę kryminalną - po pijanemu rozbiłem motocykl, łamiąc obie ręce i obojczyk. Mniej więcej w tym samym czasie uchwalono ustawę zakazującą automatów do gry. Tak, zacząłem mniej grać, ale od czasu do czasu potajemnie chodziłem na mecze do zakazanych klubów i nadal dużo piłem. Postanowiliśmy wziąć ślub, ale tutaj też wszystko zepsułem. Na kilka tygodni przed ślubem pojechaliśmy z przyszłą żoną do Jekaterynburga, żeby kupić mi ubrania. Tam odwiedziliśmy znajomych i wypiliśmy tak dużo, że ledwo trzymałem się na nogach. W tym stanie koleżanka zaciągnęła mnie do sklepu, a ja zasnąłem na każdej ławce i dalej piłem piwo. Po przybyciu do sklepu, przymierzając dżinsy, oderwałam od nich metkę i gdy koleżanka nie patrzyła, włożyłam przedmiot do jej torby. Po zakupie butów zaczęliśmy wychodzić ze sklepu i ochroniarz poprosił o pokazanie torby, koleżanka niczego nie podejrzewając otworzyła... Była po prostu w szoku! Jak zwykle zostałem aresztowany. Rozprawa została wyznaczona na dzień przed ślubem. To był już mój piąty wyrok skazujący i nie wiedziałem, czy trafię do więzienia, czy nie. Nie byłem więziony, a mieliśmy ślub. Pieniądze przekazane na wesele wykorzystałem na opłacenie grzywien. Wiedziałem na pewno, że jeśli ponownie złamię prawo, na pewno wyląduję za kratami. Ale nie przestałem grać.Później w pracy dali mi znaczną sumę pieniędzy w gotówce, żebym mógł zamówić materiały, ale straciłem wszystkie pieniądze, upiłem się z żalu i po prostu nie poszedłem do pracy. Praca poinformowała o tym rodziców, rodzice postanowili mi przeznaczyć tę kwotę, abym nie została zwolniona. Ale znowu dały o sobie znać przejawy mojego uzależnienia, wzięłam od rodziców pieniądze, żeby zabrać je do pracy i postanowiłam odzyskać utracone wcześniej pieniądze. Oczywiście i te pieniądze straciłem. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić ze wstydu i poczucia winy przed rodziną. Znowu miałem myśli samobójcze. Rodzice byli gotowi wyrzucić mnie z domu. Bałem się o siebie. Ale po raz kolejny dali mi ostatnią szansę, mówiąc, że muszę poddać się leczeniu w klinice psychiatrycznej lub zachować abstynencję od alkoholu. Nie miałem nic do stracenia, więc się zgodziłem. I tak wylądowałem na dwutygodniowym kursie w klinice leczenia nerwic. Tam nauczyłam się wielu przydatnych dla siebie rzeczy, zdałam sobie sprawę, że moim dużym problemem jest alkohol, bo pod nim tracę kontrolę nad sobą, a wszystko inne to konsekwencje. Oczywiście wyrzucono mnie z pracy. Ale dzięki klinice przestałem pić i, co najważniejsze, przestałem grać na automatach. Oczywiście nie zrezygnowałem całkowicie z alkoholu, ale zacząłem pić bardzo rzadko – kilka razy w roku, chociaż jeśli już piłem, to aż do upadku. Po tym jak rzuciłem alkohol i hazard, uzależnienie nadal mnie kontrolowało, potrzebowałem zastępstwa, bo nie mogłem już być trzeźwy. Postanowiłem, że zapalę trawkę, wydawało mi się, że nie jest ona tak straszna jak alkohol i nie gram już na automatach. Moja koleżanka też rzuciła alkohol i zaczęliśmy palić. Wszystko zaczęło się od palenia w weekendy, potem stopniowo przerodziło się to w codzienność. Czasami w weekendy zacząłem brać amfetaminę, a czasami heroinę. I z dumą powiedział wszystkim: „Ale ja nie piję!” Potem zacząłem palić codziennie, a rano zamiast zwykłego papierosa. A gdybym nie miał trawki, zły humor wyładowałbym na żonie. Na przykład ona rano szykuje się do pracy (byłem wtedy bezrobotny) i proszę o nalanie mi kawy, ona mówi, że się spóźnia. Zaczynam się denerwować i krzyczeć, ona nalewa kawę i stawia kubek obok łóżka. Po wypróbowaniu zaczynam na nią krzyczeć, bo w kawie nie ma cukru ani mleka. Żonie doprowadzam do płaczu, ale ona to wytrzymuje i spokojnie odpowiada, że ​​w domu nie ma mleka, trzeba tylko cukier zamieszać i bierze się do pracy. A takie sytuacje zdarzały się tylko dlatego, że nie miałem nic do palenia. Czy był Pan zadowolony z takiego trybu życia? Nie wyobrażałem sobie już innego życia, lubiłem palić i nie pić. Tak żyli wszyscy moi przyjaciele, mój krąg towarzyski. Ale jak każdy narkoman, w pewnym momencie przestało mi to wystarczać. Zacząłem próbować nowych, nowoczesnych narkotyków: „speedów”, „soli” i „mieszanek do palenia”. Byłem pewien, że potrafię kontrolować swoje użycie, ale wtedy ogarnęło mnie przerażenie. Po wypróbowaniu tych rzeczy po prostu nie mogłem przestać. To najsilniejszy narkotyk psychotyczny, który niszczył mój umysł! Pod jego wpływem zrobiłem takie rzeczy, że teraz trudno sobie nawet wyobrazić, że to byłem ja. Aby otrzymać kolejną dawkę oddałam pierścionek zaręczynowy do lombardu, mając nadzieję, że później go odkupię, jednak tak się nie stało. Wszystkie zarobione pieniądze wydawałem na narkotyki. Prawie żadne pieniądze nie napływały do ​​rodziny. Relacje z bliskimi były napięte. A ja byłem podłym, aroganckim i niemoralnym facetem. Uzależnienie od narkotyków sprowadziło mnie na dno. Zniszczyłem wszystko wokół mnie, zrujnowałem życie sobie, żonie i rodzicom. Jest to bardzo silny narkotyk, który najpierw wprowadza człowieka w silną euforię, a następnie w niekończące się tortury, zmuszając go do przyjmowania dawki za dawką. Czas trwania stanu euforycznego wynosił około dwóch godzin, a potem potrzeba było więcej i nigdy się to nie kończyło. Nie spałem przez trzy dni, właściwie nic nie jadłem, po prostu kłułem, kłułem i kłułem. Ogarnęło mnie przerażenie i strach o swoje życie. Nie mogłam już pracować, bo zaczęłam brać w pracy, a że efekt utrzymywał się tylko 2 godziny, to musiałam biec po kolejną dawkę. Ja sam nieZdałem sobie sprawę, jak szybko uzależniłem się od tego gówna. Bałam się, co będzie dalej! I znowu pojawiły się myśli o samobójstwie, aby przestać cierpieć. Potem zamknęłam się w domu i nie wychodziłam przez trzy dni, myśląc o tym, co się ze mną dzieje. Patrząc w lustro, widziałem chudego i bladego narkomana. Ważyłem wtedy 67 kg, miałem 183 cm wzrostu, wgłębienia pod oczami, zapadnięte oczy i policzki, podziurawione ręce i nogi. Zadałem sobie pytanie, czy to jest życie, którego chciałem? Ale głos w mojej głowie mówił mi co innego i zdałem sobie sprawę, że nie mogę się temu oprzeć. Czy w pobliżu był ktoś, kogo mógłbyś poprosić o pomoc. Mój przyjaciel, z którym kiedyś postanowiliśmy nie pić, tylko palić trawkę , też nie. Wytrzymał długo i zaczął wstrzykiwać narkotyki, tyle że w przeciwieństwie do mnie był uzależniony od heroiny i nie zażywał syntetyków. A kiedy zaczął rozumieć, że w tarapatach przyszedł do rodziców i wszystko im powiedział, został wysłany na rehabilitację do znanego mu już ośrodka, gdzie kiedyś wyzdrowiał jego przyjaciel, który w tym czasie pozostawał trzeźwy przez trzy lata , chociaż wcześniej był niepoprawnym narkomanem. Pół roku później, kiedy wrócił z ośrodka, zaprosiłem go na papierosa! Odmówił, tłumacząc, że już niczego nie używa. Bardzo się zdziwiłam, bo to z nim przez 13 lat zażywaliśmy narkotyki, zmieniając je na inne, a teraz mi mówi, że to wszystko jest nie tak, że nie żyliśmy zgodnie z wolą Bożą. Myślałem, że to nonsens. Nie chciałem od razu rezygnować ze wszystkiego, zawsze szukałem sposobów na kontrolowanie swojego zażywania, lubiłem się naćpać i nie chciałem z tego rezygnować. Mimo że moje życie było już praktycznie zniszczone. I kolejny raz, gdy nie mogłam już sobie poradzić, wzięłam narkotyki i poszłam do rodziców, bo tylko oni mogli przywrócić mi zdrowie psychiczne. Po zażyciu przyszedłem i wyznałem im wszystko, powiedziałem, że jestem narkomanem i nie mogę już z tym walczyć. Wtedy już wszystko wiedzieli, żona im powiedziała, bo ona też nie mogła tak dłużej żyć. Moi rodzice wiedzieli o przykładzie mojej koleżanki i bez wahania wysłali mnie do ośrodka rehabilitacyjnego. Po półrocznym pobycie w ośrodku uświadomiłam sobie i przemyślałam swoje życie. Pomogli mi odzyskać wiarę w Boga i wiarę w życie. Nigdy nie przestaję dziękować Bogu za danie mi kolejnej szansy w życiu! Nie biorę już narkotyków ani alkoholu, prowadzę prawidłowe i uczciwe życie. Teraz mam prestiżową pracę, stanowisko kierownicze. Jest ukochana żona, której też jestem bardzo wdzięczny za to, że przetrwała cały ten horror. Urodziłam syna i doskonale wiem, czym jest prawdziwa miłość i szczęście! Jestem szczęśliwy! Wreszcie coś zaczyna mi się układać w życiu, wyznaczam sobie cele, planuję swoje życie i stopniowo wszystko osiągam. Nie chcę już wszystkiego na raz. W jaki sposób pobyt w ośrodku rehabilitacyjnym dał mi wiele, przywrócił mnie do życia. Okazuje się, że kiedy dożyłem 30 lat, tak naprawdę nie wiedziałem, jak żyć, nie wiedziałem, jak to jest żyć i czym jest życie. Kupiłem coś więcej! Ale nie obwiniam się za zmarnowane lata, jestem wdzięczna Bogu, że otworzył mi oczy, bo gdybym nie była narkomanką, być może nigdy nie dowiedziałabym się, co to szczęście! Program uczy mnie żyć, a nie walczyć z używaniem. Powrót do zdrowia to proces trwający całe życie i nigdy więcej nie będę mógł użyć niczego zmieniającego umysł. Przecież choroba, na którą cierpię, jest nieuleczalna i będę musiał z nią żyć przez całe życie. Uzależnienie jest chorobą pierwotną, postępującą, nieuleczalną i śmiertelną. Teraz wiem jedno: aby pozostać szczęśliwym, muszę pozostać trzeźwy tylko dzisiaj, bo każdy narkoman przestaje pić, ale tylko niektórym udaje się to w ciągu życia. Wiele osób wierzy, że nie ma byłych narkomanów. Co o tym myślisz? Oczywiście, że tak się nie dzieje! Wiem, że jestem uzależniona i w każdej chwili mogę z tego skorzystać, ale wszystko zacznie się od nowa. Jedna butelka piwa lub jeden zaciąg ziela może przywrócić mnie do punktu, w którym zacząłem. Niezależnie od tego, jak dobrze wszystko mi się teraz układa, nie powinnam zapominać, kim jestem i skąd pochodzę. Nadal uważam się za narkomana.