Od autora: Kilka przemyśleń i obserwacji na temat zaburzeń dysocjacyjnych Niestety, ostatnio ponownie usłyszałam komentarze na temat zaburzeń dysocjacyjnych, które wprawiły mnie w zakłopotanie. Niektórzy doświadczeni psychoterapeuci twierdzą, że takie zjawisko po prostu nie istnieje. Inni eksperci łączą zaburzenie dysocjacyjne ze schizofrenią lub psychopatią dysocjacyjną i histrioniczną. Z tego wszystkiego tylko ostatni punkt ma pewne podstawy. Po pierwsze, gdy mówimy o zaburzeniu dysocjacyjnym, nie ograniczamy się tylko do tzw. wiele osobowości. Osobowość mnoga (dysocjacyjne zaburzenie tożsamości) to skrajny koniec spektrum zaburzeń dysocjacyjnych, w którym u człowieka rozwijają się odrębne, niezależne osobowości, które funkcjonują niezależnie i mają własną historię, wartości, logikę, poziom rozwoju itp. Nie są sobie wzajemnie świadomi i oddzielnie przejmują kontrolę wykonawczą. Jednak zaburzenia dysocjacyjne istnieją na kontinuum, z mniej poważnymi postaciami na drugim końcu, które nie mają tak wyraźnego obrazu klinicznego. Łatwiejsze opcje mogą obejmować obecność jednej lub większej liczby alternatywnych subosobowości, które mogą występować jedynie w tle i są odpowiedzialne za określone typy zachowań lub stany emocjonalne. Jednocześnie osoba może nie zdawać sobie sprawy, że stany te są spowodowane pewnymi autonomicznymi procesami wewnętrznymi, ale postrzegają takie zachowanie i dobre samopoczucie po prostu jako nawyk, jako intuicyjne impulsy, szukając wyjaśnień i uzasadnień. Czasami dana osoba może tak być świadomy obecności autonomicznych części Ja, zwłaszcza jeśli manifestują się one werbalnie w postaci myśli sformalizowanych w języku, w postaci spontanicznie wypowiadanych słów lub fraz. Czasami jest to postrzegane jako wewnętrzny dialog z pewnym „wewnętrznym głosem”, który człowiek postrzega jako część siebie, różną jednak od swojego „zwykłego ja”. Czasami człowiek może prowadzić w sobie wewnętrzne dialogi i rozmowy przez wiele lat i postrzega to jako zjawisko naturalne. Nie zawsze jest to związane z zaburzeniem dysocjacyjnym, ale może mu towarzyszyć Łagodniejsze odmiany zaburzeń dysocjacyjnych mogą również obejmować niewyjaśnione objawy fizyczne: ból głowy, samoistną gorączkę, różne dziwne bóle ciała, zaburzenia jelitowe (w tym IBS), problemy seksualne. sfera itp. Wreszcie czasami objawiają się one jako niewytłumaczalne, słabo kontrolowane i intensywne stany emocjonalne w niektórych typach sytuacji. Takie stany dysocjacyjne typu pośredniego są stosunkowo powszechne w porównaniu z prawdziwą osobowością wielokrotną. Najczęściej w przypadku zaburzeń dysocjacyjnych jest ich nieco więcej lub mniej rozwinięte subosobowości w różnym wieku. To coś w rodzaju małej wewnętrznej rodziny, pomiędzy jej członkami można stworzyć relacje wręcz rodzinne. Ale zdarza się też, że członkowie tej rodziny nic o sobie nie wiedzą, albo tylko podejrzewają, albo jeden z nich wie o wszystkich, ale nie wszyscy o nim wiedzą. Relacje są bardzo różne. Wchodząc w interakcję z osobą z zaburzeniem dysocjacyjnym, należy zrozumieć, że z jednej strony subosobowości są procesami dość autonomicznymi, których stopień integracji jest ważny do ciągłej oceny, a z drugiej strony stanowią części osobowość holistyczna (jeśli nie mówimy o prawdziwej mnogości), dlatego wszystkie zasoby osobiste danej osoby są dla niej niedostępne jako części, a jej zdolność do adaptacji jest poważnie ograniczona. Często, aby skutecznie dostosować się do nowej sytuacji lub odbudować mechanizmy adaptacyjne, muszą ze sobą negocjować, przekazywać sobie nawzajem uprawnienia, zmieniać, czasem nawet zjednoczyć się lub całkowicie zniknąć – zintegrować się z główną holistyczną osobowością. Po drugie, takie dysocjacyjne zaburzenia zawsze (!)powstają w wyniku traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa i dorastania. Wiek powstania zaburzenia można czasami w przybliżeniu ocenić na podstawie charakteru objawów lub zachowania subosobowości. Zazwyczaj osoba w procesie psychoterapii pamięta konkretne wydarzenie, które spowodowało dysocjację, już od pierwszego zdarzenia w życiu. Zaburzenia dysocjacyjne u dorosłych nie kształtują się „od zera” i nie powstają pod wpływem sugestii (!). To powszechne błędne przekonanie zostało obalone niemal w całej dzisiejszej literaturze. Innymi słowy, jatrogennie niemożliwe jest „wytworzenie” prawdziwego zaburzenia dysocjacyjnego u osoby dorosłej bez doświadczenia psychotraumy i dysocjacji we wczesnym wieku. Dysocjacja jest mechanizmem dość prymitywnym i u normalnie rozwiniętych dorosłych stosowana jest jedynie w skrajnych przypadkach, ustępując miejsca innym mechanizmom. Co ciekawe, poziom organizacji osobowości w zaburzeniu dysocjacyjnym jako całości nie jest tak łatwy do oceny. Podstawowa osobowość może mieć strukturę neurotyczną, ale oddzielone subosobowości mogą być bardziej prymitywne. Osoba może mieć w pełni ukształtowaną tożsamość, która ulega znacznemu wzbogaceniu po integracji oddzielonych subosobowości. Czasami jednak stany dysocjacyjne można połączyć ze strukturą osobowości typu borderline, co sprawia, że ​​oddzielenie jednego od drugiego jest dość trudne. Osoby z zaburzeniami dysocjacyjnymi zazwyczaj nawiązują w miarę stabilną relację z terapeutą, bez silnego przeniesienia, charakterystycznego dla zaburzenia osobowości typu borderline. Ich główne konflikty w relacjach przedmiotowych są „zamknięte” pomiędzy subosobowościami. Już dawno pojawiły się dowody na to, że system urojeń pacjenta ze schizofrenią zawiera znaczenie symboliczne, które jest dość dostępne do badań i modyfikacji przez psychoterapeutę. W zaburzeniach dysocjacyjnych procesy wewnętrzne zawsze mają sens i należy je traktować poważnie. Sytuację komplikuje fakt, że subosobowości często nie wiedzą, jak komunikować się werbalnie i wyrażać swoje doświadczenia za pomocą obrazów. Osoba widzi obraz w wyobraźni lub we śnie i jest zakłopotana jego znaczeniem, ale w rzeczywistości otrzymuje w ten sposób „pocztówkę” od innej subosobowości, która informuje o jej stanie i prosi o pomoc zazwyczaj bardzo miły i miły w komunikacji, często o bogatym potencjale twórczym i wysokiej inteligencji. Dobrze reagują na terapię i szybko znajdują w niej korzyść i sens. Leczenie ciężkiej dysocjacji praktycznie nie może obejść się bez hipnozy, gdyż tylko hipnoza pozwala w pełni wpłynąć na mechanizmy dysocjacyjne i sprzyjać ich integracji. Praca z takimi stanami jest czasami bardzo trudna, szczególnie jeśli istnieją alternatywne subosobowości, które niosą ze sobą intensywne agresywne afekty. Takie subosobowości mogą szczerze uważać swój główny cel za zniszczenie wszystkiego, czego chcą, w tym ludzkiego ciała i relacji z innymi. Dlatego psychoterapia ciężkiej dysocjacji jest pełnoprawną „terapią rodzinną”, która łączy w sobie procesy typowo systemowe (komunikacja, role) i indywidualne. praca z subosobowościami (reakcja, restrukturyzacja poznawcza, praca nad przekonaniami). Należy mieć na uwadze cały obraz interakcji subosobowości i stale monitorować, w jaki sposób można osiągnąć określone zmiany - indywidualną pracę z daną subosobowością lub nawiązanie komunikacji pomiędzy kilkoma z nich. Stany dysocjacyjne są zawsze stanami pourazowymi. Diagnozuje się je niezwykle rzadko, gdyż poziom świadomości specjalistów na temat tych schorzeń jest dość niski. Sytuację pogarsza fakt, że po pierwsze ludzie często ukrywają informacje mogące nasuwać myśl o dysocjacji, uznając to za przejaw „szaleństwa” i „rozdwojenia osobowości”, a po drugie dlatego, że psychoterapeuci często mówią w prostym tekstem, że zaburzenia dysocjacyjne nie istnieją, że są tylko-10.