Relacje układają się świetnie! Ona lub on, ogólnie rzecz biorąc, twój partner jest po prostu kochany! Zawsze pomaga, pomaga, tylko marzenie! Ale... Jest pewne ALE!...ale czasami obwinia mnie za coś, czego nie powiedziałam lub czego nie zrobiłam. A czasami nawet uważam się za winną. Co to jest? Teraz ci powiem. Faktem jest, że latarnik z reguły próbuje się zabezpieczyć kosztem swojego partnera, a ofiara daje to samoafirmację. W związku z latarnikiem gazowym zawsze uczestniczą obie osoby: jedna atakuje, druga akceptuje porażkę, broni się lub ogólnie popada w depresję. Tak, obrona jest jednym z etapów gaslightingu. Istnieją 3 etapy gaslightingu w związkach, które bez zauważania wspierasz i podejmujesz działania: 1) Odmowa. Błąd osoby, która doświadcza zewnętrznego oświetlenia gazowego, polega na tym, że zaprzecza zaangażowaniu swojego partnera w sytuację. Przykładowo: podczas zakupów w sklepie podchodzi do pary (nazwijmy ich Sasza i Masza) nieznany mężczyzna i pyta, gdzie jest ten czy inny produkt. Masza z taką szczerością i szczególną swobodą odpowiada nieznajomemu. Sasza zaczyna patrzeć z dezaprobatą na swojego towarzysza i po skończonej rozmowie pyta: „Dlaczego się do niego uśmiechałeś?” lub „co ci powiedział, że zacząłeś mu tak aktywnie opowiadać?”, a także „czego chciał ten facet? Wkurza mnie”. Naturalnie, ta Masza ma w głowie pytania: „co się właściwie stało?”. "Co zrobiłem źle?" Po takich pytaniach pojawiają się: „No cóż, on chyba po prostu nie jest w nastroju” lub „Nie, on tylko żartuje”. Następnie aktywnie próbuje udowodnić, że tak się wydawało Saszy i że ogólnie się mylił, ale w środku pojawia się myśl „może nadal jestem winny?” Na tym etapie pojawia się słabe uczucie niepokoju, trochę strachu i zamieszania 2 ) Obrona. Załóżmy, że Sasha i Masza nadal są razem. Czasami Sasha i Masza przeklinają, ale to przeklinanie jest drobne, jak na pierwszym etapie, po którym następuje dobry seks i związek od razu staje się lepszy. „No cóż, on mnie kocha, pomaga mi. To dobry facet” – mówi Masza, ale pewnego dnia ma miejsce następująca sytuacja: Masza wraca z pracy 30 minut później niż zwykle i słyszy krzyk Sashy od drzwi. „Gdzie się podziewałeś tak długo?” Czekam na ciebie, ale cię tam nie ma! Przyznaj się, wiem, że kogoś masz. Masza oczywiście jest zszokowana sytuacją i zaczyna pilnie próbować udowodnić, że ma rację, z pianą na ustach, że została zatrzymana w pracy i z nikim nie wychodziła. Aktywnie stara się, aby Sasha jej uwierzyła. Po takim spotkaniu, spóźniona z pracy, Masza zaczyna myśleć, jak i co jej powiedzieć, aby Sasza zaufała jej swoim oddaniem. 3) Depresja. Pamiętamy naszą Saszę i Maszę. Za każdym razem, gdy Masza usprawiedliwia Sashę za swoje działania i działania w związku, ponieważ jej zadaniem jest udowodnienie Saszy, że spóźnia się nie dlatego, że się z kimś spotyka, ale tylko z powodu opóźnienia w pracy. Jednak w pewnym momencie wszystko się wali. Masza znów spóźnia się do pracy i wracając do domu zaczyna zastanawiać się, co jej powiedzieć, żeby Sasza nie myślał dokładnie tak samo. Jej zadaniem jest szybkie kupienie czegoś smacznego, aby uspokoić Sashę, a także poinformować go o spóźnieniu z powodu wyjścia do sklepu. Myśli o rozmowie nie opuszczają jej, stopniowo siła do przeklinania, obrony własnego punktu widzenia odchodzi, zaczyna myśleć w ten sposób: „być może sama daję mu powód, aby tak myślał następnym razem Postaram się wyjść z pracy wcześniej, żeby przyjść na czas. Ma prawo tak myśleć, bo nie zachowuję się wobec niego uczciwie. Według Maszy jest dobry, bo robi masaże, robi pyszną kawę i czasami idzie do sklepu po artykuły spożywcze. Pomaga w domu. Czy to nie cud? Masza idealizuje Sashę za jego zachowanie wobec niej. Jeśli zauważysz, że coś podobnego występuje w Twoich relacjach z partnerem, w pracy, z przyjaciółmi czy rodziną, radzę śledzić swoje myśli i zachowania. Dla łatwiejszego wyjaśnienia załączam następujące pytania dot" :)