Poród partnerski – co to jest: moda czy konieczność? Obecnie, zgodnie z prawem, każda kobieta ma prawo zabrać ze sobą na poród dowolnego partnera, którego wybierze. Pomyślnie przeprowadzone porody partnerskie trwają z reguły krócej, są łatwiejsze do zniesienia, kobiety mniej cierpią fizycznie, rzadziej stosuje się leki i znieczulenie zewnątrzoponowe, rzadziej stosuje się interwencje chirurgiczne. Takie porody wzmacniają więzi rodzinne, pozostawiają niezapomniane wspomnienia wspólnie przeżytego cudu i chęć przeżycia go jeszcze kiedyś, partner nie będzie potrzebował dokładnego badania lekarskiego płuc wykonanego rok wcześniej wydarzenie będzie wystarczające. Najczęściej partnerem porodu staje się ojciec dziecka, chociaż możliwa jest każda bliska osoba - przyjaciel, siostra, matka. Głównymi kryteriami są dobre relacje w parze matka-partner, wrażliwość partnera, wzajemna chęć porodu partnerskiego, odpowiednia motywacja i dobre przygotowanie obojga. W ciągu ostatniej dekady, kiedy możliwe stały się porody partnerskie, lekarze robili porody mogła zobaczyć tak daleko z pierwszej ręki. Nie każda para powinna rodzić razem i nie każdy partner nadaje się do porodu. Aby obecność partnera rzeczywiście przyniosła korzyść rodzącej kobiecie i całemu systemowi rodzinnemu, musi zostać spełnionych kilka ważnych warunków. Po pierwsze, oboje partnerzy muszą tego naprawdę chcieć. Niestety czasami zdarza się, że jeden z partnerów nie zabiega o takie przeżycie, ale drugi partner w jakiś sposób go do tego zmusza. Stosuje się różne techniki manipulacyjne, np. kobieta może zmusić męża do obecności na porodzie, wyrażając na głos wątpliwości co do swojej miłości do niej, wątpliwości co do swojej męskości i odwagi, jeśli odmówi. Niestety taka taktyka jest skazana na niepowodzenie: po osiągnięciu formalnej obecności męża kobieta nie otrzymuje od niego należytej uwagi i wsparcia podczas porodu. Niektóre kobiety nalegają na obecność męża, aby mógł zobaczyć, jak będzie cierpiała podczas porodu. Ich zdaniem zmusi to męża do traktowania żony z większą uwagą i szacunkiem w przyszłości. Taka kobieta najczęściej nieświadomie stara się zaszczepić w mężu poczucie winy wobec niej i późniejszą rekompensatę. Ten scenariusz niestety również nie jest korzystny. Po pierwsze, poczucie winy nie dodaje miłości i szacunku do związku. Każda osoba, w tym mężczyzna, będzie starała się zachować dystans od źródła winy. Po drugie, mężczyzna nie jest wcale winny tego, że kobieta rodzi. Mężczyźni na tym świecie mają inne zadanie: uprawiać ziemię i zdobywać chleb powszedni. A jeśli to zrobi, to już mu się to uda, niezależnie od tego, czy będzie obecny przy porodzie. Po trzecie, kobieta, która jest zdecydowana „pięknie” cierpieć na oczach męża, w rzeczywistości będzie cierpieć i to znacznie bardziej podczas porodu, niż. kobieta rodząca bez partnera, ponieważ nasze nastawienie ma ogromny wpływ na samopoczucie naszego ciała Oprócz wzajemnego pragnienia, poród partnerski wymaga odpowiedniej motywacji. Jedyną odpowiednią motywacją dla partnera jest chęć pomocy w pokonywaniu trudności i wsparcie. Niestety, dość często dzieje się inaczej. Na przykład mężczyzna idzie rodzić jak paparazzi. Zabiera ze sobą aparat i aparat i idzie „uchwycić chwilę”. Niestety żona nie otrzyma od niego niezbędnego wsparcia, gdyż cała jego uwaga będzie skupiona na fotografowaniu, kadrze i lampie błyskowej. Na poród możesz zabrać ze sobą aparat, ale nie powinno to być najważniejsze dla obecnego partnera. Czasami mężczyzna przychodzi na poród jak przyrodnik. Chce patrzeć, jak jego żona rodzi, jakby było to zjawisko naturalne. Takie podejście nie pozwoli również żonie otrzymać pomocy i wsparcia od męża, ponieważ on też będziezdystansowany „widz”. Zdarza się, że mężczyzna idzie na poród jak na święto. Jest to typowe dla osób o dziecięcej pozycji życiowej, zwłaszcza jeśli wcześniej czytały w nierzetelnych książkach lub otrzymywały informacje z niezbyt wysokiej jakości kursów, że poród jest łatwy, to wakacje, uśmiechy i kwiaty. Tak, narodziny dziecka to rzeczywiście jeden z najszczęśliwszych dni w życiu rodziny, a narodziny dziecka zwykle celebrują rodzice i bliscy z całego serca, ale taki partner nie wie, że będzie musiał ciężko pracować przed uroczystością. Już na początku porodu, gdy skurcze są jeszcze słabe i niebolesne, para aktywnie się bawi, raduje i „świętuje”, jednak gdy skurcze zaczynają się nasilać, przyszły ojciec zaczyna czuć się oszukany. Spodziewał się wakacji, a przed nim cierpiąca żona, a on w ogóle nie wie, jak jej pomóc. Są mężczyźni, którzy idą na poród, aby kontrolować działania personelu medycznego i chronić swoją żonę i dziecko wyimaginowane niebezpieczeństwa stwarzane przez ludzi w białych fartuchach. Niestety, takie podejście również nie pomaga złagodzić cierpień kobiety podczas porodu, gdyż cała uwaga małżonka będzie skupiona nie na żonie, ale na słowach i czynach personelu. Pogarsza to interakcję w zespole matka – ojciec – dziecko – lekarz – położna i nie sprzyja spójności tego zespołu, którego wspólnym celem jest urodzenie zdrowego dziecka. Instalacja ta jest najstarsza i pochodzi z czasów starożytnych, kiedy kobieta rodziła w jaskini. Jednocześnie mężczyzna strzegł wejścia do jaskini przed zagrożeniami zewnętrznymi, ponieważ rodząca kobieta i dziecko są dość bezbronne i nie mogą szybko uciec przed niebezpieczeństwem zewnętrznym. Dlatego wielu mężczyzn nadal ma taką postawę: muszą chronić swoją kobietę i dziecko podczas porodu! W szpitalu położniczym nie ma nikogo poza pracownikami medycznymi, dlatego należy się przed nimi chronić. Tak zwykle rozumują silni mężczyźni, nie bojący się trudności i całkiem łatwo jest skierować ich na właściwy tor, wyjaśniając, co dokładnie ma zrobić ich partnerka podczas porodu. Obecnie używamy części tej konfiguracji w przypadku porodów partnerskich. Podczas porodu kobieta opuszcza swoje zwykłe, bezpieczne środowisko domowe i trafia w nieznane środowisko – ściany szpitala położniczego. Już sama obecność bliskiej osoby sprawia, że ​​kobieta czuje się bardziej chroniona, a co za tym idzie, zmniejsza napięcie ciała i relaksuje się, co zmniejsza ból podczas skurczów. Aby pomóc podczas porodu, partner musi być minimalnie przygotowany, ponieważ obecność nieprzygotowanego partnera nie łagodzi stanu kobiety rodzącej i może spowodować uraz psychiczny samego partnera, a następnie negatywnie wpłynąć na relacje rodzinne. Przyszły asystent nie musi zostać lekarzem i długo się uczyć, ponieważ nie będzie musiał powielać ról lekarzy i położnych podczas porodu. Pracownicy służby zdrowia nie przerzucają swoich obowiązków na obecnego partnera, jak czasami błędnie wyobrażają sobie przyszli rodzice. Aby skutecznie pomóc kobiecie w porodzie, partner musi wiedzieć, z jakich okresów składa się poród, co robi ciało kobiety w różnych okresach, jakie odczucia odczuwa kobieta i jak może jej pomóc. Obecnie, chcąc maksymalizować komfort kobiety podczas porodu, szpitale położnicze zachęcają kobietę do aktywnego zachowania podczas porodu i wyboru najwygodniejszej postawy i ruchów. Partner obecny przy porodzie może pomóc kobiecie w zmianie pozycji ciała, podeprzeć ją w wybranej przez siebie wygodnej pozycji, pomóc w uregulowaniu oddechu, a także wykonać masaż. Na naszym ciele są pewne punkty i strefy, których masaż i głaskanie pomaga kobiecie odwrócić uwagę od nieprzyjemnych wrażeń podczas skurczów. Aby to zrobić, partner nie musi posiadać profesjonalnych umiejętności w sztuce masażu. Wystarczą proste akcenty, które można łatwo i szybko opanować na kursach dla przyszłych rodziców, chęć pomocy i wrażliwość na potrzeby kobiety. Często zadawane pytanie brzmi: jak daleko powinien posunąć się partner?".