Czym jest dla mnie Dzień Świstaka? Słynny film Dzień Świstaka opowiada historię reportera, który przez kilka lat redagował prognozę pogody dla kraju, czyli Festiwal Świstaka, wpatrując się w swój cień. W tym artykule nie chodzi o genezę takiego wydarzenia (wszak kiedyś w starożytnym Rzymie obchodzono ten sam dzień – 2 lutego – jako Dzień Jeża), ale o to, co dzieje się z bohaterem filmu (w tej roli Bill Murray). Dla siebie widzę w filmie dwie sytuacje: gdy Osoba zaczyna nowy dzień z nutą deja vu, a jednocześnie zaczyna odkrywać w sobie niesamowite cechy wynikające z chęci zrozumienia ludzi, oraz Ludzie, którzy się nie zmienili cokolwiek w swoim życiu i sobie, ale zmuszeni są zareagować na kogoś, kto zmienił Bohatera. Bohater, nie od razu zdając sobie sprawę, że znalazł się w jakimś surrealistycznym/zaświatzie, stara się zachować rozsądek i adekwatnie rozmawiać z ludźmi. Ale odkrywszy, że dokładnie wie, jak zachowa się ten czy inny rozmówca, wpada w szał: Czy zwariowałem?! Jednocześnie uświadomienie sobie, że dopóki nie zwraca się do ludzi i nie rozmawia z nimi, wszystko wokół wygląda całkiem realnie. I wtedy w jego głowie pojawia się „potworny” plan: po otrzymaniu „przepowiedni” do wykorzystania przestudiuj swoją koleżankę Ritę, która bierze udział w kręceniu świątecznej fabuły. Chętnie zaczyna słuchać jej nawyków żywieniowych, priorytetów kulturowych i poglądów na Życie. Słucha jej przez jeden dzień, wszystko zapamiętuje, a następnego dnia odkrywa/opowiada jej, jakby przez przypadek (!), „swoje” priorytety w Życiu, które zadziwiająco pokrywają się w 100% z jej wartościami. Wow! Dziewczyna, która nie patrzyła na tego kolegę z bliska jak na mężczyznę, nagle patrzy/słucha Go i wszystko ją w nim podnieca/fascynuje... Czy możemy zamknąć kurtynę, szczęśliwe zakończenie? Odpowiedź możecie zobaczyć sami w filmie. Przejdźmy teraz do psychologii. Prawie każdy z nas nie ma nic przeciwko powrotom do przyjemnych wydarzeń swojego życia Oto, co mówi Bohater: „Kiedyś byłem na Wyspach Dziewiczych. Poznałem tam dziewczynę. Jedliśmy homara, piliśmy pina coladę i kochaliśmy się o zachodzie słońca. To był piękny dzień. Dlaczego nie mogę przeżyć tego jeszcze raz, raz po raz...” Aby jednak być obok dziewczyny o zachodzie słońca, trzeba zarobić pieniądze i dostać się na Wyspy Dziewicze. A tymczasem - „dom-praca-dom”...Dzień Świstaka? Jakie rezultaty osiągnął bohater filmu: - Nauczył się reagować na ludzi, których nawyki zna; - Wiele w sobie zobaczył - Znalazł wyjście z Dnia Świstaka. I nie tylko to, lubił być interesujący/miły dla innych podczas komunikacji, na przykładzie swojej koleżanki. Czy znasz to uczucie bycia ważnym dla innych ludzi? Zatem naucz się komunikować! W prawdziwym życiu, kiedy mężczyzna i kobieta zaczynają się spotykać, ważne jest, aby zrozumieć, które z nich czego chce od bycia obok siebie. Znajdź satysfakcję w swoich marzeniach/pragnieniach lub wysłuchaj pragnień partnera i spełnij je w połowie drogi? Oczywiście możliwa jest idealna opcja: otrzymać to, co twoje i oddać to innym w całości. Ale aby uzyskać taką harmonię, musisz nauczyć się komunikować. A taki „szczegół” zwykle pozostawia się przypadkowi, na później, „jakoś to samo się ułoży”. Historie rozwodowe pokazują, że „Droga zwana Wtedy prowadzi do Never Square” (M.M. Żwanetski) W życiu, podobnie jak w filmie, są dwie opcje: albo Bohater chciał się zmienić, żeby być z dziewczyną, albo chciał podbić ją, a potem powrócić do swoich prawdziwych/nawykowych priorytetów. Anegdota Po pierwszej nocy poślubnej mąż przynosi żonie kawę i ciasteczka. „Och, kochanie, jak miło, jesteś taka cudowna!” – Podoba Ci się taki sposób rozpoczynania poranka, kochanie? - O tak! „Więc zapamiętaj ten stan i teraz będziesz to robić każdego dnia.” Historii o uzależnieniu od partnera jest mnóstwo, gdy nie ma jasnej odpowiedzi na pytanie, co właściwie jest dla niego tak atrakcyjne. Czy zawsze słuchałaś słów, uczuć, próśb swojego partnera? Czy zauważyłeś zmianę jego (jej) zachowania, ale nie powiązałeś takich przejawów z reakcją na Twoje działania? Częściej chciałam zmian u mojego partnera i!