Często myślę, że ci, którzy najbardziej potrzebują naszej uwagi, naszego wsparcia i sprawiedliwej obecności, pozostają „za burtą”. Natura ma zadziwiającą strukturę i jest tak pouczająca, szczególnie dla tych, którzy wiedzą, jak „widzieć” i obserwować. Czasem ci, którzy w ogóle nie potrafią mówić, potrafią pokazać i odsłonić przed nami to, co zawsze pozostawało w „cieniu”. Na tej samej ulicy co ja mieszka duża rodzina, mają dużo dzieci, a w tej samej rodzinie jest kot. Jest pełnoprawnym członkiem rodziny, jest nakarmiony, ma swój kącik i jest bardzo przywiązany do swojego domu. Szczerze mówiąc, wcześniej nie zwracałam na niego uwagi. Nieco później, przechodząc obok, za każdym razem próbowałam zwrócić na niego uwagę, pogłaskać go, ale on tylko mruczał z zadowolenia. Było w nim coś, co mnie przykuło, prawdopodobnie jego niesamowicie smutne oczy. Minęło trochę czasu i tak się do mnie przywiązał, że gdy tylko otworzyły się drzwi mojego domu, krzyknął rozdzierający serce, domagając się wolności. To po prostu niesamowicie czuły kot, miły i taki delikatny, i tak niezrozumiałe jest dla mnie, jak jego rodzina tego nie zauważa, dzieci go gonią, a rodzice czasem go nawet kopią. Kiedy mnie spotyka, nie wiem, jak to wytłumaczyć, z jego oczu zawsze płyną łzy i to jest niesamowite. Z biegiem czasu jego właścicielka, zauważając jego zachowanie w stosunku do mnie, zaczęła się niesamowicie złościć i od razu zaganiać kota do domu, za każdym razem mrucząc coś w stylu „ale on się tak nie zachowuje w stosunku do nas, łajdaku, on chciał czułości!” .. Prawdopodobnie będzie się wydawać, że wszystko, co zostało powiedziane powyżej, to bzdury. Tak. Jeśli się nad tym nie zastanowisz i nie zobaczysz, co się za tym kryje. Tylko kot? Nie, to nie tylko kot. To całe odzwierciedlenie postawy wielu ludzi nie tylko wobec zwierząt, ale także wobec innych ludzi, na przykład wobec równie małych i bezbronnych dzieci. Często obserwuję, jak dzieci, tak delikatne i czułe, proszą rodziców o miłość i uwagę, a oni po prostu je strząsają, tak jak zrobiła to sąsiadka ze swoim kotem. Podobnie jak dzieci, które czują się opuszczone przez takie zachowanie rodziców, nabierają ponurego wyglądu i oczu pełnych łez, jak ten kot. I jak się cieszą, gdy chociaż ktoś w ich życiu pojawia się jako promień światła i przyjmuje całą ich niewypowiedzianą miłość, akceptuje ich takimi, jakimi są i pozwala im po prostu być. Jak ożywają i cieszą się z tego, zupełnie jak ten kot. Nie możesz porównać zwierzęcia i dzieci? Ale czy jest to możliwe, jeśli niektórzy ludzie traktują własne dzieci w taki sam sposób, w jaki traktują zwierzęta? Jeśli tak, to jest to paradoks, taki jak moja historia. Nie będę mówił o „moralności”, bo dla każdego będzie ona inna. Po prostu kochaj i doceniaj ludzi wokół siebie, akceptuj siebie i innych takimi, jakimi jesteś, i zwracaj uwagę na to, co czasami wydaje się tak nieistotne. PS Jak można się domyślić, sąsiadka z mężem traktują swoje dzieci tak samo, jak traktują kota. (Z)