Od autora: Na wszelki wypadek przepraszam za artystyczny, a nie naukowy styl prezentacji poniżej. Faktem jest, że jest to fragment mojej niedokończonej książki, którą napisałem, gdy nie miałem jeszcze pojęcia o takim pojęciu jak „trójkąt Karpmana”. Kiedy więc na poważnie zacząłem studiować psychologię, zagłębiając się w temat „Karpmana trójkąt” – nagle przypomniał mi się ten fragment powieści. Sam kiedyś zidentyfikowałem ten typ i scharakteryzowałem na swój sposób jeden ze składników trójkąta, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że już dawno został on rozebrany beze mnie, kawałek po kawałku, a nawet nadano takiej postaci imię – Ofiara . Ogólnie okazało się, że jedną trzecią roweru wynalazłem, ale myślę, że jako przykład moje opisy będą miały charakter informacyjny, zaznaczę, że cieszę się, że w chwili pisania tego tekstu jeszcze nic nie wiedziałem „trójkąt Karpmana”. Myślę, że gdybym zdawał sobie sprawę, że piszę o Ofierze, ten fragment wyszedłby zupełnie inaczej, gdyby w ogóle się pojawił. Terminy i wyjaśnienia pojawiały się w mojej głowie... wydawałoby się to nieszczere. Tak naprawdę w tym fragmencie postawa autora wobec Ofiary ma wyraźnie negatywną konotację. Ale nie pisałem jako psycholog. Po prostu bardzo jasno opisałem drugorzędną korzyść, nawet jej nie podejrzewając. A w miarę rozwoju historii moje współczucie nie odnosi się oczywiście do Ofiary, ale do Wybawiciela. Pozwólcie więc, że przedstawię Ofiarę, a nawet Ofiary, które rozpoznałem kilka lat temu i które mogą przypominać Wam kogoś, kogo znacie. . Jest wiele typów ludzi, od których powinieneś trzymać się z daleka. Po prostu dlatego, że bez ich obecności w życiu będziesz szczęśliwszy. Jest jeden typ, którego szczególnie nie znoszę. To jest „biedny człowiek”. Próbuję teraz znaleźć synonimy, ale wszystkie charakteryzują się już nieco innym typem. Są tacy smutni maruderzy, narzekacze, dla których szklanka jest zawsze pusta i którzy nie rozumieją tych, którzy potrafią cieszyć się z małych rzeczy. „Jesteś taki entuzjastyczny! Cieszą cię takie bzdury!” Mój Boże, co w tym złego? Im więcej mamy powodów do radości, tym lepiej. Nie wiem, może to zwykła zazdrość, bo oni nie potrafią się cieszyć z tego, z czego ja mogę się cieszyć. Ale w ogóle nie chciałam o nich rozmawiać. Pewnie jeszcze do nich wrócę. Ludzie, którzy stają się biedni, to coś innego. Są bohaterowie, którzy naprawdę lubią narzekać na swoje życie. I po cichu, i publicznie. I w dodatku wcale się tym nie zawstydził, a wręcz przeciwnie, jakby doświadczał przyjemności, wyliczając wszystkie swoje niepowodzenia i pokazując, jak bardzo są pechowe. Rozumiem, że jestem po prostu ucięty z innego materiału, ale kiedy mnie pytają, jak się sprawy mają, nie mogę się zdobyć na to, żeby powiedzieć – jest źle. Nawet jeśli to naprawdę jest do bani. Jest dla mnie nie do pomyślenia, żeby ktoś pomyślał, że siedzę i jestem smutna, że ​​mam problemy albo że coś nie wychodzi. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale na pewno nie poczuję się lepiej, jeśli podzielę się z kimś swoim kiepskim humorem. A dla niektórych jest to dosłownie źródło energii. Narzekaj, opowiedz szczegółowo o wszystkich problemach, zawołaj: „Co mam zrobić?” - to przywraca im siły. Dobrze, jeśli trafisz na rozmówcę, który z przyjemnością słucha wszelkich nieszczęść, ze współczuciem kręci głową i myśli sobie: „To dobrze!” lub przynajmniej „dzięki Bogu, nic mi nie jest!” W tym przypadku odnaleźli się i są dla siebie bardzo odpowiedni. Jeden nalewa i otrzymuje pożywienie, drugi słucha, jak ktoś cierpi i otrzymuje pożywienie. Ale wydaje mi się, że biedni intuicyjnie wyczuwają takich ludzi i zupełnie nie są zainteresowani skarżeniem się tym, którzy będą się cieszyć z ich smutku. Potrzebują dokładnie tych, którzy rzeczywiście się o nich martwią lub przynajmniej szczerze współczują. Najciekawsze jest to, że wcale nie potrzebują twoich rad. Muszą po prostu zabrać głos, czasem więcej niż raz na ten sam temat. „Wyobrażasz sobie, że ona znowu jest…” I za każdym razem, gdy taka osoba Ci to powie, choć nie mogłaś już tego znieść, zastanawiałaś się, wymyśliłaś jakieś wyjście i dałaś.