MYŚLENIE O ZDROWIE. WOLNY ODDYCHANIE. KONTYNUACJA. W poprzednim artykule https://www.b17.ru/article/mzd-svdyh/ doszedłem do wniosku, że nie jestem jeszcze na tyle chory, aby skorzystać ze środków uzdrowienia, które zapewniło mi życie I zaczęło się dość źle, zachorowałem w wieku 22 lat. Ciężka grypa. Powikłaniem po tym jest zapalenie płuc. Potem seria ciężkich zapaleń oskrzeli. Od stycznia do końca sierpnia – prawie 9 miesięcy – desperacko próbowałam znaleźć pomoc u lekarzy. Byłem przerażony. W tym okresie spotkałam trzech lekarzy z dyplomem. Pierwszy lekarz nie zauważył zapalenia płuc. Zignorowała moje samoopisy o moim samopoczuciu i objawach, nie usłyszała świszczącego oddechu w płucach na podstawie lekko podwyższonej temperatury, stwierdziła ostrą infekcję dróg oddechowych i powiedziała: „Nie dam Pani zwolnienia lekarskiego”. do Uniwersytetu. Było mi coraz gorzej. Nie wiedziałem co robić. Proste myśli – pójść do innego lekarza, poprosić o przepisanie prześwietlenia – nie przychodziły mi do głowy. Po pewnym czasie cierpień znalazłam wyjście – kupiłam w aptece mocne antybiotyki, gdzie wskazaniami było leczenie zapalenia płuc. Poprawa nie trwała długo. Dosłownie natychmiast - ciężkie zapalenie oskrzeli. Wtedy byłam na tyle mądra, że ​​poszłam do innego lekarza. Inny lekarz zapytał: „Jak zwykle leczy się zapalenie oskrzeli?” I pod moim dyktando wypisała mi receptę. Ledwo zdążyłam na sesję letnią, zdałam i pojechałam do rodzinnego miasta z kolejnym zapaleniem oskrzeli. Poszedłem do szpitala. Maya Gennadievna była na wakacjach. Lekarka, która zamiast niej przyszła rano na obchód, znienawidziła mnie od razu za jedno pytanie: „Gdzie jest Maja Gennadiewna?” Przepisał mi napary do oskrzeli. Była to wówczas modna metoda leczenia. Przy mojej astmie i prawie ciągłych skurczach oskrzeli zaczęli wlewać płyn do oskrzeli. Kilkudniowy kurs. Kiedy zostałem wypisany, nie miałem zapalenia oskrzeli. Ale moja astma się pogorszyła. Nie wiem, przez jaką część dnia oddychałem normalnie. Ataki duszności i uduszenia następowały jeden po drugim. Kilka przystanków trolejbusu w wolnym (bardzo wolnym!) tempie – przez pierwszą parę sapałem i próbowałem złapać oddech. Ataki przed snem. I ataki w środku nocy. Straciłam wizję przyszłości (jedna ze zmian, która zachodzi u osób przewlekle ciężko chorych), zaczęłam bać się planować. Nie odważyłam się wcześniej kupić biletu do teatru, bo nie wiedziałam, czy w odpowiednim momencie będę mogła tam pojechać, czy nie. Co zrozumiałam przez te 9 miesięcy? Zdałam sobie sprawę, że na lekarzy nie mogę liczyć. Zdałem sobie sprawę, że nie byli w stanie mi pomóc. Zdałam sobie sprawę, że żaden lekarz nie jest w stanie odczuć tego, co dzieje się z pacjentem, co dzieje się w jego organizmie. Żaden lekarz nie jest w stanie ocenić, co przyniesie korzyść tej czy innej osobie, a co zaszkodzi. Zdałam sobie sprawę, że lekarze działają metodą prób i błędów. A najważniejsze, że leczenie odpowiada ogólnie przyjętym schematom; fakt, że dana osoba nie wraca do zdrowia lub pogarsza się, można zignorować. To był kolejny punkt zwrotny w moim myśleniu i zachowaniu. Podjęłam decyzję: „Nie będę już chodzić do lekarza, bez względu na to, co się stanie, chyba że zabiorą mnie karetką, jeśli stracę przytomność. I nie będę już brać leków przeciwastmatycznych (tutaj nie byłam na 100 proc kategoryczny, zostawiłem jedną dawkę na noc, wiedząc, co się stanie) w dniu, w którym z nich całkowicie zrezygnuję). Zacząłem oddychać według systemu Butejki 4 razy dziennie po 15-20 minut w pokoju w akademiku z trzema innymi współlokatorami. Do tego czasu moje nerwy zupełnie opadły. Muszę im to dać - starali się mi nie przeszkadzać. I nawet zdali sobie sprawę, że lepiej nie używać w pokoju lakieru do włosów i dezodorantów. I dałem sobie spokój transportu i zacząłem chodzić bardzo powoli, ale chodziłem tylko przy każdej pogodzie i przy każdej pogodzie w obrębie miasta. Przyszła z napadem. I znowu poszła. Było jasne, że płuca można trenować. Bardzo chciałem, żeby moje płuca pamiętały, co to znaczy oddychać normalnie, co to znaczy oddychać swobodnie. Znosiłem atak za atakiem i czekałem,.