„Na każdą „chorobę” tego świata można znaleźć lekarstwo lub nie ma go w ogóle. Spróbuj znaleźć lekarstwo, a jeśli go nie ma, nie zamęczaj się na próżno!” Dale Carnegie „Mój mąż pije (używa narkotyków, oszukuje, uprawia hazard), ale co mam zrobić? Jak zyc?!" – żony alkoholików (narkomanów, hazardzistów) rozpaczliwie pytają, jak to pięknie ujął jeden z klientów: „Wystarczy owinąć się w prześcieradło i czołgać na cmentarz?” Nie! W żadnym wypadku. Dziś stworzymy „przepis” na uzdrowienie ze współuzależnienia! Ale najpierw odpowiedzmy sobie na pytania: czy w ogóle konieczne jest poddanie się leczeniu? Co dla kobiety oznacza współzależność? Jaka jest „historia” choroby, jaka jest jej istota? Uzdrowienie z czegoś zaczyna się od świadomości kłopotów! W każdej trudnej sytuacji musisz znaleźć odwagę, aby nie chować głowy w piasek jak struś, ale jak najuczciwiej zrozumieć wszystkie „bzdury” swojej sytuacji. Odpowiedz sobie szczerze: podoba mi się to, co dzieje się w moim życiu? Czy dzieje się to szczęśliwie, czy „przypadkowo”? Gdzie jestem? Na co je wydaję? Tak naprawdę zajmuję się SWOIM życiem, a ono jest, och, takie krótkie. To bardzo ciekawa sprawa, czasami okazuje się, że mąż pije, jest narkomanem, traci dużo pieniędzy i wciąga kobietę w tę „budkę”. Więc pozwól mu wybrać! Jego życie w ogóle to on - „rujnuje” swoje zdrowie i żyje rozwiązle. Ale nie, jak myślą kobiety współuzależnione: „A co ze wspieraniem się w trudnych sytuacjach życiowych? Ale co z obietnicą bycia razem w smutku i radości?” Ech, droga dziewczyno, ile masz radości? A może po prostu „smucisz się”? Jesteś pewien, że ożeniłeś się dla tych „przyjemności”? Jest 5 barier, które uniemożliwiają kobiecie szczęśliwe życie, a w szczególności: lęki, przekonania (postawy), myśli, traumy, uczucia. Życie każdego człowieka na Ziemi jest w pewnym stopniu tragiczne. Ja na przykład tak się czuję i zakładam, że moja dusza była początkowo zdrowa, bystra, mądra, kiedy się urodziłam. Mieszka we mnie energetyczna istota duchowa, która „przyszła” na ten świat w ciele kobiety NIE przez przypadek. Ja, jako kobieta, muszę i chcę zgodnie z moim kobiecym celem: dać światu nowych ludzi, tworzyć, tworzyć, dekorować, przekształcać przestrzeń. Co się dzieje? Jak w jednym wierszu - „Blizn w duszy nie można już zliczyć”. Idziemy przez życie z postawami rodzicielskimi, społecznymi i lękami wbitymi w głowę, ulegamy kontuzjom i w efekcie ciągle gdzieś odlatują „podarte” kawałki naszej duszy, które tracimy przez całe życie – kiedy za bardzo przywiązujemy się do ludzi , miejsca, sytuacje, kiedy pozwalamy dręczyć naszą duszę, przestrzegając pewnych dogmatów, przepisów i tyranii innych ludzi. Jakie więc to „lepkie” coś, co nazywa się „Współzależnością” przylgnęło do mnie? Definicji jest wiele, ale istota jest ta sama: jest to ogromna trauma, w wyniku której zostałam bardzo poważnie zraniona przez mężczyznę o określonym typie osobowości, moja dusza doznała „oparzenia”, które zajmuje dużo czasu leczyć. Czasem za cenę całego życia. I, niestety, współzależności nie można wyleczyć po prostu przez rozwód kobiety z mężem. Albo szybko wkręci się w nowy, chory związek, albo będzie nadal cierpieć. Potwierdzający przykład z niedawnej konsultacji: kobieta jest od 3 lat rozwiedziona z mężem, mieszkają osobno, ale za każdym razem, gdy przychodzi do kontaktu z dzieckiem, według jej słów: „zawsze zachowuje się w sposób poniżający mnie i jest bardzo niegrzeczny. Jakby chciał mi udowodnić, że on jest gwiazdą, a ja jestem pustym miejscem i niegodnym nawet rozmowy z nim. Czuję się wtedy bardzo źle, ciągle czuję się w jakiś sposób winny i przygnębiony.” W efekcie złe zachowanie jej psychopatycznego byłego męża „wytrąca” ją z równowagi, a kobieta zaczyna dręczyć się pustymi pytaniami – „Jak on może? Dlaczego on mi to robi? Jest takie łacińskie przysłowie: „Można cię posypać solą, ale NIE poczujesz jej, jeśli nie będziesz miał rany”. Widzisz, ludzie już się rozproszyli, ale rana pozostaje. Kobieta NIE oddzieliła się emocjonalnie od mężczyzny, a cząstka jej duszy nadal jest z nim – „na łasce”na który „posypuje” solą. Przyczepa ruszyła, platforma pozostała). Zgadzam się w 100% z psychoterapeutką Robin Norwood, że „współuzależnienie to kobiece pragnienie miłości, które staje się chorobą przewlekłą”. Potraktuj to BARDZO poważnie, gdyż osoba cierpiąca na poważną chorobę przewlekłą (cukrzycę, astmę, alergię) powinna ZAWSZE, KAŻDEGO DNIA otwierając oczy, traktować ten fakt jako priorytet. I tu trzeba uzdrowić duszę, zwrócić „kawałki”, uzdrowić, napełnić je radością i utraconą równowagą. Na współuzależnienie składa się wybuchowa mieszanina objawów: niska samoocena, wstyd, ból psychiczny, strach przed samotnością i Bóg raczy wiedzieć! co innego wymieszanego z rodziną rodzicielską i wpływowym społeczeństwem - to akceptacja niekorzystnych dla siebie warunków, które stawia partner i ciągła intencja ich przestrzegania, zapominając o sobie. Kiedy pochylam się do tyłu i wyskakuję ze wszystkich moich „spodni”, żeby być dobrym, opiekuńczym, seksownym, swojskim itp. A na koniec wlewają mi w duszę jeszcze więcej badziewia. Wyjście jest zwykle tam, gdzie jest wejście: jeśli zdarzyło się, że kiedyś zaakceptowałem niekorzystne dla siebie warunki, to muszę odzyskać wolność z tych łańcuchów, przywrócić kontakt ze sobą i odegrać swoją rolę w związku, a nie być niezrozumiałym cieniem na czyimś tle. Tak się złożyło, że gdzieś w tym wirze życia wpadłam… siebie. „Przepis” na uzdrowienie z choroby jest złożony, wymaga od kobiety dużej odwagi i siły, a jednocześnie w istocie prosty: traktuj SIEBIE z miłością do siebie! Dlaczego jest to trudne? Ponieważ współzależność jest chorobą uczuć, kiedy argumenty rozsądku są odrzucane, a czasami kobieta nie jest nauczona kochać siebie. Jeśli chodzi na przykład o mnie, będąc ACA (dorosłą córkę alkoholika), ile miłości i troski widziałam w rodzinie rodzicielskiej od ojca alkoholika po matkę? Czego nauczyłem się z tak chorej relacji rodzicielskiej? Dlatego współuzależniona bezinteresownie stara się mocą swojej miłości uleczyć ból psychiczny drugiej osoby, zamknąć „otwieranie” wewnętrznego cierpienia mężczyzny (ocalić, „odzwyczaić”, opanować!), gdyż to jej się wydaje. Bo nie zna innego sposobu. Kiedy mąż jest alkoholikiem lub narkomanem, a kobieta NIE jest chora i z jej samooceną wszystko jest w porządku, to ona nie będzie tolerować takiej niewłaściwej postawy i nie będzie się angażować. bezsensowna akcja ratunkowa! Rozumie, że człowieka należy leczyć SAMEGO! Od alkoholizmu, narkomanii, uzależnienia od hazardu, uzależnienia od seksu, neurotyczności itp. Alkoholizm i narkomania to choroby, które niczym tasiemiec przenikają do ryby, wnikają do organizmu człowieka, wpływając na jego umysł, ciało i psychikę, uniemożliwiając mu życie normalnego, pełnego życia, idź jak ryba na zbawienną głębokość. Mąż jest chory. Ten problem „zaczął się” – do końca życia. O tym, co zrobić, jeśli Twój mąż jest alkoholikiem lub narkomanem? – możesz dowiedzieć się tutaj https://www.b17.ru/article/452818/Przed leczeniem rozumiemy również główny objaw choroby – nasze myślenie jest USZKODZONE! To, jak uszkodzone jest myślenie współzależnej kobiety, bardzo wyraźnie widać w filmie „Życie”. Nie będę Wam polecać oglądania, bo mi osobiście film nie przypadł do gustu merytorycznie i semantycznie, wszystkie odcinki były trochę puste (jak dla mnie), ale doskonale pokazuje mechanizm wpadania kobiety w wir zależności osobowości mężczyzn, gdzie celowo „wbija się” w igłę bolesnego uczucia. Cóż, choćby dla tego warto obejrzeć! Fabuła: istnieje klub podrywaczy, którego członkami są mężczyźni odnoszący sukcesy (lekarze, prawnicy, marketerzy), którzy szukają bystrych, odnoszących sukcesy kobiet, a następnie umiejętnie je uwodzą w celu dalszej manipulacji. Po prostu nękają, wyczerpują emocjonalnie kobiety, wysysają z nich cały sok, a potem porzucają - w najlepszym przypadku, gdy kobieta jest już przewlekle chora z powodu tak niezrozumiałego związku lub doprowadzają ją do samobójstwa. Dlaczego mężczyźni sukcesu tego potrzebują? Przeżywają głęboką traumę w sobie (przez matkę, ojca, dziewczęta na początku).młodość) i próbują „zatkać” swoje wewnętrzne „dziury” innymi kobietami. Cóż, ktoś próbuje leczyć traumę wewnętrzną alkoholem lub narkotykami, ale jego strategią jest leczenie poprzez wszechmoc. Okazuje się, że cykliczność niezdrowych relacji w życiu bohaterki filmu, Anyi, nie jest przypadkowa. Jak się okazało, jej zmarły mąż również był manipulantem, podobnie jak ten fan z klubu podrywaczy, w którym się zakochała. Odnosząca sukcesy piękna Anna cierpi, wysycha na jej oczach z powodu tak wyczerpującego związku, od koleżanki dowiaduje się o tym klubie i że jej chłopak CELNIE robi jej nieprzyjemne rzeczy. Świetnie, prawda wyszła na jaw, widzimy światło koniec tunelu! Wydawałoby się, że takiego pana odsyłamy?! Tak, idzie do psychologa (za namową znajomych) i...wiesz z czym do niego przyszła, z jaką prośbą? „JAK mogę GO uratować?” Bingo! Jak pomyślała bohaterka filmu (jak każda inna współuzależniona) „on TAK źle mnie traktuje (manipuluje, szarpie za serce itp.) – bo jest do tego zmuszony! On, ten biedny, nieszczęsny, został wciągnięty do tego klubu, trzymany na haczyku, manipulowany, kontrolowany - a JA go URATAM, wyciągnę go, a stanie się dobry i będziemy szczęśliwi. Jak mogę go wyciągnąć z klubu? On taki nie jest! Otóż ​​dokładnie tak, jak żona alkoholika (narkomana, hazardzisty) stara się powstrzymać męża od picia. Przecież alkohol jest winien wszystkiego! „I był też w „gorących” momentach, ojciec go bił i ogólnie jego dzieciństwo i życie było bardzo traumatyczne”, ale nigdy nie wiadomo, jakie wymówki kobiety znajdują dla tyrańskiego, destrukcyjnego zachowania mężczyzny. Dziewczyny, nie jesteście matką swojego mężczyzny, nie jesteście lekarzem i nie musicie się zastanawiać, DLACZEGO ten mężczyzna żyje i zachowuje się w TAKI sposób. Oznacza to, że albo lubi tak żyć – pić, brać narkotyki, tracić pieniądze (zaciągać pożyczki), albo sam musi chcieć poprawić swoje życie. Wniosek jest taki: nieprawidłowy, niepomocny sposób myślenia prowadzi do jeszcze bardziej katastrofalnych konsekwencji i trudnych doświadczeń. W tym miejscu powinniśmy zgodzić się z Hipokratesem, że „rozum jest najlepszym uzdrowicielem”. Każdy może wpaść w kłopoty, zachorować, jednak każdy z nas ma wewnętrzne możliwości poprawy swojej sytuacji. Najpierw CHCESZ rozpocząć proces samoleczenia - w swojej głowie! Aby wyzdrowieć, musisz przejść przez chorobę, żal i stworzyć siebie - NOWOŚĆ. Cykl życiowy motyla jedwabnika jest wyraźnym metaforycznym przykładem tworzenia lepszej „wersji siebie” i aktywnej aktywności twórczej. Jak przebiega proces: początkowo gąsienica dobrze żeruje na liściach morwy - zjada je przez kilka tygodni. Następnie dobrze odżywiona gąsienica, posiadająca już przyczepny gruczoł morwowy, zaczyna równomiernie i szybko potrząsać głową na boki, wyciągać się z siebie i układać wokół siebie jedwabną nić w kształcie „ósemki” przez 3 -4 dni. Czy nadal jesteśmy zmęczeni w pracy?! Aby gąsienica utkała kokon ze złotych nici, musi „owinąć” około 24 000 razy! W samodzielnie stworzonym kokonie gąsienica jedwabnika staje się poczwarką, a po 2-3 tygodniach zamienia się w motyla i wylatuje z tej fantastycznej struktury - piękna i wolna. Jeśli jej nie zabiją! Jedwabnego kokonu nie można po prostu wziąć i rozwinąć: nici w nim są ściśle sklejone. Czekanie, aż larwa wyłoni się z kokonu, również nie wchodzi w grę. Ona rozerwie całe włókno! Aby oddzielić połączone nici, kokony wraz z żywymi larwami wrzuca się do wrzącej wody. I tyle, drogie kobiety, kiedy cieszymy się miękkością jedwabnych ubrań, przez chwilę pamiętamy, za jaką cenę zostały one uzyskane. Co ma z tym wspólnego motyl jedwabnik? A poza tym, jeśli chcę „dojrzeć” i wylecieć w życie jako cudowny motyl (stać się DOJRZAŁĄ osobą), to pracuję niestrudzenie, kręcę głową (MYŚL poprawnie) i przystępuję do pracy nad stworzeniem wolnego SIEBIE! Regularnie przyjmuję pomoc z zewnątrz (Bóg, Siła Wyższa, inni ludzie), WSZYSTKO to przepuszczam przez serce i duszę i WYCIĄGAM Z siebie lekarstwo, jak gąsienica w ciężkiej pracy - zawijam się w kokon ze złotych nici,zachować SIEBIE w środku – najcenniejszą istotę! Ja. I kochani, odlećmy zanim się „ugotujemy”! Jest we mnie wszystko, czego potrzebuję do szczęścia i dobrego samopoczucia – mądrość, miłość, wiara, intuicja – wystarczy, że się „zaktywizuję”. To ogrom pracy umysłowej. Czasami o wiele łatwiej jest żyć z kimś przywiązanym i narzekać na swój nieszczęśliwy los. Od czego zacząć leczenie ze współuzależnienia? Popraw swoje myślenie! Jak myśleć poprawnie? Myślenie jest procesem wolicjonalnym. A wola to moja intencja myślenia w określonym kierunku. Łańcuch rozumowania prowadzi albo do działań konstruktywnych, albo odwrotnie, do destrukcyjnych. Aby aktywność umysłowa odniosła sukces, przede wszystkim trzeba posiadać wiedzę na temat problemu. Poszerzaj swoją świadomość, zadaj sobie wiele pytań – w zależności od sytuacji: CZEGO tu nie rozumiem? Czy dzieje się to inaczej? Jak radzili sobie z tym inni ludzie? Im więcej informacji na drażliwy temat, tym lepiej. I tak to działa – człowiek albo jest gotowy wpuścić do głowy NOWĄ wiedzę i na jej podstawie będzie budować logiczne łańcuchy, albo w dalszym ciągu kieruje się starymi dogmatami, które kiedyś „włożyły” mu do głowy – rodzice, środowisko , społeczeństwo itp. Sztywność psychiki, gdy dana osoba NIE chce początkowo myśleć inaczej. Co to jest choroba? Jest to każde odchylenie organizmu od stanu normalnego, zarówno w ciele, jak i w psychice. Z czego składa się człowiek? Ciało fizyczne, emocje, myśli, instynkty. Jeśli boli ciało fizyczne, to doskonale rozumiemy, że jeśli „swędzi, boli, kłuje”, oznacza to, że coś jest nie tak! A kiedy w mojej głowie krąży krążący taniec myśli, pomieszanie wniosków, kiedy jestem zły, płaczę i krzyczę, kiedy jestem wyczerpany i nieszczęśliwy, to znaczy, że z moimi uczuciami i psychiką TEŻ nie jest w porządku. Zrozum, że nie mam kontaktu ze sobą! Całkowita nierównowaga wszystkich systemów - ciała, psychiki i duszy. Nasza świadomość wydaje polecenia podświadomości. Podświadomość szuka opcji! To tak, jakby minister otrzymał instrukcje od króla. Dobrze byłoby, gdyby król był mądry i dawał przydatne instrukcje, ale zdarza się też, wręcz przeciwnie, że król jest „nagim” pacjentem, a podświadomość nieśmiało stawia opór krótkimi „błyskami”, dając sygnały. Ale nie słyszymy. I często, ogólnie rzecz biorąc, świadomość i podświadomość są w konflikcie. Tutaj niedaleko do zamachu stanu (lub szpitala psychiatrycznego). Dlatego musisz nauczyć się „zaprzyjaźniać się” ze swoją mądrą podświadomością, „odsunąć” na razie swój chory umysł i zadać mu (podświadomości) główne pytania: Gdzie trafiłem? Co się ze mną dzieje? Jakie opcje są dla mnie dostępne? I jak zacząć żyć „DLA SIEBIE” i dla własnej korzyści? Jak mogę sobie pomóc? I niech ona (podświadomość) myśli! Istnieją pojęcia „pierwszej pomocy” i „nagłości”. Jaka jest różnica? „Pogotowie” to służba ratownictwa medycznego, kierowana do osób, których życie i zdrowie jest zagrożone, natomiast „Pogotowie” to usługa polegająca na udzielaniu pomocy pacjentom, którzy ze względów zdrowotnych potrzebują szybkiego leczenia – PO przybyciu karetki, ale w w tym samym czasie ich życie nie jest już zagrożone. A potem przychodzi „terapia podtrzymująca”, czasami do końca życia, jeśli nie chcesz nawrotu. Rozpocznijmy więc proces uzdrawiania w sobie modlitwą! Gąsienica rozpoczyna swoją trudną pracę. Na receptę (którą każdy współzależny musi sobie wyrobić) podaję następujące „leki”, które mi pomogły: Co obejmuje „pierwsza pomoc” Tabletka nr 1. Najbardziej gorzka, jednorazowa i TRUDNA do przełknięcia: AKCEPTACJA sytuacji w swoim prawdziwym świetle. Pokora. Jak wiele lat temu z goryczą powiedziałem do siebie: „O mój Boże, jestem ŻONĄ alkoholika i jestem WSPÓŁUZALEŻNIONA!” Jak trudno było mi się pogodzić z faktem, że tak się złożyło, że TAK piękna i mądra wyszłam za mąż NIE za ministra, artystę i dyplomatę, ale za alkoholika, który jest w 3. krytycznym stadium choroby i umiera przed moimi oczami. I ja? A ja – wyczerpany i nieszczęśliwy – wtedy wyjębieługa z rozpaczy, potem krzyczę z bezsilności, biegnę po rozwód, potem ratuję męża, próbuję na siłę leczyć, zabieram go do klinik odwykowych itp. I dopiero gdy przyszła mi otrzeźwiająca jasność (po wielu stronach pisanego pamiętnika), powiedziałem sobie: „Zamykam „biuro reklamacji” – w stosunku do mnie i „biura służb ratunkowych chcących utonąć” ” – w stosunku do męża, a zamiast tego piszę ogłoszenie – NIE jestem ofiarą okoliczności. Jeśli znalazłem się w takiej historii życia i/lub sam stworzyłem tę sytuację (nie wiem dlaczego, ale stało się to niechcący, z głupoty, z niewiedzy itp.), ale W JAKIŚ sposób ją stworzyłem i też mogę Zmień to . Z Bożą pomocą, z pomocą innych ludzi, dam radę!” Przestaję się nad sobą użalać – tak, mnie też się to przydarzyło, „co jest typowe” – jak powiedział z filmu wujek Mitya. Wyjdę. Jeśli cierpię, oznacza to, że UCZĘ się współczuć sobie! Jak ważne jest okazywanie współczucia! My, kobiety, możemy reagować z większym zrozumieniem i współczuciem wobec innych. Oznacza to, że musisz zadać sobie pytanie – DLACZEGO NIE MOGĘ z należytą troską leczyć osoby, która teraz cierpi – SIEBIE. Podejdź do lustra i zapytaj – CO MOGĘ zrobić dla Ciebie (czyli siebie), żeby było choć trochę lepiej? Jak mogę choć trochę złagodzić ból? No chociaż o 1 stopień... Porozmawiaj ze sobą - w krytycznym momencie przed lustrem, niczym dziewczyna Anna z filmu, powinna była zrobić to przede wszystkim - okazać współczucie sobie, a nie użalać się nad sobą „nieszczęsny” artysta-podrywacz. Trzeba ŻYĆ własnym ŻYCIEM, zgadzam się z tytułem filmu, a nie oglądać cudze i próbować je POPRAWIAĆ. Tablica nr 2 Modlitwa. Braj nieograniczoną liczbę razy dziennie i nawet w nocy. Po tym, jak otworzyłem MOJE oczy na tę sytuację, szczerze i z całkowitą bezsilnością zwróciłem się do Pana, całkowicie oddając siebie i swoją sytuację w Jego ręce. Panie Wszechmogący, wysłałeś mnie na Ziemię w takiej roli i pozwoliłeś, aby wszystko się wydarzyło, pozwoliłeś, aby się wydarzyło, pomóż mi i wydostań się. Prowadź mnie i daj mi wszystko, czego potrzebuję, aby rozwiązać problem. Tablet nr 3 (kompleksowy). Ponowne połączenie się ze sobą! To jest najważniejsze! Taki jest cel wyzdrowienia z uzależnienia – przywrócenie osobistej dojrzałości i zbawienie duszy. Opcji i metod jest wiele. Przedawkowanie NIE jest możliwe, kumuluję wszystkie 3 mocne strony osobowości: fizyczną, umysłową i moralną. Jak w piosence: „Jak biały łabędź – stoję na jego skrzydle…”. Tutaj, jak powiedział Epikur, „bierzcie nici z pokrzywy, lekarstwo z piołunu”. Weź wszystko i „przewiń” w kokon! Moje „pigułki” wymienię na: - na poprawę kontaktu z ciałem: joga, ćwiczenia oddechowe, taniec brzucha, pływanie, spacery; - kumulować siły psychiczne: prowadzenie pamiętnika (setki stron zapisanych i wypełnionych łzami!); Kim jestem ? – „odkopywanie” mojej natury poprzez astrologię, numerologię, psychologię; Szukam odpowiedzi na pytania: jakie uczucia we mnie kłębią się? - Wybaczam sobie, mojemu mężowi, Bogu, moim rodzicom, zwłaszcza mojemu ojcu; - Pozbywam się złości, urazy, poczucia winy, strachu, dumy, samotności - Zwiększam poczucie własnej wartości; Czy chcesz najłatwiejszego i najszybszego sposobu? – rób codziennie coś, co zwiększa Twoją samoocenę i nie rób czegoś, co wręcz przeciwnie, obniża MOJĄ opinię – O SOBIE. _- Myślę (SPRÓBUJ!) pożytecznych myśli, a nie jak powiedziała Małpa z kreskówki „38 papug” - „jeśli będziesz myśleć o tej samej myśli przez długi czas, możesz zachorować”. I po prostu czuję się lepiej! Daję sobie pozytywne afirmacje na dzień – potężne lekarstwo, które można „brać” każdego dnia – rano i wieczorem, a jeszcze lepiej podczas lunchu. Nie ma przeciwwskazań! - Szukam i z wdzięcznością przyjmuję pomoc innych osób - lekarzy, psychologów i czerpię z doświadczeń innych osób - Odwiedzam grupy samopomocy dla współuzależnionych krewnych alkoholików, fora internetowe - Czytam artykuły, książki . Przyjmuję - przetwarzam - przewijam - przeżuwam - przesiewam - wyrzucam - odkładam - ... - dla moralnej, duchowej siły: modlitwa i apel do Boga i Wyższej Jaźni; - Biorę jednego z najpotężniejszychoznacza, moim zdaniem, uzdrowienie ZE WSZYSTKICH smutków - MOC jednego dnia. Każdy dzień jest wyjątkowy i nie podlega zwrotowi ani wymianie. Żyj każdym dniem na swoją korzyść Bez względu na pogodę, zachowanie innych i inne okoliczności, zmuszaj się do utrzymywania dobrego nastroju! Spraw sobie dobre samopoczucie. Zawrzyj ze sobą umowę na codzienną realizację. Żadnych świąt i weekendów. I nie daj się zawieść! Wszystko pomoże, jeśli POMYŚLISZ – ZROBISZ TO – DLA SIEBIE. Co można zaliczyć do „pomocy doraźnej” – „Aktywuj” miłość własną Posłuchajmy C. Chaplina: „Kiedy zacząłem kochać siebie, zrozumiałem, że melancholia i cierpienie to tylko sygnały ostrzegawcze, że żyję wbrew własnej prawdzie! . Dziś wiem, że to się nazywa autentyczność.” Istnieje również OGROMNA liczba opcji form i metod miłości własnej. I to NIE jest egoizm, ale aktywna troska o siebie! W nawiązaniu do zaistniałej sytuacji warto przypomnieć termin „wypalenie emocjonalne”, które coraz częściej spotykane jest w życiu zawodowym, jednak jego istotą jest to, że człowiek oddaje DUŻĄ część swoich zasobów: energii, czasu, pracy i zwrot jest znikomy. W rezultacie pogarsza się jego sen, apetyt, zdrowie, nastrój i następuje całkowita utrata sił. Kiedy dana osoba pracuje tylko dla „wyjścia”, wówczas jest „pozbawiona energii”. Żaden najfajniejszy samochód tej marki nie będzie jeździł bez czego? Brak paliwa! To będzie po prostu droga góra metalu, to wszystko. Bardzo często kobieta w rodzinie (niekoniecznie tam, gdzie jest osoba niesamodzielna) pomaga swoim bliskim (dzieciom, mężowi, starszym rodzicom itp.), wydając wszystkie swoje siły psychiczne i fizyczne, nie tankując swojego „baku paliwa”. I do czego to prowadzi? Do całkowitego wyczerpania. A kobieta musi mieć energię! W tym przypadku proponuję wyobrazić sobie, że od kobiety jest jakby rura zasilająca na zewnątrz, skierowana na innych (krewnych, kolegów), z której „płynie”: pomoc fizyczna. , uczestnictwo, porady itp. . Pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, to zakręcić kran! (umysłowo). To wszystko - wypadek na sieciach ciepłowniczych! Przestań (przynajmniej na chwilę) pomagać innym i zadbaj o siebie, jeśli czujesz, że dajesz znacznie więcej, niż otrzymujesz. Nawet jeśli życie to kompletny bałagan, znajdujemy czas i robimy listę tego, co „ładowuje moją baterię”. „Co ładuje mnie energią, relaksuje i sprawia przyjemność?”: aktywność fizyczna, sport, kreatywność, masaż, czytanie, śpiew, herbatki ziołowe – WSZYSTKO! „Wyciągnij” z listy to, na co cię stać i zrób to! Włącz te przyjemności do swojej codzienności. Jak w dowcipie: „Zarzucają mi, że żyję dla własnej przyjemności. Przepraszam, ale dla czyjej przyjemności mam żyć? LEKI, gdy jesteś chory, należy zażywać codziennie. Najważniejsze to zacząć i nie szukać wymówek. I każdego dnia na koniec dnia napisz sobie opisową pochwałę za to, co zaplanowałeś - i zrobiłeś! A do „diety” stale dodajemy nowe dania! Codziennie robię to, co lubię i uzdrawiam swoje ciało i psychikę... Inaczej się uda, jak pisze o leniwej dziewczynie Aglaya Dateshidze: „Dawno, dawno temu była sobie dziewczynka. Marzyła o nauce tańca, ale zbyt wolno szła do celu, bo była leniwa. Kiedyś było tak, że wstawał o 7 rano, budził dzieci, odprowadzał je do szkół i przedszkoli, ładował zmywarkę, rozładowywał pralkę, biegał do sklepu, gotował obiad, trochę pracował, słuchał. wieczorem do męża, sprawdzić zadanie domowe, wieczorem przeczytać książkę, wytrzeć podłogę. A potem czołga się do łóżka i lamentuje: nigdy nie tańczyła. Leniwy, to pewne! Ale nie jesteśmy leniwi, prawda? Kolejną formą pomocy w sytuacjach kryzysowych są grupy samopomocy Al-Anon. Świetnie, jeśli w Twoim mieście istnieją „żywe” grupy współuzależnionych (żony, matki) alkoholików. Znajdź spotkania i uczęszczaj na nie! Albo przynajmniej w Internecie. Wszyscy tam znaleźli się w podobnej sytuacji i nie trzeba nikomu nic tłumaczyć, bo inni ludzie nie tylko Cię nie zrozumieją, ale też dadzą głupią radę, co jeszcze pogorszy sprawę ALE! Chciałbym bardziej szczegółowo omówić działalność tych społeczności, ponieważ grupy mogą istniećjako lek ratujący życie, a wręcz przeciwnie, powiedziałbym - odciągać od wyzdrowienia, jeszcze bardziej przywiązując żonę i matkę do alkoholika. Bądź ostrożny! W działalności niektórych grup dostrzegłem 2 szkodliwe koncepcje, które w moim osobistym przekonaniu wcale NIE przyczyniają się do wyzdrowienia i moim zdaniem NIEprzydatne jest uczestnictwo w nich! Szczerze mówiąc, uciekałem od niektórych TAKICH grup. Pierwsza koncepcja: „Bóg wytrwał i nakazał nam”. Wszelkie wsparcie polega jedynie na tym, że trzeba modlić się przez kilka dni i nie narzekać na swój los. Oczywiście trzeba się modlić – zarówno za siebie, jak i za członków rodziny, oczywiście, zaakceptuj swój Los, ale jeśli osoba zależna (mąż lub syn) codziennie wylewa Ci na głowę bzdury, wpada w szał, sprzedaje wszystko z domu, a nawet czasami bierze udział w napadzie, nie, przepraszam, tu trzeba zachować się inaczej, a taka grupa pomoże tylko szybciej dostać się do szpitala psychiatrycznego lub do grobu. Same modlitwy tu nie pomogą. Powiedziałbym, że jest to zbyt religijna koncepcja Domostrojewskiego bez zrozumienia istoty choroby alkoholizmu (narkomanii). 2-ga szkodliwa koncepcja: przy jakimś Ośrodku Rehabilitacji dla Osób Uzależnionych utworzono grupę samopomocy dla krewnych alkoholików (narkomanów) i ogólnie rzecz biorąc, celem jej pracy jest to, aby ci krewni na wszelkie możliwe sposoby przekonali alkoholika do podjęcia decyzji udać się do tego Centrum na leczenie i oczywiście, aby TYMI krewni zapłacili za jego roczny pobyt w tym ośrodku lub dłuższy. Te 2 stanowiska moim zdaniem całkowicie zaprzeczają oddzieleniu się od alkoholika, a po prostu kontynuują ideę ratowania go na siłę – KOSZTEM siebie. I nie trzeba go ratować wbrew jego woli! Jedyną osobą, za którą mogę być odpowiedzialny, jestem JA. A jeśli zrobimy dla drugiego to, co on sam powinien zrobić lub nauczyć się robić, to znaczy, że go krzywdzimy i „utopiszmy się” jeszcze głębiej. Tak jak nie możemy na przykład oddychać, wstydzić się czy radować się z powodu kogoś innego, tak nie możemy leczyć na jego miejscu. A tolerowanie wybryków osoby pod wpływem alkoholu i narkotyków oznacza służenie jej chorobie i nic więcej. Dlaczego osoba współuzależniona w ogóle powinna uczęszczać do grup samopomocy? Celem wizyty NIE jest zmiana alkoholika, wobec którego jestem bezsilna, ale znalezienie sił i wsparcia, aby: - ​​uporządkować się, skorygować wypaczony sposób myślenia i niezdrowe zachowanie, poprawić swoje życie i oddzielić się siebie od osoby uzależnionej. Odzyskaj siebie – siebie! – uspokój zszargane nerwy, zrozum swoje potrzeby, pragnienia, zwróć uwagę na swoje życie, naucz się budować nowe granice psychologiczne. Idź tam nie ze względu na alkoholika, ale dla siebie! - nauczyć się traktować osobę niesamodzielną jak pacjenta, a jednocześnie oddzielać osobowość tej osoby od jej choroby. Naucz się traktować osobę z szacunkiem, a jeśli chodzi o chorobę, patrz na wszystko realistycznie. Naucz się mówić „nie” zarówno lekkomyślnemu zachowaniu alkoholika, jak i swojemu. Osoby współuzależnione często zachowują się jak szalone w odpowiedzi na zachowanie osoby uzależnionej. Mają takie desperackie załamania i szalone kroki pod wpływem złości, rozpaczy czy strachu. Wiem, bo sam się tak zachowywałem! Naucz się przeważać nad emocjami, a nie odwrotnie. - zrozumieć, że każdy dźwiga swój własny ciężar. I nie musisz być w tej samej „grze” z alkoholikiem (narkomanem), próbując ponieść jego ciężar odpowiedzialności za siebie. Naucz się „twardej” miłości do osoby, która może być po prostu zbawieniem. Zwłaszcza jeśli korzysta z niego Twoje nastoletnie dziecko. Trzeba rozwijać w nim odpowiedzialność za swoje czyny i życie w ogóle, a nie ulegać infantylizmowi. Skoro grupy samopomocy zawierają TAKIE życiodajne i polepszające zdrowie koncepcje, to jest to ważne wsparcie i taka „pigułka”. należy przyjmować - przynajmniej raz w tygodniu, miesiącu. Powiedziałbym, że pójście tam oznacza utratę zdrowego rozsądku. Każdy człowiek potrzebuje drugiego człowieka, człowiek jest „zwierzęciem” społecznym. We wspólnocie osób współzależnych ludzie szczególnie potrzebują drugiego człowieka – uzdrawiają „ze sobą”, adoptując +79502475881.