Kiedy nauczyciele zauważają, że dzieci samookaleczają się na rękach lub nogach, ze strachu zaczynają „coś robić”, zawstydzać je, obwiniać je lub ignorować to, co zobaczyły. Czasami, z własnego doświadczenia, dają rady, które nie działają: „Przestań to robić”, „Wszystko się ułoży”, „Jakie możesz mieć problemy, i tak wszystko będzie dobrze”, „Co za koszmar” itp. . „Nacięcia”, które widzisz na zewnątrz, to wierzchołek góry lodowej, którą zauważyłeś i jest to doświadczenie, z którym dziecko nie jest w stanie samodzielnie sobie poradzić. Aby zrozumieć powód, dla którego dziecko to zrobiło, potrzebujesz zaufania i czasu. Dzieci, które dokonują samookaleczenia, nie zakasują rękawów, żebyście to zobaczyli; ukryją to przed wami. Jeśli to widzisz, staraj się być wsparciem i wsparciem dla dziecka. Jak zareagować: - Nie ma potrzeby wyciągać żadnych wniosków. Chodzi o to, że nie wiadomo, co skłoniło dziecko do takiego zachowania. Ponieważ my, dorośli, mamy duże doświadczenie, możemy sobie wiele rzeczy wyobrazić, a to wszystko jest tylko nasze i nie ma nic wspólnego z dzieckiem – Zapytaj. Zadaj pytanie „Czy chcesz o tym porozmawiać?” „Chcę Cię wesprzeć, jeśli chcesz, możemy o tym porozmawiać, kiedy będziesz gotowy”, „Może masz jakieś trudności lub problemy?” Samookaleczenie nie jest powodem do publicznego potępienia lub zawstydzenia. To wołanie o pomoc, pomóż jeśli możesz, jeśli nie, przekieruj - poinformuj rodziców. W zależności od sytuacji musisz powiedzieć rodzicom, co zauważyłeś i uprzedzić dziecko, że powiesz rodzicom. - Czy jest ktoś, komu może o tym powiedzieć? „dziewczyna, chłopak, brat, siostra, krewny, godny zaufania dorosły itp.” – Radzę udać się do psychologa, psychiatry. Jeśli dziecko nie ma zaufania do szkolnego psychologa, poleć innego. Istnieją ośrodki pomocy społecznej i psychologicznej, w których można udzielić bezpłatnej porady i fachowej pomocy. To będzie dla Ciebie wielkie wsparcie, że zaakceptujesz i będziesz wspierać dziecko w jego trudnościach i doświadczeniach; być może może Ci się to wydawać „drobnością”, ale dla niego (niej) jest to wsparcie.