Od autora: Kontynuując dyskusję o możliwościach terapeutycznych i głównych obszarach praktycznego zastosowania arteterapii, można zapoznać się z kolejnym jej obszarem - maskoterapią w średniowieczu, w masce podczas karnawału oznaczało chwilowe wyrzeczenie się własnej twarzy, osobowości i standardów moralnych. We współczesnym świecie, pełnym stresu, urazów psychicznych, konfliktów, często zmuszonych do spełniania oczekiwań innych, wiele osób żyje w niewidzialnej, symbolicznej masce. Główne znaczenie maski polega na tym, że ukrywa ona prawdziwy wygląd człowieka, chroni go, odwraca od niego uwagę, a jednocześnie oszukuje innych. Jednocześnie poczucie bezpieczeństwa osoby noszącej „maskę” jest fałszywe. W swojej praktyce psychologicznej często spotykam się ze stwierdzeniem: „Noszę „maskę”, nie mogę być sobą”. Zdejmowanie „maski” i bycie sobą to jeden z terapeutycznych pomysłów pracy z maską. Z drugiej jednak strony maska ​​często kryje w sobie inną część naszego Ja, tę wymagającą ochrony. Na przykład pod maską „Chuoligana” można ukryć bardzo wrażliwą naturę, a pod maską „Dobrego Człowieka”, który spełnia każdą prośbę - samowolę i niezależność. Zatem kolejną koncepcją terapeutyczną jest to, że zapoznając się ze swoją maską, patrząc na nią z zewnątrz, człowiek może zrozumieć i poczuć, jaką część siebie chroni. Uświadomiwszy sobie i zaakceptowawszy np. swoją bezbronność, samowolę i niezależność, osoba w dalszej pracy z psychologiem zdobędzie doświadczenie budowania nowych granic w relacjach z innymi ludźmi. Wykonanie maski jest częścią procesu terapeutycznego i transformacji. Od czasów starożytnych do współczesności artyści tworzyli maski z różnych materiałów: – kory drzewnej, drewna, tektury; – trawa, futro, kości; – glina i gips; – metale, kamienie, muszle; – prawdziwe głowy zwierząt itp. W arteterapii maski wykonuje się z opatrunków gipsowych nakładanych na twarz. Kiedy leżysz przykryty ciepłym kocem i czujesz bliskość drugiej osoby nakładającej maskę na Twoją twarz, pojawia się poczucie bezpieczeństwa i zaufania do otaczającego Cię świata, już sam moment zdjęcia maski z twarzy jest bardzo ciekawy. U wielu „powoduje to poczucie odrodzenia i zmartwychwstania, jak gdyby otrzymali nowe życie”. Zdjęta z twarzy maska ​​jest malowana, a uczestnicy pracują z nią w grupie. Wymieniają się maskami i przymierzają je, a później tworzą nowe. Czasami zadziwia Cię różnorodność symbolicznych masek! Przez lata mojej pracy nie widziałem ani jednej identycznej. W działaniach rytualnych główną funkcją maski jest transformacja i reinkarnacja esencji człowieka, stworzenie określonego obrazu (zwierzę, przodek, duch, bóg). ) i działanie odrodzonego na rzecz tego obrazu Zatem w terapii każdy uczestnik może spędzić trochę czasu w innej, nietypowej dla niego roli życiowej. Na przykład nieśmiała osoba może nosić maskę „Prześladowcy”. To szansa na spojrzenie na siebie z różnych stron, które nie były wcześniej badane, zaakceptowanie tych stron siebie i nadanie im prawa do życia. W połączeniu z metodami dramy, maskoterapia umożliwia przeżycie nowych uczuć i wrażeń, których nie ma identyfikować się w inny sposób, zakładając na siebie maskę „Wojownika” lub „Króla” i odgrywając te role w dramatycznym przedstawieniu stworzonym przez samych członków grupy, człowiek zyskuje tu nowe doświadczenie życiowe – doświadczenie poczucie siły, pewności siebie, wolności. A co bardzo ważne, będzie mógł wykorzystać to doświadczenie w prawdziwym życiu. Autorką artykułu jest Larisa Pavlenko – praktykująca psycholog, dyrektorka i czołowa specjalistka ośrodka kompleksowej pomocy psychologicznej Antis, terapeutka gestalt, superwizorka i specjalistka. trener Moskiewskiego Instytutu Gestalt (MGI), certyfikowany specjalista terapii skoncentrowanej na ciele (Bodynamika), członek Białoruskiego Stowarzyszenia Psychoterapeutów. Wykorzystana literatura: S. Jennings, A. Minde. Sny, maski, obrazy. Warsztaty arteterapii / Wydawnictwo M.: EKSMO-Press, 2003.