W naszym życiu często zdarza się, że obok nas znajdują się zupełnie nieodpowiednie osoby. Wciąż na nowo wybieramy mężczyzn i kobiety, którzy zupełnie do nas nie pasują, a potem cierpimy, obwiniamy ich i siebie, cierpimy i zadajemy sobie bez końca pytanie: „Dlaczego?” i po co?" Ale tak naprawdę, dlaczego? Wydaje się, że człowiek może przenieść swoją miłość na prawie każdą żywą istotę. Podejrzewam, że dotyczy to także rzeczy nieożywionych. Bardzo często w naszej wyobraźni tworzymy obraz, który nam się podoba, a potem nakładamy ten obraz siebie na osobę jak maskę i wtedy właśnie ten obraz kochamy, nie zauważając stojącej pod nim żywej osoby. Bo spotkanie prawdziwej, a nie wyimaginowanej osoby może być przerażające, trzeba też być przy nim osobą, zaakceptować go takim, jakim jest, zaakceptować siebie, wejść w interakcję, zrozumieć, poza tym nie jest tak łatwo kochać żywą osobę jak image, który stworzyliśmy sami i pasuje nam idealnie. Jednocześnie każda osoba może ukryć się za maską, ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami, najważniejsze jest to, że nawet nie chcemy znać tej osoby. Po co? Mamy wspaniały wizerunek! To prawda, że ​​​​nasz wybrany na tym obrazie często nie jest zbyt wygodny - prędzej czy później będzie chciał odetchnąć powietrzem. Okazuje się, że im mniej znasz osobę, im mniej z nią współdziałasz, tym łatwiej jest ją kochać jego. Można nawet taką miłość odłożyć na półkę i podziwiać, wzdychać i cierpieć przez całe życie... I nie można powiedzieć, że ktoś, kto kocha uczucia, nie jest prawdziwy, wydaje mi się, że uczucia, jeśli powstają w duszy, są zawsze są prawdziwe, oczywiście mogą mieć różną głębię i intensywność... ale mogą praktycznie nie mieć żadnego związku z prawdziwą osobą. Ale tę maskę można nakładać na różne osoby przez całe życie i nigdy w rzeczywistości nie rozpoznać żadnej z nich... Ale jeśli ktoś ma to szczęście, że zakocha się w prawdziwej osobie, a nie w jej wizerunku, ryzykuje, że dowie się wiele o on i oni sami, wtedy zaczyna się to, co najciekawsze, bo często nie da się nawet zrozumieć, co dokładnie w człowieku kochasz, bo kochasz w nim wszystko, a często też rzeczy, o których jakoś nie ma zwyczaju pisać w poezji, wydaje się to zbyt banalne... I jeszcze jedno, wtedy staje się strasznie oczywiste, że tej osoby nikt nie zastąpi. Bo nie ma już drugiego takiego. I nie możesz być taki sam, jak jesteś obok tej osoby z kimkolwiek. Myślę, że spotkanie i zakochanie się w prawdziwej, żywej osobie zdarza się bardzo rzadko, a jeśli masz tak bajeczne szczęście, zadbaj o swoją miłość. Po prostu się nią opiekuj... (Ilustracja: Rene Margrit „Kochankowie”")