W tej serii artykułów badam perfekcjonizm jako zjawisko mające silny wpływ na życie człowieka i jego relacje. Perfekcjonizm ma wiele definicji. Jedną z nich można interpretować jako wewnętrzne przekonanie danej osoby, że istnieje pewien wynik idealny, najlepszy z możliwych i że taki wynik należy osiągnąć (i to najlepiej natychmiast), w przeciwnym razie działanie nie będzie miało sensu cecha perfekcjonistów: niska samoocena, która objawia się brakiem wiary w siebie i swoje możliwości; stara się spełniać wysokie standardy w jakiejkolwiek działalności; długotrwałe myślenie o jakichkolwiek decyzjach; tendencja do „zaczynania od zera”; nadmierna koncentracja na szczegółach i nadmierna odpowiedzialność wobec innych ludzi; złość i irytacja ze strony „nieidealnych” ludzi, okoliczności, działań, myślenia „czarno-białego” - wszystko albo nic Taka obsesja na punkcie doskonałości stwarza dla człowieka poważne problemy, zarówno w życiu osobistym, jak i w działalności zawodowej kształtowanie myślenia perfekcjonistycznego u dziecka rozwija się w odpowiedzi na zachowania rodziców i metody rodzicielskie. Długotrwały pobyt dziecka w nieaprobującym środowisku kładzie podwaliny pod pojawienie się takiej cechy charakteru, jak perfekcjonizm. Tylko dzieci w rodzinie lub pierworodne są zagrożone. Do tej grupy zaliczają się także dzieci, których rodzice wyznają autorytarny styl wychowania, w którym stawiane są dziecku wysokie wymagania i oczekiwania, surowa dyscyplina i brak wsparcia emocjonalnego, a także gdy sami rodzice są perfekcjonistami. Na przykład ciągły brak akceptacji i uznania ze strony rodziców może jeszcze bardziej spowodować, że człowiek nie będzie w stanie odczuwać radości i przyjemności z pracy oraz zauważać osiągniętych wyników i sukcesów. Brak możliwości odpoczynku i relaksu w życiu dorosłym może wynikać z rygorystycznego, autorytarnego stylu rodzicielskiego, w którym ustanowiono nad dzieckiem superkontrolę. Ciągła ocena, krytyka, wyśmiewanie i potępianie przyczyniają się do rozwoju uzależnienia od opinii innych ludzi i niskiej samooceny. szacunek. Jeśli przejaw miłości i przywiązania do dziecka przez znaczące dorosłe postacie zależał od wyników jego działań, to w przyszłości takie dziecko jest podatne na strach przed intymnością, autonomią lub symbiotyczną fuzją w związkach, do czego prowadzą takie dysfunkcyjne wpływy rodziców wytworzenie u dziecka stabilnych mechanizmów obrony psychologicznej, takich jak rozszczepienie, wyparcie, zaprzeczenie, dystansowanie, pierwotna dewaluacja, identyfikacja projekcyjna, unikanie i wyobcowanie, regresja i intelektualizacja, prokrastynacja, „nadmierna mobilizacja”. Na tle tego istnieje tendencja do przejawiania się tendencji perfekcjonistycznych, które następnie utrwalą się w charakterze i zachowaniu dziecka, kształtując jego osobowość.