Z pewnością nie raz widziałeś wezwania „Bądź sobą, a wszystko ci się ułoży”. Brzmi kusząco, ale dla osoby, która nigdy nie była sobą, jest to całkowicie niezrozumiałe lub bardzo abstrakcyjne. Jak kulisty koń w próżni. Jaka jest różnica między „być, jestem” a „nie być, nie jestem”? Jeśli „nie jestem”, to życie toczy się w desperackim poszukiwaniu kogoś, kto potwierdza osobę, jej istnienie, jego sens samego siebie. Człowiek nie widzi siebie, nie rozumie - ale jednocześnie odczuwa niepokojące impulsy z głębi swojej duszy. „Gdzie ja trafiłem? Kim są ci wszyscy ludzie? Jak tu przetrwać”? To straszne, gdy nie masz samodzielności, kulisz się z przerażenia i zamykając oczy, skaczesz gdzieś - nie wiesz, gdzie skończysz i co z tego wyniknie. Będziesz miał szczęście lub pecha. Błąkając się w napięciu i samotności w ciemności, nieświadomy ani kierunku, ani siebie - desperacko czekając na kogoś, kto zobaczy i powie - jesteś tam, widzę cię. Ale to zawsze nie wystarcza do życia „nie ma mnie”. Zawsze jest to niepokój, gdy ponownie stracisz swoje odbicie w oczach drugiej osoby i ponownie skonfrontujesz się z faktem, że „nie ma mnie tam”. Stąd bierze się uzależnienie. Życie bez dawki potwierdzenia istnienia ze strony drugiej osoby staje się puste i pozbawione sensu. „Nie istnieję” – wykorzystaj mnie, a w zamian potwierdź moje istnienie, uchroń mnie przed grozą samotności. Powiedz mi - co muszę czuć, jaki powinienem być, czego mogę chcieć, a czego nie? „Nie jestem” - człowiek nie istnieje dla świata, doświadcza przepaści między sobą a życiem. Inny staje się jedynie środkiem, narzędziem do krótkotrwałego złagodzenia doświadczenia izolacji od siebie i świata. Z tego rodzą się bezsensowne konflikty, niemożliwe żądania i oczekiwania. Wzajemne wykorzystywanie, które zwiększa wspólną samotność i stwarza bariery dla prawdziwej intymności. Kiedy „ja jestem”, to jest to inny charakter relacji – brak wymagań. To szansa na bycie odpornym i wolnym. Mieć wybór. Kiedy „ja jestem” i „inny jest” – jesteśmy równi, nie wymagamy potwierdzenia siebie od drugiego. W samotności, w której jestem, jest godność i spokój. Możesz żyć z godnością niezależnie od tego, czy jesteś obecnie w związku, czy nie; bez względu na to, co dzieje się w związku. Przyjmuj z godnością wszystko, co życie przynosi. Jest to zupełne przeciwieństwo samotności w pozycji „nie jestem”, która jest jedynie płaszczeniem się w oczekiwaniu na potwierdzenie, że jestem. Osoba w przejściu od „nie jestem” do „jestem” może powiedzieć: „ Dopóki nie stałam się na tyle dorosła, że ​​będę mogła żyć, całe życie czekałam, aż ktoś mnie pogłaszcze i w czyich oczach zobaczę siebie. Wtedy przez krótki czas otrzymam potwierdzenie, że jestem. A wraz z tym jest dużo smutku i, co dziwne, dużo siły, która rodzi się właśnie w tym rozpoznaniu. Przyznanie się przed sobą, przeżycie nowego, jeszcze nie do końca zrozumianego doznania. Zmiany następują stopniowo. Człowiek nieuchronnie musi się do tego przyzwyczaić, osiedlić się na terytorium „Ja-jestem”. To wymaga czasu. Jestem tą stabilnością. Można to porównać do stania na dwóch nogach, a nie czterech. Oczywiście jest to metafora. Metafora tego, jak bycie dorosłym oznacza posiadanie dwukrotnie większego wsparcia. Ponieważ jest to poleganie na sobie. Bonusem jest to, że kiedy „jestem” dzieje się zwykły cud. Osoba odkrywa, że ​​może czegoś chcieć – w przeciwieństwie do „nie jestem”, w którym nie ma jasnego, stabilnego poczucia siebie. W „Ja nie jestem” człowiek jest jedynie pustym naczyniem na oczekiwania innych ludzi, wyobrażenia innych o sobie, funkcją zaspokajania potrzeb innych. Odkrywanie siebie w „Jestem” to niesamowita podróż do innego układu współrzędnych otwiera zupełnie nowe horyzonty życiowe, relacje. Relacja „ty jesteś” – „ja nie jestem” jest skazana na zagładę. Spotkanie jest niemożliwe. Relację „nie ma cię” – „nie ma mnie” można utrzymywać latami w oparciu o strach, zazdrość i zależność. Ale jeśli wzmocnisz jednego partnera, rozpadnie się on jak domek z kart. W.