Zarezerwowane miejsce. Zdarzyło mi się dzisiaj rano wracać pociągiem do Moskwy. Jak zwykle wszyscy zostali obudzeni bardzo wcześnie, a ludzie już się zebrali, siedzieli i czekali, aż przyjedziemy. A teraz widzę obok siebie to zdjęcie. Na bocznych siedzeniach jadą dwie osoby – babcia i wnuk, chłopiec, jak później usłyszałem z rozmowy trwającej 9 lat. Więc oto jest. Dziecko prosi o wyjęcie telefonu z torby, aby zadzwonić do domu. A potem próbuje rzeczywiście zrozumieć zawiłości dzwonienia na smartfonie. Babcia rzuca zjadliwe i dewaluujące uwagi na temat tych działań. Wszystko kończy się porażką. Telefon odłożony. Ale babcia nie daje za wygraną, z najsubtelniejszą umiejętnością amortyzacji oznajmia coś o tym, że „jesteś jak trzyletnie dziecko…” I dalej w tekście. Cicho, spokojnie, bez wyzwisk. Wylewa się z niej czysta trucizna dewaluacji. I trafia w cel, bardzo dokładnie. Patrzę na dziecko, och, jak dobrze znam uczucia, których może teraz doświadczyć. Spojrzenie przygasa, spod czoła milczy – już wykształcony lub nadal wykształcony. Zaczyna przygryzać wargi, połykać raz po raz. Ale na twarzy dziecka nie porusza się ani jeden mięsień. Rzeczywiście, mózg dzieci jest już doskonale ulepszony przez fakt, że chłopcy nie płaczą. I w ogóle... Ale dzieci szybko sobie z tym radzą, mija 10 minut, jasna fala emocji opada. Babcia prosi o zdjęcie płaszcza z górnego haka. Chłopiec podskakuje, wspina się, próbuje, próbuje dosięgnąć haka. Płaszcz jest zdejmowany. I, o mój Boże, hak odpadł. Okazuje się, że dłonie dziecka nie rosną tak, jak powinny. A nowa część traci na wartości. Czyste, wyselekcjonowane, nic zbędnego, żadnej miłości, życzliwości i czułości. Tylko żrąca, krystalicznie czysta dewaluacja. Prosto w punkt. I wszystko jest nowe. Patrzę na to dziecko i serce mi się ściska, chcę powiedzieć babci, żeby nie paraliżowała psychiki dziecka, ale... Ona nie słyszy. To taka straszna miłość. Za 20 lat, jeśli będziesz mieć szczęście, ten facet pojawi się na progu mojego biura lub gabinetu moich kolegów. I spędzimy lata na wykopywaniu i eliminowaniu tej babci z azotynów, gdzie do tego czasu mocno się zakorzeni. A my nauczymy Cię kochać siebie i akceptować siebie. Przez lata. Ale to wszystko później. A teraz podróż dobiegła końca. Pociąg przyjechał. Wyszedłem pierwszy.