Niedawno prowadziłam kolejną klasę w Szkole Rodziców Adopcyjnych. Kurs dobiega końca, pozostało już tylko kilka spotkań. Osoby w grupie zdołały się do siebie zbliżyć, niektórzy nawet zostali przyjaciółmi. Przez wakacje straciliśmy tydzień, stęskniliśmy się za sobą. Temat lekcji brzmiał: „Trudne zachowanie dziecka adoptowanego”. Gorący temat, a niektórzy uczestnicy są gotowi kłócić się bez końca „z pianą na ustach”… Na przykład małżeństwo. Pierwsza żona syna nie pozwala mu komunikować się z wnukiem, za którym bardzo tęsknią. Mają duże doświadczenie w wychowywaniu dzieci. Jednocześnie mój mąż ma dość sztywne wyobrażenie o tym, „jak powinno być” i często wszczyna kłótnie w grupie. Zaczęliśmy robić ćwiczenie – omawianie kart z trudnymi sytuacjami w rodzinach zastępczych. Stało się to bardzo gwałtownie. Pojawiło się pytanie: czy można manipulować dzieckiem, dać mu coś, czego nie chce? Powiedz: „Spójrz, ptak odleciał” - i włóż owsiankę do ust. Być może można to zrobić w odniesieniu do dziecka? Ale im starsze dziecko, tym większego szacunku i zaufania potrzebuje ze strony rodziców. Zwłaszcza w okresie dojrzewania. Czy dziecko jest odrębną osobą, którą należy traktować z szacunkiem, czy też jest to „tylko dziecko, moja własność – robię z nim, co chcę”? Jedna z sytuacji: Masza ma 15 lat mieszkam z rodziną od roku. Mama zaczęła zauważać, że brakuje jej kilku rzeczy, myślała, że ​​je gdzieś położyła. Ale potem zdecydowałem się zajrzeć do pokoju mojej córki i znalazłem ich (i kilku innych nieznajomych) pod łóżkiem. Powiedziała do córki z wyrazem: „Nie lubię złodziei!” (Pozostałe sytuacje w kartach też są skomplikowane). Zadałam pytanie: co czujesz w związku z tym, że matka weszła do córki pokój pod jej nieobecność i czegoś tam szukałeś? A potem bez słowa wydała „werdykt”? Zdania były podzielone. Jedna z uczestniczek powiedziała: Zawsze po cichu patrzę na numer telefonu mojego syna (gimnazjalisty), muszę mieć wszystko pod kontrolą! A druga aktywnie broniła swojego stanowiska, że ​​z dziećmi trzeba rozmawiać i komunikować się – wtedy nie będziemy musieli szukać ich tajemnic w telefonach i osobistych pamiętnikach! (Ma trójkę dzieci: naturalną córkę, 12 lat i dwóch siostrzeńców pod opieką – 6 i 9 lat). Mówią, że prawda rodzi się w sporach. Może się nie urodziłem, wychowywanie dzieci to złożony proces, prawdziwa sztuka. Ale w sporach ludzie mogą wysłuchać swoich opinii, a następnie przemyśleć je jeszcze raz. Wtedy ich wizja sytuacji się poszerza, pojawiają się różne rozwiązania, a świat staje się bardziej wieloaspektowy, pełnokrwisty...