Od autora: Co nie pozwala współczesnym rodzicom być spokojnymi i szczęśliwymi? Co spotyka na ścieżce współczesnego rodzicielstwa Coraz częściej młodzi rodzice stają przed problemami związanymi z wychowywaniem dzieci. Jak i kiedy wychowywać, według jakiego systemu, za co należy karać, a do czego zachęcać, jak znajdować w dziecku talent i jak go rozwijać. Nowi rodzice borykają się z brakiem zrozumienia swoich zmartwień i zmartwień, martwią się o dziecko i często, próbując znaleźć właściwe rozwiązanie, łamią dużo drewna. Skąd więc biorą się te pułapki i jak ich unikać? Aby zrozumieć współczesne pułapki, trzeba sięgnąć do historii. Od czasów starożytnych rodzicielstwo jest wiedzą przekazywaną z matki na córkę, z ojca na syna. Opracowano całe rytuały przejścia z jednego stanu do drugiego. Inicjacja, zaręczyny, ceremonia inicjacji na mistrza, spotkania ze starszymi – to wszystko pomogło ustalić, kim jestem, jaką jestem osobą i jakie miejsce w systemie zajmuję. Wiedza i sztuka wychowania przekazywana była z ust do ust usta, czasem w formie rymowanek, zdań, rytuałów i obowiązków. W takim świecie życie układało się krok po kroku i nie wymagało wyboru i podejmowania własnych decyzji. Co jakiś czas następowały rewolucje w edukacji, ruchy w kierunku złagodzenia tego czy innego reżimu, złagodzenia kar i warunków życia. Na edukację, a raczej na metody, wpływało i pozostaje pod wpływem wszystkiego - rewolucje, reżimy gospodarcze i polityczne, rozwój wiedzy pedagogicznej, fizjologicznej, psychologicznej i naukowej w ogóle. W przeszłości sowieckiej byli kształceni najlepiej, jak mogli i najlepiej mogliby. „Najważniejsze, żeby być jak wszyscy” lub „Jaki jestem, taki też jestem” - to prawdopodobnie dwa główne motywy wychowywania dzieci. Autorytet nauczyciela i rodzica był niepodważalny i często motywacją dziecka była magiczna POTRZEBA, ale przez ostatnie 20-25 lat metody, szkoły, nauki i guru wszelkiej maści po prostu spadały na głowy rodziców. A jeśli w przeszłości Związku Radzieckiego istotna była jedna książka Benjamina Spocka, to współcześni rodzice mają z czego wybierać. I tu kryje się kolejna pułapka. Lawina doświadczeń, która spada na współczesnych rodziców, czasami zasypuje niektórych z nich. Próba zrozumienia każdej metody i znalezienia jej wdrożenia zajmuje dużo czasu i pracy. Przestałem studiować i systematyzować współczesne podejścia właśnie ze względu na ich ogromną różnorodność. Dostępność informacji stała się czynnikiem uderzającym dla współczesnych rodziców. Przejdź do wyszukiwarki i wpisz dowolne pytanie związane z rodzicielstwem, na przykład kiedy korzystać z nocnika. Będzie kilka opcji rozwoju wydarzeń. W niektórych przypadkach będą ściśle regulować działania rodziców - co roku muszą siadać na nocniku i jest to obowiązkowe dla wszystkich. Inni powiedzą, że rok to już za późno i trzeba było zacząć od 3 miesięcy (lub tygodni, nie pamiętam dobrze tego stylu). Jeszcze inni będą się spierać o swobodę wyboru samego dziecka, opierając się na jego świadomości (biedne dzieci!). Myślę, że nie zapamiętałem jeszcze wszystkich metod. Dla każdej decyzji będzie wiele uzasadnień, od naukowych po fantasy, od współczesnych po historyczne. Porównają doświadczenia malezyjskich i nienieckich dzieci i jestem pewien, że znajdą biografię faraona i także uwzględnią ją w jednym z argumentów. Ale to tylko nauka korzystania z nocnika! A teraz wyobraźcie sobie młodego ojca i matkę, nowoczesnego, biegle posługującego się Internetem, oczytanego i szczerze chcącego wychowywać prawidłowo i bez przemocy, próbującego znaleźć jedyną właściwą ścieżkę, rozwiązanie, które pomoże im w wychowaniu swoje dziecko bez krzyków i gróźb, będą zmuszeni przewrócić górę literatury, wyrzucić to, co niepotrzebne i wykreślić metody nieodpowiednie dla warunków klimatycznych, ekonomicznych i innych. Titanicowa robota! Albo Syzyfa? I znowu sięgnę do historii naszego kraju. Tak się złożyło, że spokojne, dobrze odżywione, niewojenne lata możemy policzyć na palcach. Taki spokój i sytość zaowocowały – dorośli zaczęli otwierać się emocjonalnie. Powietrze pachniało uczuciami. Nagle okazało się, że nie ma nic ważniejszego niż uczucia i emocje..