Od autorki: Czasem, gdy zachorujemy, rodzice, którzy nie zaspokajali naszych podstawowych potrzeb, nadużywali alkoholu, stosowali przemoc fizyczną, zaczynają nas prosić o wsparcie. „Nie chcę opiekować się moją chorą matką” – Masza przyszła na konsultację z psychologiem z tym pytaniem „Nie wstydzę się, ale otaczający mnie ludzie bardzo mnie oceniają”. niejasny. Nie, życie ich nie rozdzieliło. Mieszkali w tym samym mieszkaniu z matką i babcią. Ale Masza nie pamięta ani jednego dobrego momentu związanego z matką. Mama uwielbiała pić. Z biegiem czasu jej miłość do alkoholu przerodziła się w uzależnienie od matki Maszy, które trwało aż do dwóch tygodni. Z biegiem czasu zamieniły się w miesiące ciągłego picia. Ale nawet na trzeźwo matka nie poświęcała dziewczynie zbyt wiele uwagi, nie rozmawiała z nią, nie komunikowała się, nie bawiła się, nie chodziła na spacery. To wszystko sprawa babci, Masza miała szczęście - jej babcia była raczej ciepłą i troskliwą osobą, ale kłopoty wydarzyły się, gdy Masza miała 12 lat, jej babcia nagle zmarła. I w ciągu jednej sekundy nikt nie potrzebował Maszy. Matka Maszy znalazła męża, z którym nadal piła. Nikt nie interesował się tym, co Masza nosi, co je, jak się uczy. Masza została całkowicie pozostawiona sama sobie. Któregoś razu, jeżdżąc na huśtawce, złamała nogę, leżała w domu przez dwa tygodnie, a dopiero dwa tygodnie później ojczym zabrał ją do lekarza. Masza pamięta, jak bardzo lekarz nakrzyczał na jej ojczyma, bo dziecka nie było natychmiast przewieziony do szpitala, pamięta bolesną operację: złamanie zostało przemieszczone. Jeszcze trochę i dziewczyna zostałaby bez nogi. Pamięta też, że w szpitalu, w którym spędziła półtora miesiąca, matka nie odwiedziła jej ani razu; siostra babci Masza zaczęła pracować w wieku 14 lat, w wieku 16 lat opuściła dom pierwszy mężczyzna, jakiego spotkała, a który był znacznie starszy. Później z nim zerwała, aby wyjść na świat, Masza musiała wszystko osiągnąć sama. Słabo ukończyła szkołę, ale miała mocny zamiar ukończyć studia. Sama zdobywała wykształcenie, oszczędzając każdy grosz. W wieku 25 lat poznała ukochaną osobę, urodziła dwóch zdrowych synów. Teraz ma 33 lata, ma zaskakująco cudowną rodzinę, wyrozumiałego męża, dobrego zawód. Jej matka widziała swoje dzieci tylko raz i nagle, jak bomba, w jej życiu znów pojawiła się matka. Jej ojczym już nie żył, a matka miała udar. Nogi chodzą, ale słabo. Mowa jest upośledzona. Naturalnie nie może już być matką. Matka poprosiła o pomoc, ale Masza, mając na rękach roczne dziecko i nie okazując matce współczucia, odmówiła. Byli mądrzy ludzie, którzy poradzili matce Maszy, aby wystąpiła o alimenty i zmusiła ją do opieki jej. Ale sprawa nigdy nie trafiła do sądu. Masza umieściła matkę w państwowym domu opieki i odwiedza ją tam raz w roku. Czasem trawi ją poczucie winy i wstydu, ale niechęć do spotkania z matką, jej brak emocjonalna więź z nią przeważa nad tym poczuciem winy. Przyjaciele jej nie rozumieją, często jej mówią: „Jak możesz? Ona jest twoją matką? Ona cię urodziła?” Niektórzy otwarcie potępiają, nie wiedząc, jakiego rodzaju żyje w niej ból i jaki naprawdę ma obojętny stosunek do mojej matki, po prostu spalonej ziemi, na której powinny znajdować się wspomnienia o mojej matce. Szczerze nie rozumie, dlaczego miałaby opiekować się zupełnie nieznajomym tylko dlatego, że kiedyś ją urodziła. Dzięki pracy z psychologiem Masza była w stanie pracować z poczuciem winy, bólem i urazą z dzieciństwa oraz wewnętrzną dewastacją. Psychicznie poczuła się znacznie lepiej. Ale nigdy nie zaczęła chodzić do matki. A ona po prostu nie może się zdecydować, co o tym myśleć??