Od autora: Artykuł 2013 W poprzednim artykule pisałem o cechach charakterystycznych relacji współzależnych. W tym artykule opowiem o ludziach, którzy budują takie relacje. Przypomnę, że według różnych źródeł w takie relacje zaangażowanych jest od 70 do 98% ogółu ludzi, zatem nie da się stworzyć uniwersalnego portretu osoby współuzależnionej, wszyscy jesteśmy różni. Istnieją jednak pewne wspólne cechy, które często występują u osób współzależnych. Opowiem Ci o tych charakterystycznych cechach. Jest mało prawdopodobne, aby istniała osoba posiadająca wszystkie te cechy na raz, ale można znaleźć osoby, które mają jedną lub więcej z wymienionych cech dość wyraźnie. Nie podoba mi się określenie „osoba współzależna”, ale w tym artykule Użyję go. Pomoże to uniknąć dwuznaczności w tym, co zostanie powiedziane. Na przykład postaram się wybrać najbardziej uderzające przypadki. Miejscami przesadzę. Myślę, że takie podejście pomoże lepiej zrozumieć istotę danej cechy. Lęk Będąc w środowisku współzależnym, człowiek stopniowo przyzwyczaja się do tego, że otoczenie może w każdej chwili zacząć manipulować, zmienić swój stan emocjonalny. bez wyraźnego powodu i kierują swoją negatywność na „winnego”. Dodajmy tutaj strach przed samotnością, strach przed zakończeniem związku, strach przed porażką i kilka innych, a będzie jasne, że taka osoba jest stale zmuszona bać się rozwoju jakiegoś negatywnego scenariusza. Prowadzi to do ciągłego niepokoju. Zorientowanie na innych. Spełnianie oczekiwań innych ludzi jest dobrą strategią pozwalającą uniknąć spotykania się z ich negatywnymi reakcjami. Jeśli inni polubią Ciebie i Twoje działania, najprawdopodobniej nie złoszczą się, nie przeklinają ani nie odrzucą... Możesz też zatrzymać ludzi wokół siebie w inny sposób - uzależnić ich od Ciebie. W takim przypadku ludzie wokół ciebie ponownie nie będą okazywać negatywnych emocji w twoim kierunku, ponieważ nierozsądne jest robienie tego w pozycji zależnej, w wyniku czego kształtuje się orientacja nie wobec siebie, ale wobec innych. Albo starasz się spełniać oczekiwania innych ludzi, albo starasz się uzależnić ich od siebie i kontrolować każdy ich ruch. Zatem w obliczu różnych sytuacji osoba zaczyna kierować się nie swoimi pragnieniami, uczuciami, motywami, ale chęcią budowania swojego zachowania skupiając się na innych ludziach. W bliskich związkach osoby współuzależnione często zaczynają skupiać swoją uwagę na tym, czym są zrobić lub nie zrobić swojemu partnerowi. Taka nadmierna uwaga poświęcana partnerowi powoduje, że współuzależniony przywiązuje coraz mniejszą wagę do tego, co sam robi, a czego nie robi. Skłonność do manipulacji. Możesz wprost i otwarcie wyrażać swoje uczucia, potrzeby i pragnienia („Teraz jestem zły”). lub „Proszę cię, żebyś to zrobił…”). Ale osobom współzależnym nie podoba się to podejście. Uczą ich gorzkie doświadczenia: już w dzieciństwie, gdy wyrażali swoje uczucia, pragnienia i potrzeby, spotykali się albo z lekceważeniem tych uczuć przez rodziców, albo z wykorzystaniem tej informacji przeciwko sobie: dziś powiedziałaś swojej mamie, że boisz się ciemności, a jutro mama manipuluje Tobą, żeby kontrolować Twoje zachowanie („Teraz nie zaśniesz, to zgaszę światło i zamknę drzwi. Będziesz siedzieć w ciemności”). W rezultacie już w dzieciństwie taka osoba dochodzi do wniosku, że inni ludzie nie powinni komunikować swoich prawdziwych uczuć, pragnień i potrzeb. Jeśli inni nic o nich nie wiedzą, nie będą mogli tego wykorzystać do własnych celów. Ale ta strategia ma również negatywną stronę: z czasem ukrywając swoje uczucia przed innymi, zaczynasz ukrywać te uczucia przed sobą. Jeśli stale ukrywasz swoje uczucia, pragnienia i potrzeby przed innymi, jak możesz poprosić innych o ich zaspokojenie? Tutaj na ratunek przychodzi manipulacja, czyli strategia, w której coś się mówi i robi, aby dana osoba zmieniła swoje zachowanie w kierunku korzystnym dla Ciebie. A co najważniejsze, manipulując, nie rób tegotrzeba pokazać swoje prawdziwe uczucia, potrzeby i pragnienia, dlatego stosuje się manipulacje. To sposób na zdobycie tego, czego chcesz, bez ujawniania się. Niestety ciągła manipulacja prowadzi do napięć w relacjach. Ludzie nie lubią, gdy się nimi manipuluje. Walka o władzę Często dziecko jest najbardziej bezsilnym członkiem rodziny. Ma rodziców, którzy ściśle kontrolują, ile i kiedy powinien jeść, kiedy chodzić na spacery, jaką temperaturę powinna mieć woda w łazience itp. Następnie dziecko trafia do przedszkola, gdzie po raz kolejny naruszane są jego prawa. Tam nauczyciel decyduje, kiedy i co robić. Później to dziecko pójdzie do szkoły. Ale nawet tam napotka hierarchię: teraz nauczyciel będzie decydował, czego i kiedy uczyć. Teraz nauczyciel ocenia osiągnięcia. Następnie osoba ta wchodzi na uniwersytet. I tam ponownie spotka się ze znaną już hierarchią, w której zajmie najniższą pozycję. Nieco później ta osoba pójdzie do pracy. Tam także zetknie się z hierarchią... We współczesnym społeczeństwie nieustannie mamy do czynienia z hierarchiami. Im wyższa pozycja, tym większa moc. Stąd chęć szybkiego opuszczenia niższych warstw hierarchii. Tak czy inaczej, wszyscy się z tym spotykają, jednak dla osób współzależnych kwestia ta nabiera szczególnego znaczenia. Przypomnę, że dyskusję na temat hierarchii rozpoczęliśmy od rodziny. Jeśli nawet w rodzinie nie mogą zaakceptować Cię takiego, jakim jesteś, bez uwzględnienia Twojej pozycji w hierarchii. Jeśli w rodzinie rodzice rozmawiają z tobą na stojąco, nie zniżając się do twojego poziomu, to mimowolnie zaczynasz czuć się, po pierwsze, w hierarchii, po drugie, najniższy w hierarchii, a po trzecie, zaczynasz dążyć do szczytu. Zostawmy dziecko, wyobraźmy sobie, że dorosło. W jaki sposób będzie walczył o władzę w swojej rodzinie (zostać najwyższym w hierarchii)? Oto kilka popularnych opcji: Powiedz innym, co mają zrobić Uzależnij innych od siebie (na przykład finansowo) Obwiniaj wszystkich wokół Zastraszaj innych Stań się bezradny Podczas trudnej sytuacji pokłócić się, głośno zatrzasnąć drzwi lub zamknąć się i nie wpuszczać nikogo Upij się Wyjdź z domu, wróć do domu lub wyrzuć partnera z domu i wróć później Mieć więcej niż to konieczne (lub znacznie mniej niż to konieczne) Multi-ruch: uczyń partnera odpowiedzialnym za to, że rzuciłeś palenie, a następnie pal w tajemnicy przed nim (tak, i tak się dowie) Mniej zauważalny sposób: poczekaj, aż partner będzie zajęty, a następnie odwróć jego uwagę pytaniem, komentarzem lub inną czynnością Sarkazm Przemoc emocjonalna To wszystko są przykłady walki o władzę w rodzinie. Pomieszanie odpowiedzialności Osoby zależne często przerzucają odpowiedzialność z siebie na innych i biorą na siebie odpowiedzialność za innych. Wyjaśnię to na przykładach: Mama podchodzi do córki i pyta: „Zrób to myślisz, że powinnam rozwieść się z ojcem?” Relacja między mężem i żoną jest sprawą między mężem i żoną. Nie powinnaś wciągać dziecka w ten związek. Za relacje męża i żony odpowiadają mąż i żona, a nie ich dziecko. W tym przykładzie matka przenosi odpowiedzialność za rozwód z siebie na dziecko. Mąż podczas kolejnej afery rodzinnej oświadcza: „Zrujnowałeś mi całe życie!”. Jest mało prawdopodobne, aby żona była winna tego, co się stało. Pewnego razu jej mąż sam ją wybrał. W miarę jak związek się pogarszał, z jakiegoś powodu mąż się nie rozwiódł itp. W tym przykładzie mąż przenosi odpowiedzialność za swoje życie na żonę. Kobieta mówi przyjaciółce: „W tym roku moja córka i ja skończymy szkołę”. Moja córka będzie kończyć szkołę, a moja mama ukończyła szkołę wiele lat temu. W tym przykładzie matka przejmuje część obowiązków córki. W rodzinach współzależnych często zdarza się, że wymieniają się między sobą zakresami odpowiedzialności. Wzięcie na siebie odpowiedzialności za inną osobę pomaga uczynić ją bardziej zależną od siebie, co jest strategią opisaną powyżej. Dzięki wymianie obszarów odpowiedzialności wszyscy członkowie rodziny stają się ze sobą jeszcze bardziej związani. Czasami dana osoba może wziąć na siebie bardzo niewielką odpowiedzialność, w takim przypadku to ona będzie obwiniać innych za wszystko, co się dzieje. Czasami dana osoba może wziąć na siebie zbyt dużą odpowiedzialność. W tym przypadku będzie we wszystkimobwiniaj siebie za to, co się dzieje. Potrzeba miłości Wszyscy ludzie mają tę potrzebę, ale w przypadku współzależnych jest ona szczególnie istotna, ponieważ od dzieciństwa nie byli w stanie otrzymać od swoich rodziców pełnej i bezinteresownej miłości. Miłość najczęściej dawano im pod pewnymi warunkami („Zbudowałeś wieżyczkę? Dobra robota, bardzo cię kocham” lub „Jaka jesteś piękna, załóżmy buty, będziesz absolutnie piękna”) potrzeba najczęściej nie jest realizowana i właśnie ta potrzeba jest jedną z przyczyn konfliktów w rodzinie: potrzeba miłości wymaga zaspokojenia, ale strach bezpośrednio o nią poprosić partnera (mówiliśmy już o braku bezpośredniej i otwartej rozmowy) komunikacja powyżej), więc musisz uciekać się do manipulacji lub przemocy emocjonalnej. Jednak takie działania, wbrew nieświadomym oczekiwaniom, dają odwrotny skutek: relacje stają się jeszcze bardziej napięte. Chęć kontrolowania innych. W środowisku, w którym w każdej chwili może dojść do manipulacji lub przemocy emocjonalnej, lepiej przygotować się na to z wyprzedzeniem. Aby to zrobić, musisz wiedzieć, co robią ludzie wokół ciebie. Z drugiej strony kontrola jest również konieczna, aby móc dokonywać manipulacji z Twojej strony. Dlatego też chęć kontrolowania innych rozwija się dość wcześnie u osoby żyjącej w rodzinie współzależnej. Niska samoocena, poczucie niższości. W rodzinie współzależnej zdarzają się przypadki manipulacji, przemocy emocjonalnej oraz zaniedbywania uczuć i potrzeb jej członków. okresowo się powtarzają. Takie działania wpływają na samoocenę i prowadzą do poczucia niższości: „Nie możesz wbić nawet gwoździa w ścianę” „Beze mnie będziesz zgubiony, jesteś na mnie zdany” „Och, jacy jesteśmy delikatni” „Wszyscy ludzie są jak ludzie, ale ty…” „Spójrz, Vovka już stała się kim, a ty…” „Więc co zrobiłeś?” „Komu potrzebne są twoje obrazy?” Początki niskiej samooceny można spotkać w dzieciństwie osoby współuzależnionej, kiedy dorastał w rodzinie swoich rodziców. Lęki osób współzależnych. Ludzie częściej spotykają się z następującymi lękami: Strach przed odrzuceniem. Ustala się to w dzieciństwie, kiedy dziecko nie otrzymuje bezwarunkowej miłości rodziców, ale otrzymuje ją pod pewnymi warunkami ze strachu przed popełnieniem błędu, zrobieniem czegoś złego. Już w dzieciństwie osoba współuzależniona staje przed koniecznością robienia wszystkiego doskonale i za pierwszym razem. Jeśli wszystko się ułoży, otrzymasz miłość. Jeśli coś nie wyjdzie, spotyka Cię krytyka i dezaprobata przed wyrażeniem swoich prawdziwych uczuć i potrzeb. Mówiliśmy już o tym powyżej: osób współzależnych uczy gorzkie doświadczenie. Już w dzieciństwie spotykały się z sytuacjami, w których otwartość na drugiego człowieka okazywała się negatywna. Dlatego opracowano strategię ukrywania swoich prawdziwych uczuć i doświadczeń. Strach przed rozpadem związku. Uczestnicy współzależnego związku łączą się ze sobą tak silnie, że każdy zaczyna odczuwać drugiego jako część siebie (i siebie jako osobę gorszą bez partnera). Przy takim podejściu rozstanie z partnerem jest rozumiane nie tylko jako rozstanie z osobą, ale także rozstanie z częścią siebie, a nikt nie chce rozstać się z częścią siebie... Porównywanie się z innymi Mówiłem już powyżej o hierarchiach, które nas otaczają i których jesteśmy częścią. Osoby współuzależnione naprawdę chcą zająć wyższe miejsce i unikać niższych. Jak możesz dowiedzieć się, gdzie teraz jesteś? Jak dowiedzieć się, kto jest wyższy od ciebie? Jak dowiedzieć się, kto jest niższy? Aby odpowiedzieć na te pytania, możesz porównać się z innymi osobami: Ile on wie, mniej więcej ode mnie? Ile ona zarabia? Co odpowiedział? Jaki on ma numer telefonu? Ilu ma przyjaciół? Ludzie współzależni uwielbiają postępować właściwie. Uwielbiają mieć rację. Często uważają, że ich strategia jest najlepsza. Jak możesz udowodnić sobie, że strategia, którą stosujesz jest najlepsza? Możesz porównywać się z innymi ludźmi, znajdować w sobie pozytywne aspekty i negatywne u innych. Wtedy przy takim porównaniu będziesz na szczycie („Zobacz, jaki jestem dobry, a ona jaka zła”). Te. jest to strategia wywyższania się kosztem poniżania drugiej osoby. Powyżej mówiłem o strategii zadowalania innych ludzi. Z tą strategiąistnieje chęć bycia jak wszyscy inni. Pojawia się myśl: „jeśli jesteś taki jak większość, to ta większość cię zaakceptuje”. Ale skąd wiesz, czy twoje działania są podobne do działań innych, czy nie? Częściej możesz porównywać się z innymi ludźmi. Patrzenie na świat tak, jakby wszystko w nim można było podzielić jedynie na dobro i zło, dobro i zło. Widzenie świata tylko w czerni i bieli jest wygodne do zniekształcania faktów na swoją korzyść. Przecież przy takim podejściu kolor szary można uznać zarówno za biały, jak i czarny (w zależności od tego, jaki wynik preferujesz w danej chwili). Czując się ofiarą okoliczności, inni muszą się zmienić, aby stać się lepszymi. Ta cecha jest bliska związane z odpowiedzialnością, o której mówię, wspomnianą już powyżej. Przypomnę, że osoby współuzależnione nie lubią brać odpowiedzialności za to, co im się przydarza. A ponieważ odpowiedzialność nie spoczywa na nich, musi spoczywać na kimś innym. W tym przypadku współzależny jest niefortunną ofiarą nieodpowiedzialności osoby, na którą zrzucił odpowiedzialność: Zrujnowałeś mi całe życie. Gdyby nie ty, zrobiłbym to… Zrobiłbym to, ale… W tym kraju są takie prawa, że ​​nie mogę... Obrażacie mnie Uzależnienie od nałogów Oczywiście najpopularniejszym rodzajem uzależnienia jest alkohol, ale są też inne (narkomania, nałóg tytoniowy, uzależnienie od jedzenia, uzależnienie od gier, uzależnienie od Internetu) , pracoholizm). Zamiast uzależnienia mogą pojawić się czynności obsesyjne (np. sprzątanie). W rodzinach współzależnych ważną rolę odgrywają uzależnienia. Wykorzystywane są do rodzinnych gier psychologicznych. Tak naprawdę to od uzależnień wzięła się nazwa tego typu rodziny: współzależna. Te. jeden z partnerów jest uzależniony, powiedzmy, od alkoholu, a drugi jest zależny od tego partnera. Zaprzeczenie, syndrom szczęśliwej rodziny. Osoby zależne mają tendencję do wypierania się tego, czego nie lubią, co nie pokrywa się z ich obrazem świata. „Niebezpieczne” informacje można zignorować, można je zauważyć, ale zignorować, można je zauważyć, ale można je wytłumaczyć innymi rzeczami. Każdy człowiek ma kilkanaście sposobów na uniknięcie spotkania z niechcianymi informacjami. Dzięki zaprzeczeniu osoba współzależna może nadal żyć w świecie iluzji. Dzięki wypieraniu możesz podtrzymywać „mit szczęśliwej rodziny”: musisz zauważać i pamiętać wszystkie dobre rzeczy, a wypierać się i nie zauważać wszystkich złych (przemoc emocjonalna, manipulacja, nadmierna kontrola, problemy z komunikacją). Syndrom szczęśliwej rodziny to jedna z cech osób współzależnych: szczerze wierzą, że to, co dzieje się w ich rodzinie, jest normalne („Wszystko jest w porządku”, „Urodziłem się i wychowałem w szczęśliwej rodzinie”) : Osoby współuzależnione często nie pamiętają, co im się przydarzyło w pewnych okresach dzieciństwa. Przez niektóre lata pamiętają jedynie epizodyczne zdarzenia, zwykle niezwiązane z rodziną. Załóżmy, że dana osoba pamięta kilka wydarzeń ze szkoły podstawowej, ale w ogóle nie pamięta, co działo się wówczas w rodzinie. Do takich przypadków dochodzi w okresie nasilania się przemocy emocjonalnej w rodzinie. Chęć odłożenia rozwiązania problemu na później. Cecha ta jest ściśle powiązana zarówno z zaprzeczeniem, jak i niechęcią do wzięcia odpowiedzialności. Stąd tendencja do odkładania spraw na później (a co jeśli w tym czasie samo się rozwiąże?): W poniedziałek przejdę na dietę Od Nowego Roku zacznę nowe życie Zacznę to robić po urodzinach Po zdobyciu nowej pracy zacznę remonty. Po zdobyciu wykształcenia zajmę się związkami. Dziecko dorośnie, a potem się rozwiodę. Skłonność do uzależnienia się od związków. To uzależnienie przypomina uzależnienie od alkoholu: osoba jest pewien, że nie może żyć bez tych relacji. W rezultacie osoba współuzależniona bardzo łatwo popada w uzależnienie od związku („Nie mogę bez ciebie żyć”, „Jesteś tym, którego całe życie szukałam”) i dotkliwie doświadcza separacji („Nigdy nie będę w stanie ponownie kogoś pokochać”). W zależności od związku wielka cierpliwość współzależnych odpoczywa: widzą, że życie z wybranym partnerem przynosi im tylko cierpienie, ale.