Wyobraźcie sobie, że znany psycholog, którego artykuły regularnie czytacie, z którym wdajecie się w dyskusję i któremu ufacie, nagle oświadcza, że ​​nie wie, jaki jest, powiedzmy, Zygmunt Freud. Czy byłbyś zaskoczony? Delikatnie mówiąc, postrzegałeś go przecież jako wyjątkowo kompetentnego, ale okazało się, że Twój pogląd nie był do końca słuszny. Zdarza się to czasami w przypadku klientów psychologa: kiedy przeprowadzamy z daną osobą określoną liczbę sesji, to właśnie on wygląda na całkiem kompetentnego, racjonalnego, dającego sobie radę i nagle, zupełnie niespodziewanie dla nas (ale nie dla niego), popełnia czyn, którego w żaden sposób nie możemy z nim skojarzyć. Albo inny przykład: załóżmy, że klient ma trudności ze znalezieniem pracy. My, widząc jak inteligentnie podchodzi do poszukiwań, jak z nami rozmawia podczas konsultacji, widząc jego rozumowanie (i zgadzanie się z nimi), możemy być zakłopotani, gdy podczas kolejnej rozmowy z HR otrzyma odmowę. Nawet nie przyszłoby nam do głowy, że nasz Klient, który jest elokwentny na sesjach, podczas stresującej rozmowy kwalifikacyjnej może po prostu zastygnąć w bezruchu, nie mogąc wydusić ani słowa. Albo jeszcze bardziej interesująco – stres jest tak silny, że dostanie ataku paniki. Porozmawiajmy więc o „postrzeganej kompetencji”. Postrzegana kompetencja (PC) to tendencja osoby do sprawiania wrażenia bardziej kompetentnej i zdolnej do radzenia sobie z trudnościami, ale jednocześnie, gdy pojawią się pewne trudności, całkowicie straci twoje umiejętności (jeśli je posiadasz). Zdarza się, że dana osoba po prostu nie ma niezbędnych umiejętności: podczas rozmowy kwalifikacyjnej nie może nawet zacząć mówić, ponieważ nie ma umiejętności regulacji emocji (nie wie, jak sobie radzić z emocjami), a ponieważ taka osoba może czuć się bezpiecznie w gabinecie psychologa umiejętność regulacji emocji jest dla niego niezbędna, nie jest wymagana, a psycholog może nawet nie wiedzieć, że tej umiejętności po prostu brakuje. Zdarza się, że jest jakaś umiejętność, ale to się zmienia: miesiące spokojnego życia i zbiegi okoliczności ze stresem zastępują kryzys, w którym człowiek cofa się do nieprzystosowawczych wzorców zachowań. Ponadto kompetencji nie można uogólniać na różne sytuacje, ale objawiać się tylko w wielu z nich. Należy pamiętać o możliwości VC, zwłaszcza podczas pracy z klientami, którzy mają zaburzenia osobowości, w szczególności BPD, czego często nie mają osoby z chorobą Parkinsona. mówcie otwarcie, że brakuje im jakichś umiejętności czy zdolności. Jeżeli temat VK Was interesuje, polecam przeczytać także artykuł o bierności czynnej, bo te dwa zjawiska razem tworzą ważny problem dialektyczny: https://www.b17.ru/article./273467/