Termin „przywiązanie” przyszedł do nas z amerykańskiej literatury psychologicznej (przywiązanie – „przywiązanie”) i oznacza więź emocjonalną wyższego rzędu. W takim przypadku należy wyjaśnić, że mocowanie nie jest prostym mocowaniem, ale ma bardziej złożoną strukturę i obciążenie funkcjonalne. Warto też od razu podzielić ją na takie pojęcie jak „związki współzależne”, w których pojawia się wyraźny przejaw utraty tożsamości jednego z partnerów i zlania się tej tożsamości z drugim, w efekcie czego jeśli dla dwojga kształtuje się jedna wspólna osobowość, ze wszystkimi wynikającymi z tego problemami i konsekwencjami Jednym z najważniejszych i podstawowych etapów kształtowania się przywiązania jest budowanie opartej na zaufaniu relacji między dzieckiem a matką od pierwszych dni jego życia. W tym przypadku matka pełni rolę „przedstawicielki całego Świata”, która później rozszerza się na „duże środowisko”, w którym dziecko będzie żyło. Od tego, jak dobrze zbudowane zostaną te relacje, oparte na zaufaniu i uwadze, bezpośrednio zależy, jak dziecko będzie się czuło w dorosłym świecie, jak będzie odnosić się do innych i jakie relacje i powiązania będzie mogło budować z innymi. . Możliwe negatywne opcje powstawania przywiązania obejmują: chłód emocjonalny rodziców, systematyczne i długotrwałe porzucanie dziecka, stres emocjonalny z ich strony, powstawanie podwójnych wzajemnie wykluczających się komunikatów, a także obecność zaburzeń psychicznych u matki W przypadku harmonijnego rozwoju podstawowego przywiązania emocjonalnego można wyróżnić następujące kryteria przywiązania, które powstają w trakcie tego procesu: 1) Umiejętność nawiązania stabilnej i trwałej więzi emocjonalnej z partnerem i znaczącymi bliskimi osobami. 2) Pragnienie być blisko obiektu przywiązania 3) Traumatyzacja w przypadku rozstania lub utraty istotnego obiektu bliskości emocjonalnej 4) Pragnienie utrzymania homeostazy (stałości) w strukturze istniejących relacji. 5) Potrzeba posiadania osoby, której nikt inny nie zastąpi. Jak wspomniano powyżej, kształtowanie się przywiązania już w pierwszych 5-7 miesiącach życia dziecka jest etapem zasadniczym, którego głównym elementem powodzenia jest osiągnięcie sukcesu. brak deprywacji emocjonalnej (deprywacja). W przypadku zaburzeń przywiązania w portrecie psychologicznym podmiotu obserwacji można wyróżnić następujące objawy: 1) Chłód emocjonalny; 2) Brak poszukiwania kontaktów; 3) Objawy nadmiernej impulsywności; wyrażanie empatii Z kolei rażące naruszenie przywiązania może być przyczyną powstawania zarówno zachowań dewiacyjnych, jak i czynnikiem powstawania w przyszłości zarówno zaburzeń zachowania, jak i osobowości. We współczesnej psychiatrii zespół objawów tego zaburzenia można opisać jako „zespół niedoboru emocjonalnego”, a także „zespół unikania”. Mówiąc o zespole niedoboru emocjonalnego, poza typowymi przejawami przywiązania w postaci braku chęci nawiązywania w dorosłym życiu relacji znaczących emocjonalnie, charakterystyczną cechą jest występowanie lekceważenia reguł społecznych i jednocześnie obecność wysoka inteligencja, zrozumienie norm i zasad postępowania, które jednak nie mają zastosowania w życiu Zespół unikania ma jednocześnie nieco inny charakter, charakteryzujący się przewagą lęku przed porzuceniem nad strachem przed samotnością. . To z kolei wyraża się w tworzeniu strategii, którą można opisać następująco: „Wolę być sama, niż próbować budować relację z kimś, kto może zakończyć i złamać mi serce”. Strategię tę można wdrożyć zarówno poprzez zachowanie otwartego dystansu, jak i w formie powierzchownych kontaktów i demonstracji masek społecznej atrakcyjności. Rozpatrując syndrom unikania w kontekście lęków charakterystycznych dla tego zespołu objawowego, można zauważyć, że występuje strach przed krytyką, strach przed dezaprobatą,: +7 988 973 72 62