Nie umiem opisać tego przypadku, nie mam prawa, ale chcę o tym porozmawiać ogólnie. To jest kobieta, została oszukana przez męża, z którym była razem przez wiele lat, to jest zdrada, to kolejne próby przebaczenia i przywrócenia wszystkiego do poprzedniego biegu. Ale nie mówimy tutaj o zdradzie, można ją przeżyć jako para, ale o cierpieniu samej kobiety. O tym, jak uważa się za odrzuconą, wyrzuconą, niepotrzebną. O poświęceniu i chęci przebaczenia i akceptacji - mówimy o dobrym człowieku. Dobry człowiek to wierny i niezawodny przyjaciel, ktoś, kto zawsze pomoże przyjacielowi, kto cię nie zawiedzie, kto przetrwa. Dobry człowiek staje się pracoholikiem, bo nie może zawieść swojego zespołu, jest zawsze gotowy, nawet jeśli jest bardzo chory. Jest osobą energiczną, ma wiele do zrobienia i udaje mu się to wszystko zrobić. Będą o nim później mówić: „Był dobrym człowiekiem, życie zawsze zabiera to, co najlepsze”. Moja bohaterka jest dobra, cudowna, najlepsza, ale jest samotna. Dobry człowiek to kiedyś posłuszne dziecko. Jest skupiony na otoczeniu i opinii tego środowiska – stąd dobre oceny w szkole, szczególna pracowitość i wytrwałość, chęć pokazania wszystkich swoich talentów i zdolności, nie dlatego, że go to interesuje, ale dlatego, że potrafi to zrobić. Bo w zamian za swoje wysiłki otrzymuje aprobatę, która jest dla niego przejawem miłości. Wraca więc do domu ze szkoły, przynosi piątkę i słyszy od matki: „Dobra robota, dobra robota” (kocham), a kiedy przynosi piątkę, „Jak mogłeś, biedny uczniu!” (nie miłość). Dla niego dobre uczynki są wyrazem miłości i nie jest to ani dobre, ani złe, jest to po prostu jeden ze sposobów jej wyrażania. Ale jeśli nie ma ani aprobaty, ani potępienia, pojawia się pustka, poczucie bezużyteczności - „Prawdopodobnie nikt nie potrzebuje mojej miłości, ja sam nie jestem potrzebny”. Tymi słowami wyczuwa się brak zainteresowania sobą; ukochana osoba staje się krytycznie ważna, ponieważ jeśli go nie ma, życie nie ma sensu, pojawia się samotność. Posłuszne dziecko czuje się komfortowo; od dzieciństwa jest przyzwyczajone do dostosowywania się do otoczenia i bycia cierpliwym. Dzięki swojej cierpliwości potrafi przystosować się do każdych, nawet najbardziej nieznośnych warunków życia - ciężkiej pracy, destrukcyjnych relacji, często zdrady i kłamstwa. A dla niego przejawem miłości będzie umiejętność przetrwania, przebaczenia - działania. Dla mojej bohaterki nie do zniesienia jest porzucenie ukochanej osoby nawet w chwili, gdy bardzo ją rani. „Rozmawialiśmy i ON powiedział, że nie mamy przyszłości..”. A jako dobra osoba powinna odsunąć się na bok, aby nie zakłócać szczęścia drugiej osoby. „Znowu zrobił coś złego, ale chcę posłuchać, co ma do powiedzenia” w rzeczywistości brzmi jak „Chcę tylko, żeby w końcu zobaczył moje wysiłki dla niego i docenił je, zobaczył całą moją miłość”. Za każdym razem, gdy historia jest indywidualna, każdy ma inną charakterystykę osobowości, ale dobrzy ludzie niewątpliwie mają coś wspólnego. A bycie wygodnym jest bardzo dużym obciążeniem.