O miłościKażdy człowiek rozumie miłość na swój sposób. Jeśli zapytasz 100 osób, każda z nich poda własną definicję miłości. I to wszystko będzie poprawne, ponieważ nie ma jednej koncepcji. Każdy człowiek wnosi coś wyjątkowego, niepowtarzalnego. Jeśli jednak sięgnąć do klasycznej psychologii, a także oprzeć się na swoich obserwacjach, można dojść do wniosku, że na miłość patrzy się z dwóch perspektyw: Miłość – posiadanie (jak mieć osobę?) – miłość. stanowisko pierwsze – „posiadanie” jest iluzją. Czasami wydaje nam się, że mamy prawo posiadać drugą osobę, że można ją nabyć jako rzecz, jako własność i że ta druga osoba będzie posłuszna we wszystkim. Miłość to bycie (jak postępować z osobą?) - prawdziwa miłość jest wtedy, gdy nie kochają żadnego z tego powodu, po prostu znajdują obiekt i kierują miłość w jego stronę. Osoba kochana staje się niezbędna temu, kto ją kocha. Jednocześnie miłość nie jest zasłużona; miłość jest miłosierdziem. Człowiek kocha wszystko i nie może się powstrzymać, kocha za nic, po prostu dlatego, że ta osoba istnieje na świecie. Istnieją 3 warstwy osobowości - fizyczna, psychiczna i duchowa. Istnieją także 3 sposoby relacji człowieka z drugim człowiekiem - seksualny, erotyczny i duchowy. Najbardziej prymitywnym sposobem nawiązania kontaktu z osobą jest związek seksualny, gdy cechy fizyczne drugiej osoby podniecają i przyciągają fizycznie. Związek erotyczny jest o krok wyżej. Jest ono głębsze niż seksualne – gdy zauroczenie przebiega nie tylko na poziomie seksualności, ale dochodzi także do zauroczenia zaletami psychicznymi partnera – jego cechami charakteru i temperamentem. Miłość czyli duchowa intymność z drugą osobą jest trzecim najgłębszym i najwyższym poziomem . To najwyższa forma partnerstwa. Dla kogoś, kto kocha, stan fizyczny lub emocjonalny już nie wystarcza; tak naprawdę wpływa na niego jedynie duchowa intymność ze swoim partnerem. Kochający kocha samego ukochanego: nie coś, co ukochany posiada, ale to, czym on sam jest. Zatem miłość to coś więcej niż stan emocjonalny. Miłość to działanie, którego celem jest istota drugiej osoby. W separacji osoba utrzymuje duchową więź z ukochaną osobą. Przy prawdziwej miłości w warunkach długiej rozłąki ludzie nie oszukują się nawzajem, ale nawet o tym nie myślą. Ta esencja drugiej osoby ostatecznie nie zależy od powłoki ciała. Dlatego mówią, że miłość przetrwa śmierć bliskiej osoby. Człowiek może umrzeć, ale miłość do niego pozostaje. Człowiek potrzebuje miłości... Niech będzie ze smutkami, nawet z rozłąkami, Niech to nie będzie ten, który wznieca krew, A nie ten, o którym marzyłeś będzie drżeć dla ciebie, Jeśli gdzieś - wtedy zmęczysz się w drodze Ten, który będzie dla ciebie oddychał, Nawet jeśli przestaniesz żyć…