Od autora: Przypadek z praktyki konstelacji rodzinnych. W każdy czwartek możesz ułożyć własną konstelację rodzinną: Przypadek z praktyki Wcale nie jestem zadowolony z życia, ciągle jestem smutny... Młoda dziewczyna, około dwudziestu lat, bardzo smutna. Bardzo martwi się swoim ciągłym stanem depresji. Robimy dla niej konstelację. Wybieramy namiastki jej i jej stanu - depresja W trakcie pracy przekonaliśmy się, że depresja prowadzi nas do jej matki. Dowiedzieliśmy się, że relacje między kobietami są napięte, a dziewczyna niechętnie o tym mówi. W trakcie ustaleń stało się jasne, że córka w jakiś sposób obraziła matkę. Ale bardzo trudno jej spojrzeć w stronę matki, oddala się i odwraca. Potem pojawia się depresja... Kontynuujemy pracę i przy pomocy pomocniczych zwrotów uzdrawiających, w miłości i harmonii, doprowadzamy klientkę do matki. Klientka podchodzi bardzo blisko swojej mamy i kłania się jej nisko. Przez jakiś czas pozostaje w głębokim ukłonie. Kiedy wstaje, mama czule ją przytula, jak mała córeczka. Depresja schodzi na bok „Nie jestem już tu potrzebna” – mówi psycholog. Depresja to pustka, kiedy kogoś brakuje. W tej chwili klientce brakowało mamy. Z jakiegoś powodu w przeszłości oddaliła się od matki, było jasne, że ją odrzuca. I nie ma znaczenia z jakiego powodu, ale jeśli ruch w stronę ojca lub matki zostanie przerwany, pojawia się silny ból i zamiast miłości do rodzica lub rodziców powstaje pustka, którą wypełnia depresja. Tylko akceptując swoich rodziców takimi, jakimi są, bez osądzania i urazy, możesz wyjść z depresji. Kiedy klientka spojrzała na mamę, jak mała dziewczynka spogląda na matkę, kiedy ponownie zajęła miejsce córki i otworzyła przed nią serce, nabrała uczciwości, a depresja ustąpiła.