Od autora: opublikowane w zbiorze „Nauczanie i wychowywanie, rozwijanie…” Wydanie 2. - Wołgograd, Peremena, 2001. Orlyanskaya Irina Alekseevna, nauczyciel-psycholog o najwyższych kwalifikacjach. kategorie Główne kierunki pracy psychokorekcyjnej nauczyciela-psychologa w placówce oświatowej Realizując w praktyce wewnętrzne pragnienie harmonii i równowagi, człowiek często musi znaleźć się w trudnych sytuacjach, z którymi sam nie jest w stanie sobie poradzić. Konieczna jest profesjonalna pomoc psychologiczna, która obejmuje psychodiagnostykę, psychokorektę, psychoterapię, poradnictwo psychologiczne, poradnictwo zawodowe itp. Praca korekcyjna z dzieckiem jest najbardziej złożoną działalnością specjalistów w placówkach oświatowych. Kluczem do sukcesu jest ich profesjonalna interakcja. To nie przypadek, że większość programów korekcyjno-rozwojowych obejmuje zazwyczaj część psychologiczno-pedagogiczną. Psychologiczną część rozwoju i korekty planuje i przeprowadza psycholog praktyczny. Część pedagogiczna opracowywana jest na podstawie analizy psychologicznej i zaleceń wspólnie przez psychologa i nauczyciela, rodziców – w zależności od tego, kto będzie pracował z dzieckiem, i jest realizowana przez nauczycieli i rodziców przy pomocy psychologa celów i zadań korekcji, należy wyjść od zrozumienia wyjątkowej roli, jaką odgrywa dany konkretny okres rozwoju wieku, postawić zadanie adekwatne do możliwości rozwojowych na danym etapie ontogenezy, wartości danego wieku w holistycznym, postępującym procesie kształtowania osobowości. L.S. Wygotski uważał, że główną treścią pracy korekcyjnej jest stworzenie strefy najbliższego rozwoju osobowości i aktywności dziecka. Dlatego korekta psychologiczna i pedagogiczna powinna mieć strukturę celowego tworzenia nowych formacji psychologicznych, które stanowią istotne cechy wieku. Ćwiczenie i szkolenie istniejących zdolności psychologicznych dziecka nie sprawia, że ​​praca korekcyjna jest skuteczna, ponieważ w tym przypadku szkolenie następuje jedynie po rozwoju, doskonaleniu umiejętności w kierunku czysto ilościowym, bez podnoszenia ich do bardziej obiecującego poziomu jakościowego. Głównym celem pracy korekcyjnej w przestrzeń normalnego dzieciństwa – sprzyjająca pełnemu rozwojowi psychicznemu i osobistemu dziecka. Zastanówmy się nad tym obszarem pracy korekcyjnej psychologa w placówce edukacyjnej, jakim jest praca z dziećmi niespokojnymi, wśród tzw. dzieci trudnych Istnieje kilka grup, w tym grupa obejmująca dzieci nieśmiałe, bezbronne, drażliwe, nieśmiałe i niespokojne. Będą zawstydzeni głośno i wyraźnie wyrażać swoje emocje; będą spokojnie martwić się swoimi problemami, bojąc się zwrócić na siebie uwagę. Niewątpliwie charakter przejawów reakcji emocjonalnych jest związany z rodzajem temperamentu. Dzieci z tej grupy są raczej flegmatyczne lub melancholijne, chociaż możliwe są również kombinacje cech temperamentu. Z dziećmi potrzebującymi korekty sfery emocjonalnej można pracować w następujący sposób. Należy spróbować indywidualnie dobranymi metodami zidentyfikować możliwą przyczynę dysharmonii emocjonalnej, gdyż przejawy zaburzeń w sferze emocjonalnej dziecka są następstwem problemów psychologicznych. Czynnikami wpływającymi na zaburzenia emocjonalne są: 1. cechy naturalne (np. typ temperamentu), 2. czynniki społeczne (rodzaj wychowania w rodzinie). , postawa nauczyciela, wpływ psychologa). Nie zawsze wskazane jest rozpoczynanie badania dzieci niezrównoważonych emocjonalnie, biorących udział w testach, które uważają za bezsensowne zadania dla dorosłych. Czasami dziecko potrzebuje po prostu ludzkiej komunikacji, zrozumienia, chociaż trzeba powiedzieć, że dzieci nie zawsze nawiązują kontakt, nauczyły się już nie ufać. W takiej sytuacji lepiej zostawić dziecko w spokoju, a po pewnym czasie spróbować zainteresować je jakąś aktywnością, może połączyć go z., 1995