Od autora: Ten wywiad z Alanem Francisem przeprowadziłem w 2007 roku. Tłumaczenie z języka angielskiego jest mojego autorstwa. Urodzony w USA. Od 1969 roku pracował w grupie Johna Pentlanda, człowieka, którego Gurdżijew przed śmiercią mianował na szefa Dzieła Gurdżijewa w Ameryce. Następnie kontynuował naukę pod kierunkiem Michela de Salzmanna, syna Gurdżijewa. Obecnie Alan Francis prowadzi grupy i uczestniczy w rozwoju i promocji Dzieła w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Alan aktywnie łączy szkolenie i pracę w tradycji Gurdżijewa z wieloletnimi studiami nad taoizmem (alchemia taoistyczna, Qi Gong i Tai). Chi Quan). Pracował jako uzdrowiciel stosując techniki taoistyczne i Indian amerykańskich. Czy dziekan i jeden z założycieli California College of Akupunktura – Alan, podczas obchodów urodzin G.I. Gurdżijewa, pierwszy toast wzniósł za powrót nauk Gurdżijewa do Matki Rosji. Dlaczego jest to takie ważne? - Jak wiadomo, dzieło Gurdżijewa rozpoczęło się w Rosji i na terenach wówczas należących do Rosji i musiało zostać ograniczone z powodu rewolucji i wojen. Wierzę, że kiedy pojawia się naprawdę nowa Droga, która może pomóc ludzkości wyjść z głębokiego snu, miejsce, w którym się ona zaczyna, jest bardzo ważne: nadaje ton całemu ruchowi. Odnosi się to do większości tradycji – weźmy prawdziwe chrześcijaństwo lub inne wspaniałe nauki. Ponadto, moim zdaniem, sama Rosja jest niezwykle ważna dla świata jako całości. Z jakiegoś powodu ten najważniejszy kraj nie został jeszcze poznany. Rosja jest źródłem mądrości i naturalnym łącznikiem potęgi Zachodu z interesami Wschodu (przez Wschód mam na myśli nie tylko Chiny, ale Bliski Wschód i Azję Centralną) – i to jest tradycja, która odradza się, Rosja może stać się bardzo ważny dla świata. Już w latach 30. ubiegłego wieku Edgar Cayce, wielki amerykański jasnowidz, przepowiadał, że Rosja stanie się centrum prawdziwej duchowości chrześcijańskiej – Co rozumiesz przez powrót nauczania do Rosji, bo przez cały ten czas istniały książki Gurdżijewa, ludzie je czytają i przypuszczam, że praktykowali to, o czym czytali?... - Dzieła Gurdżijewa (jak wszystkich starożytnych nauk) należy uczyć się na żywo. Aby otrzymać naukę niczym wodę z żywego źródła, konieczne jest połączenie z pierwotnym Źródłem poprzez osobę, która studiowała bezpośrednio, w naszym przypadku - od Gurdżijewa lub od uczniów Gurdżijewa. Nie ma sposobu, aby praktykować Dzieło Gurdżijewa z książek lub studiując od kogoś, kto sam nie studiował i nie ma połączenia z prawdziwym źródłem. Możesz zacząć, ale bez wsparcia daleko nie zajdziesz. I to wsparcie nie ma formy pracy – sama informacja i nawet znajomość metod nie wystarczy. Potrzebujemy połączenia na żywo. Dlatego jest tak wiele naśladowań i domysłów wśród tych, którzy podają się za nauczycieli Czwartej Drogi, ale nigdy nie studiowali ani u Gurdżijewa, ani u jego uczniów.”...Jakże samotny jest człowiek, pomyślał, obracając usta z łysiejącą szczoteczką do zębów. „W końcu nawet nie wiem, o czym śnią moi rodzice, ani o przechodniach na ulicach, ani o Dziadku Maksymie”. w bezwstydnych książkach, które czytał Nikita, nie wspomniano o tym ani słowa, tak jak nikt nie mówił o tym głośno przy nim. Nikita odgadł, o co chodzi: nie było to tylko jedno z przeoczeń, ale swego rodzaju od których zależy życie ludzi, a jeśli ktoś w ogóle krzyknął, że trzeba powiedzieć całą prawdę taką, jaka jest, to zrobił to nie dlatego, że nienawidził zaniedbań, ale dlatego, że zmusiło go do tego główne zaniedbanie istnienia. ..” Wiktor Pelewin, „Sen”. - Często mówią, że teraz jest wyjątkowy czas, kiedy wiele starożytnych tradycji, których wiedza była ukryta przez tysiąclecia, otworzyło się, aby dać ludziom wiedzę. Ale ostatnio, na początku ubiegłego wieku, Gurdżijew powiedział, że ilość wiedzy na świecie jest ograniczona i jeśli się ją rozpowszechnia,każdemu, każdy otrzyma tylko niewielką jego część. - Aby zrozumieć wiele rzeczy, które powiedział Gurdżijew, trzeba sięgnąć nieco głębiej niż powierzchnia. W tym przypadku z jednej strony idea ograniczonej ilości wiedzy jest cenna dla uświadomienia sobie, że nie warto rozdawać wiedzy na lewo i prawo. Należy ją zachować dla tych ludzi, którzy są nią szczerze zainteresowani i którzy odniosą z niej korzyść. Wiedza taka, o jakiej mowa - jeśli nie wykorzystasz jej w praktyce, zamieni się w truciznę. Z drugiej strony wierzę, że jeśli ludzie zastosują wiedzę, ona się rozwinie. To jak inwestowanie pieniędzy: kiedy inwestujesz w coś pieniądze, one się pomnażają. Podobnie jest z wiedzą: zwiększa się ona z każdą nową osobą, a gdy ludzie stają się żywymi nosicielami tej wiedzy, można ją przekazać większej liczbie osób. Zatem idea, że ​​wiedza jest ograniczona, jest prawdziwa w sensie ograniczonego poziomu i dojrzałości poziomu Bycia ludzi. Jeśli wzrasta poziom Bycia ludzi, wzrasta także ich zdolność do zwiększania wiedzy i przekazywania jej innym. Kiedy ziarno wpadnie w dobrą glebę, może wyrosnąć na duże drzewo, które przyniesie owoce i nakarmi znacznie większą liczbę ludzi. - Czy to naprawdę jest wyjątkowy czas dla ludzkości? - Tak, wydaje się, że ludzkość przeszła przez to ostatnie stulecie trudniejsze próby niż kiedykolwiek w historii. A starożytne tradycje odsłoniły rzeczy, o których jeszcze niedawno nie można było wiedzieć - a teraz można o nich przeczytać w czasopismach. Pamiętam, jak jeden ze zwolenników taoizmu płakał, gdy zobaczył jedną książkę: „Ujawniają wiedzę, o którą musieli walczyć latami!” I to prawda – dawniej niemal każda tradycja wymagała od uczniów nieznośnego cierpienia i poświęceń w zamian za niewielką ilość wiedzy. A teraz otworzyli drzwi i każdy może wejść i to wziąć – rzeczywiście bardzo dziwne. Ale jednocześnie wiedza nie przyniesie człowiekowi najmniejszej korzyści, jeśli nie będzie kultywował swojej Istoty. Tak, myślę, że teraz jest naprawdę bardzo ważny czas. Istnieje stara metafora o pszczołach szukających różnych kwiatów i zbierających pyłek, aby wyprodukować miód. Nadszedł czas, kiedy ludzie mają możliwość gromadzenia wiedzy tajemnej. A jeśli zostanie zebrana w odpowiednich okolicznościach i we właściwych warunkach, może stworzyć nowe źródło energii dla tych, którzy docenią nowe nauczanie stworzone specjalnie dla tego wieku. - Powiedziałeś, że miejsce, w którym rozpoczyna się nauczanie, jest bardzo ważne . Czy to oznacza, że ​​nauczanie Gurdżijewa jest bardziej odpowiednie dla Rosjan? – Nie jestem pewien, czy można powiedzieć, że jest bardziej odpowiednie dla jakiejś konkretnej narodowości – Pan Gurdżijew poświęcił się Drodze dla dobra całej ludzkości. Nie mam pojęcia, czy to oznacza, że ​​może się rozwijać w Chinach. Nie wiem, czy jest coś w Chińczykach, do czego mogłabym się zwrócić… ale jeśli chodzi o Rosjan, sądząc po moim dotychczasowym ograniczonym doświadczeniu z Rosjanami, ci ludzie mogą przejść przez cierpienie nie do zniesienia – i nadal przetrwać. A nie tylko przetrwać. Wydaje mi się, że integralną częścią rosyjskiej natury jest mistycyzm, wrodzony i głęboki. To bardzo, bardzo potężny element, żywy rdzeń rosyjskiej duszy – i to właśnie ten element pomaga Rosjanom przetrwać. Nawet jeśli czasami sięga głębiej, nadal tam jest. A jedną z części Dzieła, która moim zdaniem nie jest dostatecznie poznana, jest jego strona mistyczna. Strona, w której istnieje połączenie z wyższymi stanami świadomości, o której pisze Uspienski, połączenia z najwyższymi ośrodkami naszej istoty, promieniowanie, które pochodzi z góry i może zmienić ludzkie wyobrażenie o świecie, ponieważ nasze wyobrażenie o świecie świat kształtuje się na bazie codziennych wrażeń – mechanicznej strony spokoju. Skąd bierze się nadzieja? Jeśli nie ma możliwości komunikacji z wyższymi źródłami energii, najwyższym źródłem wpływów reprezentujących Dobro. Każdy musi wyhodować ciało duchowe – naczynie dla tej mistycznej mocy; z punktu widzenia Gurdżijewa proces ten zaczyna się w samym ciele, wraz z obecnością w ciele. Więc nie jesteśmy zainteresowanifałszywy mistycyzm oddalający się od życia - ale tajemnica samego życia Nikita stopniowo przestała się dziwić, że śpiący pasażerowie metra potrafią się kłócić, deptać sobie po nogach i trzymać ciężkie torby wypełnione rolkami papieru toaletowego i wodorostami w puszkach - to wszystko. sam się nauczył. Coś innego było niesamowite. Wielu pasażerów, udając się na wolne miejsce na siedzeniu, natychmiast opuściło głowy na klatkę piersiową i zapadło w sen – nie taki, jak spał minutę wcześniej, ale głębiej, całkowicie odłączając się od wszystkiego wokół. Ale słysząc we śnie nazwę swojej stacji, nigdy się w pełni nie obudzili, ale z zadziwiającą dokładnością wpadli w ten sam stan, z którego wcześniej zanurzyli się w chwilowe zapomnienie. Po raz pierwszy Nikita zauważył to, gdy siedzący przed nim mężczyzna w niebieskim szlafroku, który chrapał przez cały wagon, nagle szarpnął głową, położył na kolanach książkę na swoim bilecie podróżnym, zamknął oczy i zanurzył się w w nieruchome, nieorganiczne odrętwienie. Po chwili powóz zatrząsł się gwałtownie, a mężczyzna, ponownie kręcąc głową, poruszył się - otworzył książkę, schował kartę podróżną do kieszeni i znów zaczął chrapać. To samo, jak domyślił się Nikita, przydarzyło się innym, nawet jeśli nie chrapali Victor Pelevin: „Śpij”. - Jakie są podstawowe praktyki oferowane przez nauki Gurdżijewa? - Bardzo ogólnie, podstawowe praktyki można podzielić na trzy części. Pierwsza grupa praktyk to Samoobserwacja – umiejętność zobaczenia siebie: obserwować świat i jednocześnie siebie, aby upewnić się, że Twoja osobowość jest bardzo fragmentaryczna, rozbita na setki, a może i więcej części, które nie są prawdziwe ja” i są ze sobą prawie niepowiązane. Gurdżijew mówi, że jesteśmy maszynami i wszystkie nasze reakcje są automatyczne. Praca Gurdżijewa opiera się na idei poznania siebie – a aby poznać siebie, trzeba siebie zobaczyć, obserwować siebie tak bezstronnie, jak robią to naukowcy badając nieznane zjawisko – a obserwacja ta musi być przeprowadzona w kontekście dokładnie przemyślany plan samokształcenia. Druga część praktyk – Zapamiętywanie siebie. Praktyki te wiążą się z ideą, że jeśli nie uświadomimy sobie, że nie jesteśmy obecni tu i teraz, prawdopodobnie nie odczujemy potrzeby zmiany. Gurdżijew wnosi tę ideę, prawdziwie rewolucyjną – ideę, że nie pamiętamy siebie, naszego prawdziwego „ja”. Nie czujemy siebie. I rodzi nową grupę praktyk mających na celu przebudzenie, obejmującą pracę zarówno z mechaniczną częścią siebie – wieloma „ja”, wieloma osobowościami, wieloma maskami – jak i z wieczną częścią siebie, moją esencją i tym, kim mogę się stać . Potrzebowała móc jeść, spać, myśleć, rozmawiać, płakać, pracować, złościć się itp. tylko dlatego, że miała żołądek, miała mózg, miała mięśnie, nerwy i wątrobę.(...) Innym pretekstem było to. tabakę, która jej się wydawała albo sucha, albo wilgotna, albo źle zmielona. Po tych podrażnieniach żółć zalała jej twarz, a pokojówki wiedziały na podstawie pewnych znaków, kiedy Belova znów ogłuchnie, a tytoń znów zamieni się w ser i kiedy jej twarz pożółknie. Tak jak musiała pracować z żółcią, tak czasami musiała pracować z pozostałymi jej zdolnościami do myślenia, a wymówką do tego był pasjans. Kiedy trzeba było się wypłakać, tematem było spóźnione liczenie. Kiedy trzeba było się martwić, pretekstem był Mikołaj i jego zdrowie; kiedy trzeba było porozmawiać sarkastycznie, pretekstem była hrabina Marya. Kiedy trzeba było poćwiczyć narząd głosu – działo się to najczęściej o godzinie siódmej, po odpoczynku trawiennym w ciemnym pokoju – wówczas pretekstem było opowiadanie tych samych historii i wszystkim tym samym słuchaczom. L.N. Tołstoj, „Wojna i pokój”. Trzecia grupa praktyk nie jest opisywana w większości książek; jest to praktyka zwracania uwagi na ciało poprzez rozwój świadomości ciała. Praktyki te mają na celu pracę z uwagą, aby ponownie wejść do ciała fizycznego i zacząć w nim być obecnym. Ta praktyka fizycznej obecności jest równie ważna jak pozostałe dwie podstawowe praktykitrzy praktyki są być może najbardziej podstawowe ze wszystkich. - Święte Ruchy Gurdżijewa należą do trzeciej grupy praktyk, czy też są powiązane ze wszystkimi trzema? - Ruchy z pewnością mogą obejmować wszystkie trzy rodzaje praktyk. Przecież wszystkie trzy praktyki wpływają w podstawowym stopniu na pracę naszego ośrodka ruchowego, który kontroluje fizjologiczne funkcjonowanie organizmu człowieka. Aby praktykować Ruchy, wymagana jest ogromna koncentracja uwagi. Jednocześnie same Ruchy są sposobem na rozwój i wzmocnienie uwagi. Wyobraź sobie, że wykonujesz jeden ruch do określonej muzyki i staje się to bardzo, bardzo trudne, a za każdym razem, gdy myślisz, że go opanowałeś, staje się jeszcze trudniejsze i wymaga coraz większej uwagi. Wewnętrzna część Ruchów pomaga wzmocnić połączenie umysłu i ciała. W kulturze New Age wiele mówi się o ćwiczeniach i technikach umysłu i ciała; Metody Gurdżijewa są bardzo skuteczne, ale jednocześnie wymagają od człowieka odwagi, aby spojrzeć sobie w oczy i dostrzec brak szczerości i równowagi - Gurdżijew przejął elementy Ruchów z różnych Tradycji... - Tak. Są one prawdopodobnie syntezą sześciu różnych Tradycji – Azji Środkowej, Bliskiego Wschodu, Egiptu, Tybetu itd. – Dlaczego więc musiał stworzyć nowe ruchy? – Rozumiem, że w niektórych przypadkach wykorzystał istniejące zestawy ruchów i… tańce, w pozostałych przypadkach rozwijał własne. W Dziele pojawia się idea, że ​​człowiek jest tak daleki od przebudzenia, tak pochłonięty automatycznymi reakcjami – jak nagranie na taśmie, które w kółko odtwarza się w naszych ciałach, umysłach, emocjach – że nie da się pomóc człowiekowi obudzić się zwykłymi środkami; Potrzebujemy specjalnych, niezwykłych metod. I Gurdżijew stworzył te Ruchy jako jeden z tych niezwykłych sposobów, nazwał to także warunkami, w których ludzie tak daleko od normalnego stanu, od przebudzenia, mogą zacząć się budzić, mogą rozpocząć proces powrotu do siebie, zdając sobie sprawę, że wszyscy jesteśmy - samochodami. Ale możemy stać się naprawdę inteligentnymi istotami. Jak cicho, spokojnie i uroczyście, wcale nie tak, jak biegałem – pomyślał książę Andriej – nie tak, jak biegliśmy, krzyczeliśmy i walczyliśmy; To zupełnie nie przypomina tego, jak Francuz i artylerzysta z rozgoryczonymi i przestraszonymi twarzami ciągnęli sobie sztandary - zupełnie nie przypomina tego, jak chmury pełzają po tym wysokim, nieskończonym niebie. Dlaczego nie widziałem wcześniej tego wysokiego nieba? I jaka jestem szczęśliwa, że ​​w końcu go rozpoznałam. Tak! wszystko jest puste, wszystko jest oszustwem, z wyjątkiem tego niekończącego się nieba. Nie ma nic, nic, oprócz niego. Ale nawet tego nie ma, jest tylko cisza, spokój. I dzięki Bogu!...L.N. Tołstoj, „Wojna i pokój”. - Alan, jak udaje ci się zintegrować Nauki Gurdżijewa, tradycję taoizmu i praktyki szamańskie? Czy oni wszyscy nie są inni? – Tak, są inni. – A co się ostatecznie dzieje – czy to jest twoja własna wersja nauk Gurdżijewa – broń Boże! (Śmiech). Nie daj Boże tego! Tak się składa, że ​​te trzy tematy są moimi osobistymi zainteresowaniami i staram się ich nie mieszać i nie integrować. Jeśli mówię o taoizmie, staram się skupiać na taoizmie; jeśli wspominam Gurdżijewa, staram się nie wyrywać z kontekstu i zauważam jedynie, że możliwe są powiązania między tymi naukami. Mieszanie tradycji na normalnym poziomie przypomina mieszanie farb. Bierzesz czerwień, żółć, błękit, zieleń, mieszasz to wszystko - i dostajesz szary - okropny, brudny kolor. A kiedy uczę, staram się nie mieszać farb. Oczywiście mija jakiś czas i wtedy pojawia się w Tobie coś, co może je zintegrować – ale nie na zwykłym poziomie. Są zintegrowane z twoją Istotą. Powiedzmy, że w taoizmie istnieje idea świadomości i idea wrażeń, i oczywiście istnieje związek między naukami Gurdżijewa a starożytnym taoizmem. A jeśli przyjrzymy się wczesnemu taoizmowi, zobaczymy, jak rozwinął się on z szamanizmu, chińskiego szamanizmu. Na tym opiera się także szamanizmna uważnej obserwacji natury, co wcale nie jest niepraktyczne - to praktyka! Praktyka oparta na obserwacji: obserwacja praw kosmicznych i praw natury, obserwacja życia, wzrostu roślin, obserwacja słońca, księżyca, gwiazd – można to nazwać protonauką. Była to pierwsza nauka, pierwsza próba zrozumienia Wszechświata. Taoizm wyrósł z tego bardzo bezpośredniego systemu rozumowania i poszedł dalej, a nauczanie Gurdżijewa mogło pójść jeszcze dalej. I możemy prześledzić przejście od podstawowego zainteresowania przyrodą, światem przyrody, do bardziej złożonych modeli pojęciowych taoizmu, kiedy to dokonano tych obserwacji i na ich podstawie sformułowano znacznie bardziej wyrafinowane koncepcje. Pojęcia takie jak 64 heksagramy I Ching, które demonstrują transformację dwumianu (nazwijmy go A i B lub Yin i Yang): mnoży się, mnoży i mnoży, i do potęgi 6 tworzy 64 heksagramy. Zatem kombinacja negatywu i pozytywu, czyli Yin i Yang, lub 1 i 0 w komputerach, daje początek wszystkim możliwym kombinacjom w przestrzeni i czasie. Na przykład możemy przejść od punktu do linii, która przypomina Yin+Yang lub A+B, a następnie ta linia jest rzutowana na płaszczyznę 2D, która z kolei jest rzutowana pionowo na powierzchnię 3D, jak pudełko lub naszych ciał, a następnie zaczyna raz po raz przemieszczać się w czasie, aż według chińskiej filozofii utworzy wszystkie podstawowe kombinacje ruchu w czasie i przestrzeni, które można w pewnym stopniu przewidzieć. Bardzo złożona koncepcja doprowadziła Chińczyków do nowych wynalazków - koła wodnego, zegara, a nawet społeczeństwa, muzyki i sztuki; pomogli w rozwoju całej wspaniałej starożytnej kultury chińskiej, w tym Tai Chi Chuan, którego uczę - jego formy również opierają się na kombinacjach Yin i Yang. A wracając do nauk Gurdżijewa, widzimy, że Gurdżijew interesował się szamanizmem , interesował się taoizmem, interesowały go starożytne nauki z całego świata – na przykład wiedza egipska – i chciał, aby była ona przydatna dla nas, żyjących w XXI wieku. Zamierzał stworzyć coś, co będzie działać na naszą psychikę, na naszą sytuację. Nie jesteśmy Chińczykami minionych tysiącleci, nie starożytnymi Egipcjanami, nie Persami – jesteśmy tym, kim jesteśmy. A Gurdżijew musiał opracować nauczanie, które odpowiadałoby złożonym potrzebom współczesnego człowieka. - Czy mógłbyś opowiedzieć kilka słów o swojej znajomości z Carlosem Castanedą? - To będzie tylko kilka słów, ponieważ nie znałem go blisko. Najpierw opowiem Ci historię. Od wielu lat interesuję się Indianami amerykańskimi i szamanizmem. W wieku około 19 lat wybrałem się do Meksyku. Do Meksyku pojechałem z Kalifornii, gdzie pracowałem na farmie. Cały dzień jechałem bez przerwy i byłem bardzo zmęczony. 2000 mil bez odpoczynku. Zatrzymałem się w wiosce, gdzie polecono mi zatrzymać się w domu, i tam usłyszałem, że w pobliskich górach są ruiny osady azteckiej i od razu tam pojechałem – wszak to był powód, który sprowadził mnie do Meksyku Szedłem drogą i nie wiem, jaka siła ściągnęła mnie z drogi na boczną ścieżkę i tą błotnistą ścieżką doszedłem do stromego zbocza, wysokiego na 70 stóp lub więcej. I zdecydowałem, że to właśnie tam, na górze, muszą się znajdować te ruiny Azteków, o których mi opowiadano. I wspiąłem się na to strome zbocze, mokre od bieżącej wody i na wysokości 50-60 stóp zdałem sobie sprawę, że utknąłem. Nie można było ruszyć dalej ani w górę, ani w dół. Stanąłem na krawędzi, trzymając się za ręce jak kot wiszący na pazurach. Nie mógłbym zejść na dół – na pewno bym upadł. Nie mogłam wejść na górę, nie było po czym nadepnąć. Powiedziałem sobie: „Jesteś idiotą! (śmiech) - cóż, niech tak będzie, ale co teraz? I zacząłem myśleć o Gurdżijewie, o Castanedzie, o Tai Chi – o wszystkim, co mogłoby mnie uratować. I poczułam, że coś we mnie kliknęło i jakby coś... stało się możliwe. I wtedy jakaś siła wyszła z punktu poniżej mojego pępka i z góry, skąd się wspinałem, z punktu powyżej.