Uważam, że naiwnością jest sądzić, że praca psychologa z klientem (konsulting, terapia) dla uczestników procesu jest rzeczą pod każdym względem przyjemną, tworzącą wyłącznie pozytywny zakres doświadczeń - radość, przyjemność, podziw, spokój, cisza itp. Z reguły klient trafia do specjalisty z problemem, któremu towarzyszy ból, dezorientacja, złość, drażliwość, depresja, wyniszczenie, smutek i inny zestaw emocji, z którymi sam nie jest w stanie sobie poradzić. Ta obserwacja jest prawdopodobnie prawdziwa w większości przypadków. Wyjątkiem mogą być te dość częste epizody, gdy dominującym motywem klienta zgłaszającego się na terapię jest świadoma, a czasem nieświadoma manipulacja ze strony terapeuty. I w tym przypadku ważniejsze jest, aby klient „przeleciał” terapeutę, niż otrzymał od niego realną pomoc. Odnosi się to do chęci obalenia terapeuty z wyżyny jego pozycji zawodowej, pokazania i udowodnienia, że ​​problemy klienta są po prostu „za trudne dla niego” lub zrzucenia na biedaka (w końcu jest taki czcigodny, certyfikowany) cały ciężar naprawienia przekrzywionego życia nieszczęsnej ofiary okoliczności. I tutaj oczywiście specjalista nie może obejść się bez diagnostycznych instynktów i intuicji, które przychodzą z czasem, a raczej z doświadczeniem, w tym doświadczeniem błędów i porażek zawodowych. Spotkanie z klientem rozpoczyna się od przedstawienia, które w istocie rozpoczyna rozmowę wstępną. Terapeuta ma potrzebę i możliwość wysłuchania, z czym przyszedł do niego klient, poznania jego sytuacji, historii życia, cech funkcjonowania i wielu innych, które mogą przydać się w późniejszej pracy. Ile czasu zajmuje wstępna rozmowa kwalifikacyjna? Nie jest to proste pytanie. Każdy praktykujący psycholog udziela na to odpowiedzi indywidualnie. Dla niektórych wystarczy pół godziny, dla innych nawet dwa, trzy spotkania nie wystarczą. Kolejną rzeczą jest ostra terapia kryzysowa. W nim faza znajomości jest skompresowana do minimum. Specjalista skupia się na natychmiastowej pracy z aktualnym stanem klienta. Kolejnym zadaniem terapeuty jest faktyczne dowiedzenie się, czego klient chce uzyskać w wyniku interakcji z nim. Zidentyfikuj i zidentyfikuj kryteria (markery), dzięki którym klient może zrozumieć i poczuć, że terapia zakończyła się sukcesem. Te. pomiędzy stronami zostaje zawarta umowa warunkowa, a najlepiej zapisywana na papierze (być może w zeszycie terapeuty), w którym będą wymieniane tak istotne rzeczy, jak cel terapii, to, jak może się ona objawiać w praktyce (w umiejętności klienta uporać się ze swoim wewnętrznym światem, przywrócić mu zdolność do znalezienia najlepszego dla siebie rozwiązania, w zasadzie stać się Przyczyną w związku z wydarzeniami własnego życia...). Mogą tam również zostać określone prawa i obowiązki stron, częstotliwość i termin spotkań, czas trwania sesji, możliwość niezaplanowanego kontaktu i jego forma (Skype, rozmowa telefoniczna, spotkanie twarzą w twarz) oraz sposób płatności . Moim zdaniem obowiązkowa obecność tego etapu (zawarcia kontaktu terapeutycznego) daje terapeucie moralne prawo do zadawania klientowi pytań o różnej intensywności, także tych dla niego nieprzyjemnych. Zwichnięć i złamań psychicznych, zaawansowanego stanu zapalnego psychicznego i stagnacji nie da się wyleczyć samym „głaskaniem”. Jeżeli umowa nigdy nie została zawarta, wówczas interwencje terapeuty najprawdopodobniej będą niczym innym jak przemocą psychiczną. Umowa oczywiście nie jest świętą krową. Można go korygować i renegocjować w miarę postępu terapii. Zaufanie pomiędzy klientem a psychologiem można wzmocnić, a prawdopodobieństwo pomyślnego wyniku samej terapii może gwałtownie wzrosnąć dzięki rozsądnej otwartości specjalisty – jego przekazowi do klienta na temat tego, co będzie się działo w trakcie ich wspólnej pracy . Przyda się klientowi, aby wiedział, że przychodząc na sesję, może porozmawiać o wszystkim, co jest dla niego ważne i istotne. Prawdopodobnie będzie doświadczał różnych stanów aż do.