Pod koniec XIX i na początku XX wieku ludzie stanęli przed ciekawą i trudną sytuacją. Rozwój kapitalizmu, sprzeczności międzynarodowe i sprzeczności między rzeczywistością a zbyt surową deklarowane normy społeczne i moralne doprowadziły do ​​pojawienia się bardzo dziwnych chorób. Na przykład ból, chwilowe drętwienie kończyn, utrata słuchu, wzroku, omdlenia itp. Lekarze długo zastanawiali się, co się dzieje. Dlaczego nagle zdarza się, że zupełnie zdrowa, na przykład młoda i piękna dama, albo silny i przystojny młody mężczyzna wykazuje potworne, bolesne objawy, które zamieniają go w wrak? choroby, które bardzo ich denerwowały, ale jednocześnie lekarze nie mogli im pomóc. Właśnie w tym momencie na scenie pojawił się dr Zygmunt Freud ze swoją psychoanalizą. Jego lekką ręką okazało się, że wiele takich przejawów chorób jest sygnałem, że coś jest nie tak z ciałem człowieka, nie! Oznacza to, że człowiek ma poważne problemy w swoim wewnętrznym świecie i przede wszystkim należy je rozwiązać. W ten sposób narodziła się psychoanaliza z koncepcjami Nieświadomości i trójcy ludzkiej psychiki: Id (instynkt), Ego. (a zatem wyobrażenie człowieka o sobie, co przedstawia innym) i Super-Ego (suma standardów moralnych i etycznych, które zmuszają człowieka do sięgania w górę, do Nieba i Gwiazd). S. Freud korzeni zła upatrywał w konflikcie pomiędzy instynktowną, nieokiełznaną częścią ludzkiej psychiki a niezwykle twardym, sztywnym i wymagającym Super-Ego. Aby wykorzenić ten konflikt, S. Freud uważał, że konieczne jest wprowadzenie do świadomości nieświadomych treści Id i tym samym pozbawienie ich władzy nad Ego. Z. Freud uważał Nieświadomość za obszar psychiki, w którym „łączą się” wszystkie „niestosowne” impulsy, uczucia i aspiracje, które wpadły pod karzący miecz psychologicznych mechanizmów obronnych. Innymi słowy, Freud wyobrażał sobie Nieświadomość jako głęboką, ciemną otchłań, szalejącą od burz instynktów i chwilowych pragnień mających na celu osiągnięcie przyjemności. Przez długi czas młody psychiatra Carl Gustav Jung współpracował z Zygmuntem Freudem. Kiedyś bardzo interesowały go idee Freuda i rozpaliła go chęć pracy na tym samym polu z samym mistrzem. Podobnie jak Freud wierzył, że przyczyną wielu chorób mogą być głęboko zakorzenione konflikty psychiczne, wypierane ze świadomości jako zbyt nie do zniesienia. I przez długi czas był oddanym uczniem i naśladowcą Zygmunta Freuda. Jednak czas mijał. Wzrosło doświadczenie i liczba obserwacji pacjentów, a analizując materiał roboczy, Jung doszedł do wniosku, że być może idee Freuda, choć prawidłowe, wciąż nie były wystarczająco kompletne. W szczególności Jung wątpił, czy seksualność jest główną podstawą i powodem powstawania konfliktów intrapersonalnych. Jung uważał, że seksualność jest z pewnością ważna, ale nie jest to jedyny czynnik, który może zaniepokoić człowieka. Kwestionowano także poglądy Freuda na temat nieświadomości. Jeśli Freud uważał Nieświadomość za coś w rodzaju ciemnego i potwornego śmietnika, do którego wysyłane jest wszystko, co niedopuszczalne, obrzydliwe i boleśnie ciężkie, to Jung sprzeciwiał się, że nie wszystko jest takie proste. Nieświadomość jest znacznie szersza i głębsza niż „zlew” niedopuszczalnych instynktów, lęków i impulsów. A osławiony Kompleks Edypa wcale nie jest najbardziej podstawowy w procesie powstawania nerwic. Niestety, narastające sprzeczności doprowadziły Junga do bolesnego zerwania z Freudem. Które Jung traktował bardzo poważnie. I co dało mu impuls do rozwijania własnych pomysłów i, można by nawet powiedzieć, swobodę twórczą. Ciąg dalszy nastąpi...